Guido van Genechten

Toon alleen recensies op Leestafel van Guido van Genechten in de categorie:

Guido van Genechten op internet:

http://www.guidovangenechten.be

Hoogdringend
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Er is niemand in kinderboekenland die zo gezellig kan vertellen over poep als Guido van Genechten. Zijn boek het GROTE poepconcours is al heel humoristisch met al die poepkunstwerken maar ook erg leuk is het boekje Mag ik eens in je luier kijken? waarin een muis ontdekt dat elk dier andere poep heeft, we komen langs muizenkeutels en koeienvlaaien en ontdekken verder allerlei vormen en maten van poep.
Guido van Genechten is ook dé schrijver als het om potjes gaat. Potjes om op te plassen welteverstaan. Daar heeft hij al meerdere erg leuke boekjes over geschreven. Bijvoorbeeld over billen die niet op het potje passen.

En nu is er dit boek getiteld Hoogdringend. De titel zegt al genoeg. We zien op de kaft een benauwd kijkend hondje met een rol wc papier naar een potje hollen. Maar... wat blijkt? Het potje is bezet! Zijn kleine zusje zit al op zijn potje, want Muis zit op háár potje! Gauw holt hondje verder maar op het potje van Muis zit kikker te plassen en op het groene potje van kikker probeert Zebra een hoopje te draaien. Hondje holt maar door maar alle potjes zijn bezet... Wat nu? Hij moet zo vreselijk nodig en kan alleen nog maar naar de grote-mensen-wc. Hij pakt gauw een krukje en gaat met zijn kontje op de rand van de grote stenen pot zitten. Hehe dat lucht op! Dat was net op tijd. Daarna is Hondje supertrots, hij heeft geen potje meer nodig!! Hij is nu een groot hondje!

De afbeeldingen zijn geweldig leuk. Het is een grappig gezicht al die dieren die bezig zijn op een potje en daarbij die benauwde kop van Hondje die aldoor maar sorry roept omdat hij ze stoort. Op het laatst rent hij met zijn poot tegen zijn hondenkontje naar de grote wc, hij heeft het echt benauwd! De opluchting is daarna van zijn hondensnoet af te lezen. De taak is goed volbracht!

Natuurlijk is het boek bedoeld om kinderen te leren op een potje te plassen of te poepen. Bij het boek zit dan ook een fraaie vlotte poster met een Giraf op een potje - haar witte onderbroek bungelt onderaan haar lange poten- . Op die poster kun je de eveneens bijgeleverde beloningsstickers plakken. Je zou bijna willen dat je het zelf allemaal nog moest leren, zo leuk zijn die stickers.
Kinderen zullen het verhaal helemaal te gek vinden, want wat is er op die leeftijd leuker dan verhaaltjes over poep en pies...! (Ik hoor ze in gedachte al giechelen).

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Nieuwe laarzen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Jan heeft nieuwe laarzen, en wat voor laarzen! Heel mooie, grote, rode, laarzen met gele blokjes. Jan is helemaal blij. Met grote stappen loopt hij al zingend in het rond en kijkt wat hij allemaal met die laarzen kan doen... Natuurlijk kan hij ermee door een plas water lopen en lekker in het rond spatten. Maar met laarzen kun je ook op één been staan en klimmen, en springen, en rennen, en schoppen. Het zijn gewoon superlaarzen!

Guido van Genechten heeft zich helemaal ingeleefd in de kinderwereld. Nieuwe laarzen krijgen is natuurlijk een hele belevenis en dan merken dat je met die nieuwe laarzen aan zoveel kunt doen is helemáál super!

Op de eveneens door Van Genechten gemaakte paginagrote, heldergekleurde afbeeldingen zien we Jan met zijn grote 'zevenmijlslaarzen' door de wereld stappen. Alles is natuurlijk veel leuker met van die mooie laarzen aan. De paarden kijken er vrolijk van en de poes en de hond vinden dat geklim en gespring en geren van Jan ook wel heel leuk, zelfs de kippen en kuikentjes doen mee en gaan op één poot staan als Jan op zijn ene been gaat staan. Het is echt geweldig, Jan kan álles met die laarzen!

Zulke fijne laarzen - en zo'n fijn boekje - wil iedereen wel hebben!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mag ik eens in je luier kijken?
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Muisje is heel nieuwsgierig, hij onderzoekt alles, bijvoorbeeld hoe een speelgoedtreintje in elkaar zit. Maar ook in elk gaatje, holletje, flesje moet hij kijken.
Op en dag vraagt hij aan Haasje:
"Mag ik eens in je luier kijken?"
"Natuurlijk," zegt Haasje, en Muisje ziet wel zeven bruine hazenkeutels.

Nu wordt hij nog nieuwsgieriger en vraagt hetzelfde aan Koetje, Varkentje, Geitje en al zijn andere vriendjes. En die hebben allemaal andere poep! Koetje heeft bijvoorbeeld een vlaai en Hondje een drol met een punt.
Maar nu willen zij ook wel eens weten wat Muisje in zijn luier heeft zitten. Natuurlijk laat Muisje dat zien, maar wat ze zien is een grote verrassing...

Heel erg leuk en mooi verzorgd prentenboek. De tekst is kort en in grote letters afgedrukt. De illustraties zijn vrolijk, helder gekleurd en eenvoudig gehouden. Een peuter herkent het dier direct. Maar het allerleukste is dat je zelf ook in elke luier kan kijken! Ik werd erg vrolijk van dit boek, heb enorm gelachen om deze vondst van Guido van Genechten. Zeker is dat kleine kinderen dit boek ook geweldig zullen vinden. Wat is er voor hen leuker dan praten over poep?

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Wat zou jij doen?
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Wat zou jij doen als je op een nacht wakker werd met een gewei op je hoofd? Dat is de vraag die Guido van Genechten aan zijn lezertjes stelt.
Zou je boos of verdrietig zijn? Zou je je schamen net zo'n raar ding op je hoofd? Zou je het willen verstoppen (als dat kan) of zou je er je voordeel uit halen en er allemaal dingen aan hangen? Misschien kun je er wel veel geld mee verdienen. Misschien willen vogeltjes er wel hun nestje in bouwen. je kunt er kerstlichtjes in hangen. Je kunt geweigenoten zoeken en eventueel een club van geweidragers oprichten en dat De Ingeweiden noemen. Guido van Genechten verzint de gekste dingen. Aan humor ontbreekt het niet in dit boek.

Maar toch... wringt er iets. Ik heb dit boek al een tijdje in huis en heb het meerdere keren gelezen en de afbeeldingen bekeken en keer op keer worstelde ik ermee. Wat moest ik over dit boek schrijven? Ik wist namelijk niet zo goed wat ik er mee aan moest. Maar ik kon niet achterhalen waar het aan lag. De afbeeldingen zijn wel grappig maar wel een beetje stijfjes. De oplossingen om met zo'n gewei op je hoofd te leren omgaan zijn soms een beetje vergezocht maar ach, het is een verhaaltje, zo erg is dat nu ook weer niet.
Het is ook geen slecht boek maar wat schort er dan aan? Waarom heb ik er zo'n gemengd gevoel over? Op zich is het best bijzonder om te zien, zo'n jongetje met een gewei op zijn hoofd. Het idee is ook wel origineel. Maar wat heeft een kind aan dit boek? Wat voegt het toe? dacht ik elke keer.

Natuurlijk is de boodschap dat je beter kunt accepteren hoe je eruit ziet, hoe je bent, maar waarschijnlijk is mijn grootste bezwaar dat zo'n gewei zo ver van de realiteit af staat. Ook dat is natuurlijk niet erg in een boek. Een fantasierijk verhaal kan geweldig zijn. Maar het boek eindigt met "Ach, misschien valt zo'n gewei op je hoofd best mee. Tenslotte heeft iedereen wel wat..." Bij deze tekst zie je een afbeelding van allemaal mensen waarbij ik me afvraag wat er dan met hen is. Dáár wringt het verhaal, was mijn conclusie.

Ik heb die afbeelding keer op keer bekeken. Bedoelt Guido van Genechten dat meisje met die bril misschien? Of die oude man met de rollator? Of de jongen met de donkere huidskleur? Of die man met dat kale hoofd? Dat is in mijn ogen vrij normaal allemaal, wat heeft zo'n gewei ermee te maken? Een gewei is zo extreem, zo buiten alle proporties, het slaat in deze context eigenlijk helemaal nergens op.
Misschien had Guido van Genechten beter zijn verhaal een andere kant op kunnen laten gaan en een mooi origineel verhaal kunnen maken over kinderen met geweien, koehoorns, schapenvachten, konijnentanden e.d. Maar een gewei vergelijken met een bril of rollator... nee.

Het kan best zijn dat ik als volwassene het leuke of de clou niet zie en dat kinderen het verhaal helemaal geweldig vinden en zich slap lachen om het verhaal rond het jongetje met dat gekke gewei op zijn hoofd. Geen idee. Dat is voor Guido van Genechten dan maar te hopen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het grote billenboek
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Jaren geleden liep Guido van Genechten in een supermarkt en ineens kwam het zinnetje 'iedereen heeft twee billen' in zijn hoofd op. Hij wist gelijk dat hij met dat zinnetje aan de slag moest. Hij kocht gauw een notitieboekje en een pen om die zin op te schrijven voordat hij het zou vergeten.
Eenmaal thuis ging hij ermee aan de slag en het resultaat werd Het grote billenboek . Het boek is nu, zo'n 10 jaar later, nog steeds geliefd en inmiddels een van zijn succesvolste prentenboeken gebleken. Daarom is het nu als klassieker op groot formaat herdrukt. Zo zie je maar, wat één klein ideetje, één zinnetje, voor enorme gevolgen kan hebben!

Het waarom van dat succes is goed te begrijpen. In dit boek zien we namelijk, paginagroot, verspreid over de eerste twee bladzijdes, kleine Jos afgebeeld die een plasje moet doen. Het jochie heeft een leuke, olijke snoet. Het mooie rode potje staat naast hem en Jos roept om zijn mama, zij moet hem even helpen want hij moet met zijn blote billen op die pot, en dat kan hij nog niet zo goed alleen. Bij deze eerste afbeelding staat de tekst die bij Guido opkwam in de supermarkt "iederéén heeft twee billen".

Slaan we de pagina zien we hoe Guido van Genechten voortgeborduurd heeft op dat zinnetje. We zien namelijk een enorme olifant op het rode potje van Jos. Daarbij staat de tekst "sommigen hebben dikke billen" En bij deze olifant klopt dat zeker, het potje is nauwelijks meer te zien! De giraffe met zijn dunne billen past beter op de pot van Jos en zo zien we allerlei soorten billen - en dieren - voorbij komen die op het potje van Jos een plasje doen. De een heeft zachte billen, en andere hebben gestreepte, gevlekte, groene, beresterke billen. Muis heeft zulke piepkleine billen dat hij op moet passen niet in de pot te vallen. Hij zit op het randje en piept er helemaal van.
En Jos? Jos heeft natuurlijk blote billen als hij op het potje zit. En als hij klaar is dan is hij supertrots!
'Flink zo Jos!' zegt zijn moeder blij.

Kinderen zullen dit boek met al die billen natuurlijk geweldig vinden. De afbeeldingen beslaan telkens twee pagina's en de dieren zijn met losse hand geschilderd en omkaderd met een stevige zwarte lijn. Sommige woorden die de kenmerken van de billen aangeven zijn ook aangepast. Het woord gestreept is bijvoorbeeld in gestreepte letters afgedrukt, dat geeft aan alles nog iets extra's.
Dankzij dit boek zullen de aankomende potjesgangers gelijk zin hebben om zelf ook op het potje te plassen. Want wat die dieren kunnen dat kunnen zij natuurlijk ook!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Wat een geluk dat ik jou gevonden heb
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

De jonge, onstuimige haas Herman doet niets liever dan rondspringen. Sterker nog, hij kon niet anders, hij móest rondspringen en dat deed hij ook, uren achter elkaar. Herman vond dat heerlijk en als hij honger had dan ging hij zijn neus achterna. Want naast goed springen kon hij ook uitstekend ruiken. Daardoor vond hij altijd de lekkerste zoete wortelen, zijn lievelingseten. Daarna natuurlijk even een hazenslaapje doen onder de boom. Kortom, het leven was goed voor Herman. Dag in dag uit bracht Herman zo, al springend en etend, door.
Maar op een dag rook hij iets waar hij geen weerstand aan kon bieden. Het was een heel nieuw, heel lekker luchtje...

Guido van Genechten heeft al heel veel boeken geschreven en geïllustreerd en elke keer weer verrast hij je met zijn veelzijdigheid. De ene keer bestaan zijn de afbeeldingen uit enkele rake lijnen en een summier kleurgebruik, de andere keer heeft hij gedetailleerde illustraties gemaakt waar de kleuren bijna van afspatten. Dit boek behoort tot de laatste categorie.

Herman de haas springt rond in een lekker sappig grasland vol bloemen dat geflankeerd wordt door bomen en struiken. Demooi oranje wortelen staan in de moestuin naast de grote witte bloemkolen, het loof van de peentjes is heldergroen. Het hele boek door is het een feest van kleuren en vrolijk rondscharrelende of -vliegende dieren.
Je wordt er vanzelf ook vrolijk van.
Het is een leuk sprookjesachtig verhaal met een gezellig eind.

Kortom, een fijn, knus, vrolijk, kleurrijk boek voor de kleine levensgenietertjes onder ons.

Lees ook het interview met Guido van Genechten.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Hondje Hondje
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Hondje is zijn baasje kwijt, hij snuffelt en zoekt overal. Maar zijn baasje is nergens te vinden.
Er komen allemaal mensen voorbij met gele schoenen, rode schoenen, bruine laarzen, groene laarzen, dichte schoenen, open schoenen maar geen enkele schoen lijkt op die van zijn baasje. Baasje heeft zwarte, grote schoenen, bovendien ruikt baasje heel lekker, niet naar blote tenen!
Langzamerhand kijkt hondje meer omhoog, misschien herkent hij baasje aan zijn sokken maar droeg hij vanmorgen nou rode sokken met witte stippen of witte sokken met rode stippen?
Hondje weet wèl zeker dat baasje een gele broek met ruiten droeg. Maar ook zo'n broek ziet hij nergens.
Waar is baasje nou?
Hondje zoekt en snuffelt, hij ruikt peren en ziet bloemen en raakt er bijna van in de war. Hij zoekt en zoekt en kijkt naar de gezichten van mensen, ze hebben witte en bruine neuzen, maar niemand heeft zo'n mooie rode glimmende neus als zijn baasje...
Zal hondje zijn lieve, leuke, grappige baasje vinden?

Het leuke van dit verhaaltje en de tekeningen is dat wij steeds een beetje meer van baasje te weten komen.
Wij kunnen ook steeds op de gekleurde afbeeldingen een stukje van baasje zien, daardoor kunnen kinderen alvast mee gaan zoeken met hondje.
- Hondje zelf kan door de drukke mensenmassa zijn baasje niet zien. -
We zien hondje eerst tussen allemaal voeten en benen door lopen en langzamerhand zoomen de beelden uit zodat we op het laatste complete mensen zien in al hun variëteiten.
Opnieuw een erg leuk bedacht en fraai uitgevoerd verhaal van Guido van Genechten.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Misschien
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Guido van Genechten heeft al veel boeken geschreven en geïllustreerd. De ene keer zijn zijn illustraties vrij druk en zeer gedetailleerd, de andere keer weet Van Genechten met enkele eenvoudige tekeningen of figuurtjes een hele wereld te creëren. Persoonlijk hebben die laatste afbeeldingen mijn voorkeur. Dankzij die eenvoud winnen de illustraties aan kracht, worden ze kernachtiger.

Tot mijn grote plezier zijn in dit boek de afbeeldingen ook 'eenvoudig' gehouden. Bovendien is het verhaal zelf ook prachtig, een beetje verstild zelfs. Het is een bijna filosofisch verhaal, een vertelling over de levens- en ontstaancyclus, wat, door middel van het weergeven van een aantal vormen en korte teksten, teruggebracht is tot een uitstekend te begrijpen geheel.

Het boek begint met de volgende vier woorden die verspreid over twee zwarte bladzijden zijn afgedrukt:

misschien begint het zo

De volgende twee pagina's zijn stralend warmrood met de tekst:

misschien zijn er eerst alleen kleuren rood

om vervolgens via allerlei prachtig gekleurde pagina's uiteindelijk aan te komen bij drie vormen. Een vierkant een driehoek en een cirkel.

misschien is met die kleine stukjes alles wel gemaakt

staat er op een bladzijde te lezen.

Op de verdere pagina's zien we allerlei figuren en dingen die opgebouwd zijn uit die drie vormen met daarbij mooie, eenvoudige zinnen of woorden. Het is een hele, mogelijke, ontstaansgeschiedenis van alle dingen. Misschien is alles zo wel begonnen.

Uiteindelijk keren we weer terug naar de kleuren en zelfs naar twee witte pagina's. Terug naar het begin zodat, zoals altijd, alles weer opnieuw kan beginnen...

Ondanks deze bijna poëtische benadering en de beschrijving over het ontstaan, vergaan en opnieuw ontwikkelen van alles, is het boek voor kinderen één groot lee- en kijkfeest. Dit laatste dankzij de sprankelende kleuren en herkenbare afbeeldingen, die allemaal gemaakt zijn met dezelfde twaalf basisvormen; vier cirkels, vier driehoeken en vier vierkanten. Het boek is een waar kunstwerk geworden en het zou met niets verbazen als het in de prijzen zou vallen.
Persoonlijk reken ik Misschien tot het beste, verrassendste en mooiste boek van Guido van Genechten dat ik tot nu toe gelezen heb. Echt Prachtig.

De basisvormen zijn hier te downloaden

ISBN 9789044821901 | Hardcover | 36 pagina's | Clavis Uitgeverij | mei 2014
Leeftijd: 5+

© Dettie, 08 juni 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

het Meisje en de Pony
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

In een wei vol vrolijke bloemen staat een pony, maar hij is helemaal niet blij. Dat is wel een beetje raar want er wordt heel goed voor hem gezorgd. Hij heeft elke dag vers water en sappig gras en de koekoek zegt hem altijd heel vriendelijk gedag, en het is ook lekker warm buiten want de zon staat heerlijk te schijnen.
Is het een beetje verwende pony? Dat zou je bijna denken maar dat is het niet.
De pony voelt zich nogal eenzaam, daarom is hij niet blij.

Maar dan komt er een meisje aan de hand van haar opa voorbij wandelen. Ze vindt dat kleine paardje wel heel lief en leuk en ze ziet gelijk dat de pony verdrietig is. Ze aait hem en praat tegen hem. Daarna komt ze elke dag en geeft de pony gras en speelt met hem, en de pony? Hij is nu héél blij en vrolijk!

Een aardig klein verhaaltje voor de jongsten onder ons. Het verhaaltje zelf is niet echt spannend of heel boeiend, gewoon een eenvoudig verhaaltje over een meisje en een pony. Maar de afbeeldingen, verspreid over twee pagina's, zijn wel mooi van kleur en zijn vriendelijk, fleurig, zacht en doen heel zonnig aan. Daar word je vanzelf al vrolijk van en het meelevende, kleine meisje met haar blije snoet en enorme blauwe ogen doet de rest.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Een geweldig cadeau
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Het was een mooie dag in mei.
Olifantje weet het nog goed, want hij was er zelf bij.
'We hebben een cadeautje,' zei mama.
En papa zei: 'Voor een grote jongen zoals jij!'

Nieuwsgierig pakt Olifantje zijn cadeautje uit en kijkt dan verbaasd zijn vader en moeder aan want hij heeft geen idee wat hij gekregen heeft.
Is het een hoedje? Nee schudden papa en mama. Een grote drinkbeker dan? nee, ook niet. Een stuur van een racewagen? Een minizwembadje voor Igor de vis? Nee schudden papa en mama weer.
Het is een piepsie-poepsie-potje! En dan nog weet Olifantje niet wat het is. Papa moet lachen en gaat op het potje zitten.
Nu snapt Olifantje het eindelijk! Gauw gaat hij op het potje zitten, het zit nog lekker ook!
Op diezelfde mooie dag in mei, doet Olifantje er zijn eerste piepsie plasje in. En de volgende dag doet hij er zijn eerste poepsie-hoopje in! In zijn eigen potje!
Wat een geweldig cadeau!

Lief, grappig verhaaltje voor beginnende potjesgebruikers. Bij het boek zit een groot vel met 30 'op-het-potje-beloningsstickers' Elke keer als het plasje of hoopje in het potje beland is, kan daardoor het kleintje beloond worden met zo'n leuke sticker.

Kinderen zullen vooral moeten lachen om het olifantje die steeds aan het raden is wat hij nu eigenlijk gekregen heeft. De helder gekleurde afbeeldingen zijn eenvoudig en aansprekend. Het verhaal zelf is in duidelijke letters gedrukt.

Erg leuk boekje, ook prima om cadeau te geven aan (ouders van) kinderen die aan het leren zijn hun piepsie-poepsie in het potje te doen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Igor Stippelkampioen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Kleine Igor doet voor het eerst mee met de Stippelspelen en daarom mag hij de vlag met de gestippelde ringen het stadion binnendragen, dat is geweldig natuurlijk.
De Stippelspelen zijn namelijk de belangrijkste spelen voor gestippelde atleten. Iedereen heeft er keihard voor getraind en nu is het zo ver! 'Het gaat om het meedoen, niet om te winnen' zegt de voorzitter van het Stippelcomité en verklaart de spelen voor geopend. Het publiek juicht de topspelers toe en dan kunnen de Stippelspelen beginnen, de atleten zijn er helemaal klaar voor.

Maar wat voor sport doet kleine Igor eigenlijk? Hij doet niet aan hoogspringen, daarvoor is hij te klein, turnen aan de ringen is wel heel moeilijk en die salto's op de evenwichtsbalk zien er ook niet erg makkelijk uit. De pingpong tafel is te hoog en voor gewichtheffen heeft hij nog te weinig spieren...
Wat doet Igor dan eigenlijk bij die Stippelspelen als hij overal te klein of ongeschikt voor is?
Gelukkig is er één ding wat Igor wel heel goed kan, hij wint er zelfs de eerste prijs mee! Maar waarmee dan? Dat kun je als je heel goed nadenkt misschien zelf wel raden, en anders kun je het lezen in dit boek.

In oktober begint de kinderboekenweek weer en deze heeft dit keer als thema sport en spel. Dit verhaal haakt daar mooi op in. Natuurlijk is het verhaal een knipoog naar de Olympische spelen maar het is verder wel lekker fantasievol gedaan.
Op de afbeeldingen zie je de gestippelde atleten bezig en kleine Igor staat alles vol bewondering te bekijken en moedigt al de topsporters aan. Igor is een stoer 'ventje' maar heeft ook iets aandoenlijks. De ontknoping is verrassend, ik had niet verwacht dat het daar op zou uitdraaien, erg leuk bedacht.

Guido van Genechten heeft weer een mooi uitgewerkt grappig verhaal geleverd. De illustraties zijn, net als in zijn boek Circus 1*2*3*, in zwart/wit met roodaccenten. Ik houd erg van deze eenvoudige maar doeltreffende afbeeldingen. Hoewel de gekleurde illustraties in de boeken over bijvoorbeeld olifantje Kai Mook of spin Jonnie of in het boek de wiebelbillenboogie ook erg leuk zijn.
Alle boekjes van deze schrijver stralen iets vrolijks uit en dat maakt ze ook zo prettig om te lezen en te zien.

Opnieuw een mooi verzorgd hardcoverboekje van deze veelschrijver en -tekenaar.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Midden in de nacht
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Midden in de nacht voel ik plots de hete adem
van een Siberische tijger in mijn nek
In mijn nek? Een Siberische tijger?

O nee, zucht ik.
Niet nog een keer.
Snel voor dat wilde beest wakker schiet.
En in mijn tenen bijt.

Het is weer eens zover, word je midden in de nacht wakker met een Syberische tijger in je bed! Geen poesje maar een tijger! Gelukkig slaapt hij. Je weet van de vorige keer, toen je een Nijkrokodil in je bed aantrof, wat je moet doen... Je pakt de tijger op, gaat naar buiten en brengt hem terug naar waar hij hoort.

Helaas mis je net de laatste beestenbus. Het is nog best een eind lopen maar eindelijk zit de tijger weer achter slot en grendel. En de sleutel van zijn hok... die heb jij! Die leg je onder je hoofdkussen bij de andere sleutels zodat je 's nachts af en toe kan voelen dat de sleutels er nog zijn. Je weet dat je nu weer rustig kunt gaan slapen.

Je vraagt je af hoe Guido van Genechten het elke keer weer verzint. Op de prenten zie je het jongetje in zijn pyjama met de tijger dwars door de stad lopen. Het grappige is dat de tijger overal doorheen slaapt. Het is natuurlijk een geweldig verhaal voor kinderen die 's nachts een beetje bang zijn. Ze weten best wel dat die tijger, krokodil of leeuw niet echt bestaan en nu weten wat ze moeten doen. Dat enge beest, samen met die nare droom,gelijk achter slot en grendel stoppen en de sleutel van het hok lekker zelf houden!

ISBN 9789044819984 | Hardcover | 32 pagina's | Clavis Uitgeverij | juli 2013
Leeftijd: 4+

© Dettie, 08 juli 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Buitenbeentjes op en in & Buitenbeentjes dik en dun
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Twee boekjes vol met tekeningen waarop kinderen iets moeten zoeken.

In het boekje Buitenbeentjes op en in zie je op de hardkartonnen pagina's allemaal dieren die je voornamelijk in de tuin kunt aantreffen zoals slakken, egeltjes, lieveheersbeestjes, muisjes. De krabben, schildpadjes en zeepaardjes vormen daarop natuurlijk een uitzondering.
Dankzij dit boekje leert een kind niet alleen het verschil tussen op en in maar o.a. ook het verschil tussen, achter en voor oven, onder of boven etc.

Op elke twee pagina's zien we een heleboel dieren van één soort afgebeeld, bijvoorbeeld een heleboel slakken en het lijkt alsof ze allemaal hetzelfde zijn maar dat is niet zo. Je moet zoeken welke slak afwijkt van de rest. Want bij de afbeelding staat de vraag: Wie is zijn huisje kwijt? Dan volgen nog twee vragen: Wie verstopt zich achter het muurtje? En wie wil naar een feestje?
Bij de bijen staat: Wie zoemt er boven de zonnebloem? Wie heeft een ander jasje aan? En wie wil naar een feestje? Deze laatste vraag wordt steeds gesteld.

In een enkel geval zijn de antwoorden wel moeilijk te vinden omdat het te zoeken verschil wel erg klein is afgebeeld. Ik vraag me af of kinderen dat wel zullen zien. Op de laatste pagina zijn de dieren feest aan het vieren.

ISBN 9789044818673 | Hardcover | 20 pagina's | Uitgeverij Clavis | maart 2013
Afmeting 22,1 x 21,0 cm | Leeftijd: Vanaf 30 maanden

Het boekje Buitenbeentjes dik en dun volgt het zelfde principe. Deze keer is de laatste vraag steeds Wie mag naar een feestje? Ook hier is deze vraag bij twee afbeeldingen moeilijk te vinden voor een kind. Als volwassene snap je nog wel dat iets een versiering moet voorstellen maar zullen kinderen bijvoorbeeld bij een varkentje dat een dun gekruld draadje in zijn hand houdt de associatie maken dat het verband houdt met een feestje?

Toch is dit boekje verder wel duidelijker, humoristischer en leuker dan het eerste boekje. Dit keer staan er dieren in die je voornamelijk in een dierentuin kunt tegenkomen en leren de kinderen o.a. de woordjes groot, klein, dik, dun, vies, schoon, open, dicht.

De afbeeldingen zijn verder, zoals altijd bij Guido van Genechten, vrolijk en goed verzorgd.
Maar als ik eerlijk ben heb ik wel eens leukere en betere boekjes van hem gezien.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De allereerste zoen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Flamingo komt aanvliegen en landt op de neus van Giraf. Hij heeft een vraag maar weet het antwoord niet. Misschien dat Leeuw, IJsbeertje, Kameel, Olifantje, Zebra of Giraf het antwoord weten. En die vraag is: 'Wie heeft de allereerste zoen gegeven?' Iemand moet er toch ooit mee begonnen zijn.
Giraf weet niet eens wat een zoen is...
Flamingo probeert uit te leggen wat je voelt als je een zoen krijgt.

Je hart gaat er sneller van slaan.
Een zoen geeft kriebels in je buik
en je krijgt het helemaal warm van binnen
Van een zoen kun je ook slappe benen krijgen, en dan is het alsof je zweeft.
Een zoen geven is net zo leuk als er een krijgen.

Maar wie heeft de allereerste zoen gegeven? vraagt hij zich af.
Alle dieren denken na, en allemaal weten ze niet wat zoenen is maar kennen ze dat gevoel dat Flamingo beschrijft wel. het kleine leeuwtje denkt dat het spelen met papa is. En Zebra denkt dat het met hun billen tegen elkaar schurken is maar Flamingo vertelt ze dat dát geen zoenen is.
Alle dieren vertellen daarop wat volgens hun zoenen is, is het neuzen, knuffelen, rollen door de modder of hoofden wrijven? Want daar gaan ze ook van zweven of krijgen ze slappe benen van. Maar nee, dat is geen zoenen zegt Flamingo steeds. Zou hij toch een antwoord op zijn vraag krijgen?

Duizendpoot Guido van Genechten heeft opnieuw een enorm leuk boekje geschreven en geïllustreerd. De kriebels, warmte en zweverigheid spatten van de afbeeldingen af. Alles is even vrolijk en liefdevol weergegeven.
Kijk uit met dit boek want het werkt aanstekelijk, je zou er zomaar spontaan van in het rond gaan zoenen!

Voor zoeners vanaf 3 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Circus 1*2*3
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

De titel verraadt het misschien al, dit is een boekje waarmee kinderen kunnen leren tellen. Dat wordt gedaan door middel van optreden in een circus door vrolijke lieveheersbeestjes, rood met zwarte stippen. Ze zijn heel knap want ze kunnen van alles.
Twee lieveheersbeestjes doen de gekste kunstjes op hun fietsjes. Zes grote, zware lieveheersbeestjongens tillen samen 600 kilogram en doen daarbij ook nog eens aan acrobatiek! En een lieveheerbeestwaaghals probeert onder luid tromgeroffel over zeven lieveheersbeestjes heen te springen! Ze proberen hun persoonlijk record te verbeteren. Lieveheersbeestje nummer tien mag in het midden staan van de kring met lieveheersbeestjes, die galopperen als paarden.
Aan het eind van de voorstelling is het publiek laaiend enthousiast. De mensen klappen heel hard in hun handen en roepen bis, bravo en wow, zo mooi vonden ze het...

Eenvoud is soms het allermooiste wat er is. In dit boekje zie je alleen lieveheersbeestjes met enkele kleine toevoegingen in potloodlijnen en meer is er eigenlijk ook niet nodig. De lieveheersbeestjes hangen aan een trapeze, lopen over een koord, draaien met ringen en bordjes op een stokje en deze attributen zijn dus allemaal in enkele potloodlijntjes getekend en het is prachtig. Erg leuk zijn de lieveheersbeestjes die als paarden zijn uitgedost. Hoe verzin je het! Dit alles is afgedrukt op stevige pagina's die qua kleur lijken op oud perkamentpapier.
Doordat er steeds op de volgende twee pagina's een lieveheersbeestje bij komt wordt het op het laatste gezellig druk in de piste.
Guido van Genechten heeft weer volop zijn fantasie gebruikt en er een erg leuk en origineel telboekje van gemaakt.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Jonnie Jonnie
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Als je het boek openslaat zie je een heel groot spinnenweb met daarin een gezellige, lachende, ronde spin met rode wangen. Hij heet Jonnie en is een heel lieve spin... maar niemand weet dat! Arme Jonnie want overal waar hij zich laat zien, rent alles en iedereen gillend weg. Ze vinden hem heel eng. De sprinkhaan, de bij, de vlinder... en ook de worm gilde 'euk! en dook snel weer onder de grond toen hij Jonnie zag.
Arme, arme Jonnie, hij wilde steeds wat zeggen maar kwam niet verder dan i... .

'Ik wilde alleen maar wat vragen', riep Jonnie nog door het holletje van de worm. En wat hij wilde vragen was héél érg lief! Maar de spin kon jammer genoeg aan niemand zijn vraag stellen.
Dan maar niet, dacht Jonnie en at de taart helemaal zelf op!

Vertederend prentenboek over een 'griezelige' spin
Je ziet de spin Jonnie met zijn vrolijke, ronde snoet steeds heel enthousiast op allerlei dieren afstappen en deze kijken angstig en slaken een kreet als 'eeek, 'aaak, 'iek, 'baah, en hup weg zijn ze... Wel een beetje zielig want niemand wil naar Jonnie luisteren. Toch is Jonnie uiteindelijk een heel tevreden spin en zegt op het eind nog vriendelijk gedag.

Alle dieren en dingen zijn in mooie kleuren met duidelijke zwarte contouren weergegeven. Heel eenvoudig allemaal, maar dat maakt ze juist zo leuk om te zien..
Dit boek is een heruitgave en terecht, het is een zeer prettig, mooi opgebouwd verhaal met fraaie afbeeldingen. Goed cadeau voor de komende feestdagen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het grote poepconcours
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Bij het lezen van de titel hoor je in gedachte de kinderen al gniffelen. Want niets is leuker dan verhalen over poep.
Met dit boek blijven ze giechelen want naast dat het over poep gaat is het nog eens een heel grappig verhaal ook. Maar..., waarschuwt Guido van Genechten ons, het boek is niet voor gevoelige reukorganen!

Het verhaal gaat over Koning Keutel, elk jaar floepte hij het er wel eens uit, zomaar midden in een koninklijk gesprek: 'Kak! Kakkerdekak! Poep, pies, POEP! De bediende riep dan gelijk de minister van Binnenlandse Poepaangelegenheden want het was weer zo ver. Tijd voor het jaarlijkse Grote Poepconcours. Overal in het land werden grote affiches opgehangen met daarop:

GROOT
POEPCONCOURS
Overmorgen wordt
U allen aan
ons KASTEEL
verwacht met uw
MOOISTE
poepproducten!
Denk dit jaar vooral goed
na over de presentatie!
Wij verwachten echte
KAKKUNSTWERKJES van U!
Koning Keutel de Eerste
2012

En twee dagen later was het zover, de dieren uit het koninkrijk van Koning Keutel presenteerden hun poepkunstwerken.
De een had een nog mooier poepwerkstuk dan de ander gemaakt. Er was zelfs een heuse poepshow! De keus voor de koning en zijn minister was moeilijk want iedereen had erg zijn best gedaan. Maar net toen de koning de winnaar bekend wilde maken kwam er nóg een dier met een heel mooi kunstwerkje...
Alle dieren wachtten vol spanning af. Welke naam zou er dit jaar in de gedenksteen met alle winnaars van het Grote Poepconcours gebeiteld worden?

Naast dat kinderen dit verhaal geweldig zullen vinden, is het ook voor volwassenen bijzonder leuk om (voor) te lezen. Hoe verzint die Guido van Genechten het allemaal bij elkaar denk je regelmatig. Het is namelijk een erg fantasierijk verhaal en ook de afbeeldingen zijn heel humoristisch. Allerlei soorten drollen zie je voorbij komen, van heel kleine tot heel grote, van kunstige gedraaide tot mooi gepresenteerde...
Gelachen zal er zeker worden. Gelukkig zit er geen luchtje aan dit fantastische boek!

ISBN 9789044817744 | Hardcover | 32 pagina's | Clavis Uitgeverij | juli 2012
Leeftijd: 4+

© Dettie, 13 augustus 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Kai-Mook gaat verhuizen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Kai-Mook is het olifantje dat geboren is in de Antwerpse Zoo. In het eerste boek over Kai-Mook kwamen alle dieren van de dierentuin het kleine olifantje begroeten. Maar het olifantenverblijf is nu te klein geworden, of Kai-Mook te groot, dat kan ook. Feit is dat de olifanten moeten verhuizen.
Mama olifant had al her en der rondgevraagd bij de dierentuindieren of zij een grote nieuwe woning wisten maar niemand kon haar helpen. Mama giraf had zelf zes kinderen rondlopen dus bij haar gaan wonen was ook geen goed idee. Het holletje van Muis was te klein, en bij de apen gaan wonen kon ook al niet, de olifanten konden moeilijk in een boom gaan zitten. Gelukkig had Ooievaar een heel mooi leegstaand huis gezien, daar breng ik jullie wel naar toe, zei ze.
De volgende dag ging Kai-Mook met mama en tante op weg naar hun nieuwe huis. Ooievaar had niets overdreven...
Het is een echt een prachtig huis met een binnen- en buitenbad! En de buren zijn ook heel aardig. Kai-Mook hoopt zelfs dat er nu gauw een broertje of zusje bij komt... plaats genoeg!

De olifanten zijn in het echt ook verhuisd van de Antwerpse Zoo naar Planckendael en Guido van Genechten heeft van deze verhuizing een mooi verhaal gemaakt mét prachtige afbeeldingen. De verhuizing is ook te zien op http://www.kaimookverhuist.be en als je alle informatie bekijkt zie je hoe goed Guido van Genechten het nieuwe verblijf heeft weergegeven. Opnieuw een erg leuk boek over het lieve olifantje Kai-Mook

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Superbeesje is al onderweg Superbeesje is al onderweg
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Flaptekst:
Van overal ter wereld stromen de hulpoproepen binnen bij Superbeesje. Een olifant die vastzit in de Afrikaanse modder, een hond die boven een afgrond hangt te bengelen in de Grand Canyon, een kameel die droogstaat in de Sahara, een verwarde slang ergens in de jungle… Allemaal doen ze een beroep op de superheld. Gelukkig heeft die een heleboel supermegakrachtige turboredmiddelen én een dosis gezond beesjesverstand. De onvoorstelbare reddingsacties van een piepklein beesje met een supergroot hart.

Het is natuurlijk grappig dat een piepklein lieveheersbeestje enorm grote dieren kan redden, maar toch heb ik betere boeken gezien van Guido van Genechten.
De olifant lijkt enorm plezier te hebben in de modder en helemaal niet vast te zitten.
De dorstige kameel staat in het zand, het is dat in de tekst staat dat het beest uitgedroogd is maar aan de afbeelding, die zoals alle afbeeldingen twee pagina's beslaat, zie je dat niet. De kameel lijkt te lachen in plaats van te snakken naar water.
Ook de walvis die aangespoeld is op het strand lijkt eerder lekker in de zon te liggen dan in moeilijkheden te verkeren.
Het enige dier dat werkelijk in nood lijkt te zijn, is de hond.

Een kameel die water in zijn bulten krijgt toegediend via een wonderbaarlijke watertank dat uit het lijf van superbeesje komt is leuk bedacht, maar de afbeelding zelf is vrij stijfjes. De tank kan overigens ook met lucht gevuld zijn, dat er water in zit lees je in de tekst...
Ook de verhoudingen op de afbeeldingen zijn een beetje zoek. Je ziet superbeesje met een soort kurkentrekker door de lucht vliegen nadat hij een slang uit de knoop heeft gehaald. Ergens in het Amazonewoud beneden hem zie je een geel streepje waarbij in piepkleine lettertjes staat 'Sssuper bedankt, ssssuperbeesssje.' Maar dat streepje, wat dus de slang voorstelt, en die letters zag ik pas later. Het is té klein afgebeeld. Daartegenover staat de walvis die gered wordt, zo enorm groot afgebeeld dat je nauwelijks in de gaten hebt dat superbeesje ook op de afbeelding voorkomt. Als bij toeval valt je oog op hem.

Ik snap dat Guido van Genechten heeft willen weergeven hoe klein en groot de dieren in verhouding tot elkaar zijn maar door dit teveel te willen benadrukken valt één van de twee dieren weg. Die valt niet meer op.
En ook bij de walvis zie je pas na een paar keer de afbeelding gezien te hebben piepklein bij de bek van de walvis staan 'Wow, superbeesje wat ben jij sterk!'
Dit is zo bij alle dieren die gered worden, pas na een aantal keren de afbeeldingen bekeken te hebben zie je dat de geredde dieren iets zeggen.
En nu ik het toch over die tekst heb. Een gedeelte staat schuin geschreven en dik afgedrukt, zoals in het geval van de kameel bijvoorbeeld: "Met zijn wonderbaarlijke watertank vult hij de kamelenbulten bij." Waarom moet dat schuin en dik afgedrukt? Wat is de bedoeling daarvan? Het werkt storend. Moet een kind die woorden leren of zo?

Het hele boek mist iets en dat is een kop en een staart om in dierentermen te blijven. Er wordt niets opgebouwd qua tekst en tekeningen. Eerst zie je een serie tekeningen van dieren in nood, die niet echt in nood lijken. En daarna zie je superbeestje in actie en dat is het, het eind is ook niet bijzonder. Het sprankelt niet, de kracht van superbeesje spat niet van de bladzijden. Het is allemaal erg vriendelijk en lief en kleurig maar niet bijzonder.
Jammer, Guido van Genechten heeft veel erg mooie boeken gemaakt maar dit boek vind ik persoonlijk een van de mindere boeken van hem.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Rikki is jarig
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Een nieuw boek over konijntje Rikki.

Het is een bijzondere dag, Rikki is jarig! Samen met mama versiert hij de kamer want straks komen zijn vriendjes en dan kunnen ze zien waar het feestje is. Daarna maken mama en Rikki het beslag voor wortelpannekoeken. En dan komen alle vriendjes van Rikki. Iedereen geeft een tekening of knutselwerkje meegebracht. Maar waar is Anni? Mama geeft een briefje aan Rikki en dan... wordt het een heel spannende verjaardag!

Het is een gewoon 'ouderwets' verjaardagsfeestje zonder naar de film gaan of naar een pretpark of ergens hamburgers eten. Vriendjes komen spelen, papa is naar zijn werk en mama bakt pannenkoeken. Rikki krijgt een papieren kroontje en is er blij mee en als papa thuis komt gaan ze na een heel leuke middag met z'n allen gewoon bij Rikki thuis pannenkoek eten. Een heerlijke verjaardag dus.

De afbeeldingen, ook gemaakt door Guido Genechten, zijn zoals altijd speels en vrolijk. Opnieuw een leuk boekje.
De is alweer het tiende deeltje over Rikki.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Stanneke Sneeuwmanneke
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Helemaal aan het begin van de winter
had iemand hem gemaakt en daar achtergelaten.
Twee kooltjes voor zijn ogen, een wortel als neus, een sjaal om,
een muts op, een hark in zijn hand, en Stanneke was klaar.
En daar; op de godverlaten plek,
stond Stanneke sneeuwmanneke
al dagen, al weken, al héél lang... stil

Af en toe kreeg Stanneke de kriebels en wilde hij bewegen maar dat mocht niet van de andere sneeuwmannen, meneer Buishoed en Sneeuwsoldaat. Een sneeuwman hoort stil te staan en ook niet te praten. Stanneke snapte maar niet waarom hij zich niet mocht verroeren maar alles wat de andere sneeuwmannen konden zeggen was: 'Sneeuwmannen staan stil. Zo is het en zo zal het altijd blijven.' Maar Stanneke dacht daar anders over, hij gooide zijn hark weg en begon te dansen en te springen en te glijden en te vallen en weer opstaan. Stanneke genoot en ging al verder en verder... Weg van die stijve sneeuwmannen die nog riepen 'Niet doen. Straks smelt je!' Maar Stanneke smolt niet en kwam uiteindelijk aan in Vriesland en daar vertelden de sneeuwmannen een heel ander verhaal...

Duizendpoot Guido van Genechten heeft er weer een mooi lees en kijk-boek van gemaakt. Bovendien zit er nog een wijze les in... blijf in beweging anders vries je letterlijk en figuurlijk vast!
De afbeeldingen zijn erg mooi en winters, je voelt bijna de kou. In Vriesland worden de kleuren iets lichter en warmer.
Opnieuw een fijn boek van deze veelschrijver.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

(G)een spook onder mijn bed
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Joachim kan niet slapen, hij ligt over van alles wat hij die dag beleefd heeft na te denken. Maar hij kan ook niet slapen omdat hij wat onder zijn bed hoort! Hij roept gauw papa, want volgens Joachim zit er een spook onder zijn bed. Papa kijkt samen met Joachim onder het bed, natuurlijk is er geen spook! Maar hoe kan het dan dat Joachim dat rare geluid hoorde? Kr... kr... krak. Papa moet lachen, dat is je bed die kraakt zegt hij!
Maar als Joachim weer alleen is hoort hij wat achter de gordijnen, gauw roept hij papa weer. Papa kijkt en vertelt dat het de wind is en gaat weer weg. Maar daarna hoort Joachim iets in de kast en later in zijn speelgoedkist en onder het kleed en achter de deur... Elke keer moet papa komen en elke keer laat papa zien dat er helemaal nergens spoken zijn! Eindelijk kan Joachim slapen.

Een boek van duizendpoot Guido van Genechten, de man tovert het ene na het andere leuke kinderboek te voorschijn. Dit keer over een bang pinguinjongetje Joachim die niet durft te gaan slapen. Op een heel leuke manier laat Guido van Genechten zien dat er nergens spoken zijn. Het grappige is dat op de illustraties ook de knuffels van Joachim proberen te slapen maar ook een beetje bang zijn. Alle knuffels zijn ook blij als papa komt. Vooral het knuffelkonijn leeft heel erg met Joachim mee en haalt knuffelolifant uit de speelgoedkist zodat ze lekker samen kunnen slapen. Opnieuw een geweldig leuk, vrolijk kinderboek.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Kai-Mook
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Kai-Mook is de eerste olifantje dat in België (de Antwerpse Zoo), werd geboren. Heel de wereld kon de geboorte volgen via de door de Zoo speciaal opgezette website. In het weekend van de geboorte had de website 1,2 miljoen bezoekers. Ook werden er in de stad enkele grote schermen opgezet, waarop de bevalling live was te volgen. De verzorgers gaven commentaar bij de beelden.

En nu is er het boek van Guido van Genechten over dit olifantje. In het boek zie je de dieren van de dierentuin hard naar de olifanten hollen want eindelijk is het zo ver... Het babyolifantje is geboren!

'Het is een meisje,' lacht mama olifant.
'Is ze geen parel van een baby?

(Kai-Mook is een Aziatische olifant en haar naam betekent parel in het Thais)
Tante vindt eigenlijk wel dat Kai-Mook op haar lijkt...
Alle dieren komen het baby'tje apart begroeten en ze zijn het allemaal met elkaar eens, Kai-Mook is snoezig!
Nadat ze door iedereen bekeken en geknuffeld is en voor de zoveelste keer snoezig gevonden wordt is Kai-Mook het zat en roept ze nijdig...
Ik ben niet snoezig, ik ben Kai Mook!
En dat vinden alle dieren weer heel erg snoezig.

Dat Guido van Genechten kan illustreren heeft hij allang bewezen. Ook in dit boek weet hij weer 'snoezige' tekeningen te maken. De illustraties beslaan twee pagina's en op elke afbeelding zie je Kai-Mook die probeert te gaan staan na haar geboorte. Je ziet Kai-Mook wankelen en wiebelen, heel leuk weergegeven! Bij elke afbeelding staat een ander dierentuin-dier dat Kai-Mook verwelkomt wat ook erg leuk gedaan is. De tekst had voor mij iets sprankelender, gevarieerder gekund maar ik denk dat juist de herhaling van het woord snoezig voor kinderen juist wél leuk is. Tijdens het voorlezen kun je er al naar toe werken... Hoe zal Giraf, Leeuw, Aap enz. het nieuwe olifantje vinden... 'snoezig!' zullen kinderen dan roepen.

Per verkocht exemplaar van dit boek gaat 1 euro naar het K-groeiplan. Hiermee bouwt de Antwerpse Zoo een nieuw thuis voor Kai-Mook en haar olifantenfamilie in Plankendael en worden haar broers en zusjes in India gesteund.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het grote bosorkest
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Het werktempo van Guido van Genechten is ongekend hoog. Bovendien maakt hij zeer uiteenlopende illustraties in zijn boeken. Deze variëren van heel eenvoudig gehouden tekeningen zoals in de Knisperbeestjes-boeken tot zeer gedetailleerde prenten zoals bijv. in zijn mooie boeken Blackie of Kleine kangeroe of de boeken over IJsje, de ijsbeer. Zijn boek De wiebelbillenboogie is een groot succes, en terecht!
Op zijn website kun je al zijn boeken bekijken, het is echt onvoorstelbaar wat de man al allemaal geschreven en geïllustreerd heeft.

Het grote bosorkest is weer een heel ander boek dan bijv. bovengenoemde boeken.
Het begint met twee donkere pagina's, vol met sterren en een maan die de bossen beschijnt.
Op de volgende twee bladzijden 'zoom' je in op de bomen en zie je de uil met zijn gele ogen, druk oehoe roepend. Dat is alles wat je 's nachts hoort, alleen die uil. Maar bij de eerste zonnestralen verandert alles. Dan begint de zanglijster vrolijk met zijn tsjiek-tsjiek tsip sip-sip en de grote bonte specht begint lekker met zijn snavel te kloppen op een boom, en de duif en de kraai worden ook wakker en ook...
... warmt het roodborstje
zijn stembandjes op
fpp
fppt
     wiet
          wiet-wiet
wiet-wiet-wiet
                wiet-wiet-wiet-wiet

Alle vogels komen een voor een tot leven totdat in de verte de haan uit volle borst kukelekuuuuuuu kraait en dan...
is het eventjes heel erg stil in het bos en dan...
barst het hele bostorkest los!

Oehoe-roekoe-kraaa tok tok tokoekoe roekoe oe oe tsjiep kra wiet-wiet... Wat een prachtige muziek!

Op elke twee doorlopende pagina's wordt een andere vogel wakker, de vogels zijn redelijk levensecht afgebeeld in hun natuurlijke leefomgeving. Het grappige is dat de lucht ook steeds lichter wordt.
Alles vogels en hun omgeving zijn geverfd met een moderne schildertechniek. De afbeelding van de haan op zijn hok vlakbij het bos is voornamelijk met potlood getekend en ingekleurd. Door deze afwijkende uitvoering is het extra duidelijk dat de haan niet bij de bosdieren hoort.
Aan het einde van het boek is nog een uitklapplaat met daarop... allemaal grote dieren die in het bos wonen, een hert, een zwijn, konijntjes etc. en allemaal staan ze te genieten van de mooie vogelmuziek. Het is echt een verrassing ineens deze dieren te zien. Goed bedacht!

De afbeeldingen hadden van mij iets speelser gemogen maar misschien was Van Genechten gebonden aan bepaalde richtlijnen of een opdracht. Zijn andere boeken zijn vrolijker en levendiger. Maar... doordat de vogels behoorlijk levensecht zijn geschilderd, zullen kinderen wel goed leren hoe bepaalde vogels er uit zien en wat voor geluid ze maken. Het boek lijkt me ook zeer geschikt om in een klas te gebruiken, de afbeeldingen zijn groot genoeg om een groepje kinderen mee te kunnen laten kijken.
Opnieuw heeft Guido van Genechten bewezen dat hij heel wat in zijn mars heeft.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Rikki helpt Sinterklaas
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Nog twee nachtjes slapen en dan komt Sinterklaas. Konijn Rikki schrijft samen met zijn moeder een brief naar de Sint waarin hij vraagt of hij heel alsjeblieft een verfdoos mag met veel kleuren, een echt schilderspenseel en snoep. Ook heeft hij een mooie tekening voor de Sint gemaakt. De volgende dag komt Sint in de speelgoedwinkel en dan zal Rikki de brief aan Sinterklaas kunnen geven.

Maar die dag in de speelgoedwinkel duurt het wel heel lang voordat de Sint er is, de kinderen zingen en zingen maar na zeven liedjes is hij er nog niet. Gelukkig komt dan Zwarte Piet vertellen dat de Sint wel komt maar wat later, het paard is ziek geworden en nu moet de Sint lopen. Rikki vertelt dat zijn opa beter werd door twee zoete wortelen en drie zoenen midden op zijn neus... misschien dat het paard van Sinterklaas daar ook door opknapt.
Dat zou wel heel fijn zijn want anders lukt het de Sint nooit alle cadeautjes rond te brengen...

Een hardcoverboek met vrolijke, felgekleurde prenten. De kinderen, Zwarte Piet en Sinterklaas zijn allemaal konijnen wat wel een grappig effect geeft. De afbeeldingen zijn verspreid over twee pagina's. Op de tekeningen is redelijk veel te zien en ze doen warm en huiselijk aan.
Het is altijd de vraag bij prentenboeken wat het boek nou leuk of mooi maakt. Het verhaal of de prenten? Moet de 'eer' naar de schrijver of de illustrator? In dit geval zijn beiden verzorgd door Guido van Genechten en de tekeningen sluiten dan ook mooi aan op het verhaal.
Een leuk en beetje spannend Sinterklaasverhaal om voor te lezen en samen met kinderen te bekijken.

Dit is het achtste boek over Rikki, de andere boeken kun je zien op de website van Guido van Genechten

ISBN 9789044811469 | Hardcover | 26 pagina's | Clavis Uitgeverij | september 2009
Leeftijd: 4+

© Dettie, 07 november 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De wiebelbillenboogie
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Voorin het boek staat "Voor alle papa's: blijf vooral dansen!"
En daar gaat dit boek ook over; een papa die lekker gek én de wiebelbillenboogie doet.

Als mama olifant netjes aangekleed naar haar werk gaat, zwaaien papa en de twee kinderen in hun pyjama mama uit. En dan zorgt papa voor de kinderen, zoals alleen papa's dat kunnen.
Ze mogen op papa's rug en hij gooit ze lekker hoog in de lucht en met wie kan je lekkerder indiaantje spelen dan met papa! Het is een heel spannend avontuur! Met verf en veren en een vuurtje. Ze kliederen alles vol maar wat geeft het. Daarna gaan ze in bad met lekker veel schuim en papa die ze schoonspuit met zijn slurf.
En dan vraagt papa... 'kennen jullie de wiebelbillenboogie al?'

Eén voor de centjes
Twee voor de show
Op drie ben je klaar
voor de billenboogie, Go!

In zijn handdoek als rokje swingt papa door het huis en de twee kinderen swingen er achter aan tot hun slurfjes slap hangen van het lachen!
Dan komt mama thuis, ze ziet al de rommel en...
moet heel hard lachen om die gekke papa met zijn wiebelbillenboogie!

Heerlijk vrolijk boekje. Leuk dat papa thuis blijft en mama gaat werken, eens wat anders dan de stereotype rolverdeling.

Het boekje zelf, hardcover, heeft stevige pagina´s met links een paar regels tekst in grote letters en op beide bladzijden gekleurde illustraties waar je vanzelf vrolijk van wordt.
Ik heb er enorm van genoten, geweldig prentenboek!

De wiebelbillenboogie van Guido van Genechten is gekozen tot het Prentenboek van het Jaar 2010. Een jury van Nederlandse jeugdbibliothecarissen koos dit boek uit het aanbod van prentenboeken die in 2008 verschenen. In totaal selecteerde de jury tien titels voor peuters en kleuters. Deze boeken staan centraal tijdens de zevende Nationale Voorleesdagen die worden gehouden van woensdag 20 t/m zaterdag 30 januari 2010.

ISBN 9789044808995 | Hardcover | 26 pagina's | Clavis Uitgeverij | september 2008
Leeftijd: 4+

© Dettie, 29 september 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Omdat ik zoveel van je hou
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Heb jij dat ook wel eens? Dat je zoveel vragen hebt? Het kleine ijsbeertje IJsje weet eigenlijk al best veel, hoe een sneeuwvlokje smaakt en hoe de wind voelt, soms zacht en soms heel koud, en van welke berg je lekker kan afglijden... en hij weet nog veel meer, maar nog lang niet alles. Er is ook zoveel te zien...
Als je een ijsbeertje bent dan wil je natuurlijk ook graag weten waarom een sneeuwvlok eigenlijk wit is en waar komt sneeuw eigenlijk vandaan?
Gelukkig weet mama ijsbeer meestal wel een antwoord op IJsjes vele vragen, maar niet altijd. IJsje wil ook zoveel weten...
Maar op één vraag weet hij eigenlijk het antwoord wel...

Van dit boekje kun je nog een beetje leren. Mama ijsbeer weet heel veel en dat vertelt ze aan IJsje en door dit boek te lezen weet jij de antwoorden ook!

Het boek heeft een mooie stevige kaft, je ziet op de voorkant een vrolijke mama ijsbeer met haar kleine berekind IJsje... en IJsje is heel zacht! Hij is zo zacht als fluweel, net alsof je zijn vachtje voelt! En dat is op alle bladzijden waarop IJsje staat! Je kan hem dus niet alleen zien maar ook voelen (en voorzichtig aaien...) En dat is wel héél erg leuk!
(Je zou het boek alleen al willen hebben vanwege de titel en de aparte uitvoering.)

Lees de reacties op het forum en/of reageer: