Rachel Ward
Verdronken
‘Stop. We moeten ermee ophouden. Het is voorbij, mensen. We hebben ons best gedaan. Ik stel het tijdstip officieel vast op vier uur zeventien.’
Carl, de zestienjarige ik-figuur, komt van ver. Was hij buiten bewustzijn? Wat is er gebeurd? Over wie heeft de stem het? Hij blijkt doornat, het regent. Als hij een gezicht naast zich ziet, dat er uit ziet als zijn eigen gezicht, is alles nog vreemder. Een hand trekt een rits dicht, over het gezicht, de jongen ligt helemaal in een zak.
Maar hij niet. Hij is wakker. Iemand tilt hem op. Ook om hem in een zak te stoppen? Maar hij wordt in een grote auto neergelegd, en daar ligt al iemand. Die andere jongen?
Het is een meisje, en dat meisje zet het op een gillen...
Wat is er gebeurd? Wie is dat meisje? Wie zit er in die zak?
De jongen is zijn geheugen kwijt. Hem wordt verteld dat hij Carl heet, dat het zijn oudere broer Rob is die dood is, omgekomen bij een ongeluk. Ze waren met z’n drieën bij het meer. De twee broers en het meisje. Het was vreselijk slecht weer, en ze waren aan het zwemmen.
Dat alleen al roept veel vragen op, maar als er flarden van zijn geheugen terugkomen, wordt alles er niet duidelijker op. Bovendien gebeurt er iets vreemds: hij ziet en hoort zijn broer.
Maar dat kan toch niet! En waarom doet hij zo onaardig? Wat wil hij van Cee, zoals hij hem noemt?
Wie de Deadline-trilogie kent, verwacht ook deze keer een verhaal met iets bijzonders. Magie, iets bovennatuurlijks, zoiets.
Rachel Ward voldoet aan die verwachtingen, maar toch is alles heel anders dan je vermoedt. Op een fantastische manier maakt ze gebruik van ware gebeurtenissen: de overstromingen die in Engeland plaatsvonden, het slechte weer waarom het land bekend staat, en dan stopt ze er inderdaad een bijzonder element in.
Het is een triest verhaal: Carl en Rob hebben alleen hun moeder, die nauwelijks - of eigenlijk niet – de touwtjes aan elkaar kan knopen. Hun huis is een bouwval, geld voor eten of kleren is er niet.
En dan die regen, die haast constante regen... En toch, ondanks al die ellende lees je door, want Rachel Ward heeft je vanaf die eerste zinnen te pakken.
ISBN 9789044342314 | Paperback | 272 pagina's | Uitgeverij Moon | januari 2014
vertaald uit het Engels door Sabine Mutsaers Leeftijd vanaf 15 jaar
© Marjo, 05 februari 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Oneindig
Daarin hebben we kennis gemaakt met Adam, die een gave heeft meegekregen zoals zijn moeder die ook had. Zij stierf, maar liet een waarschuwing achter: laat niemand ooit merken dat je in hun ogen kan lezen wanneer hun sterfdatum is. Het is geen prettig talent, maar mede door oma, die niet zijn oma maar die van zijn vriend is, leert hij ermee omgaan. Behalve de oma van zijn vriend ‘adopteert’ hij ook diens vriendin, als de vriend gestorven is: Sarah. Zij heeft visioenen en een dochtertje, Mia, die ook een gave heeft. Maar dat ontdekken ze later pas.
Met z’n drieën, Adam, Sarah en Mia zijn ze na de Chaos (deel 2) op zoek naar een plek om te overleven. Liefst in alle rust, maar de mensen kennen Adam, en willen hem zien en spreken, zelfs als ze zijn gave niet kennen. Er is er echter een die de gave wel kent, en die het gezinnetje achterna zit. Saul hoort bij de nieuwe regering, en hij probeert Adam wijs te maken dat die nieuwe regering hem nodig heeft: hij kan zien voor welke mensen hulp zinloos is, zodat ze de weinige voorraden goed kunnen besteden. Adam schrikt daar voor terug, zoiets wil hij niet doen! Maar ontsnappen is er niet bij: hij is immers gechipt!
Saul kan die chip aflezen en wordt bovendien niet gehinderd door een hoogzwangere vrouw en een kind. Hij neemt ze mee naar een ondergronds bunkersysteem in de Cotwolds. Daar ontdekken ze pas welke plannen Saul echt heeft. Hij blijkt een tegenstander die niets te verliezen heeft en daarom niet te onderschatten valt.
Je kan dit derde deel los lezen van de andere, maar alleen al voor je eigen plezier raad ik je dat niet aan! Het zijn alle drie adembenemend spannende boeken, die zich afspelen in de toekomst. Het landschap is niet wat wij kennen, maar je ziet het als het ware voor je. De schrijfster zorgt steeds voor verrassingen, en heeft een vlotte manier van schrijven. Ook in dit deel wisselen de verhalen van Adam en Sarah elkaar af, hetgeen zorgt voor extra spanning, en een andere kijk op de gebeurtenissen.
Nu ben ik heel benieuwd waar Rachel Ward mee komt nu de trilogie klaar is...
ISBN 9789047704348 | Hardcover | 256 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | april 2012
Vertaald uit het Engels door Lydia Meeder Leeftijd vanaf 13 jaar
© Marjo, 06 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De chaos
‘Je denkt dat je kunt vluchten, maar dat is niet zo.
Je denkt dat je iets over je leven te zeggen hebt, maar dat is niet zo.
Uiteindelijk krijgen ze je toch te pakken.’
Het is 2026 als we de zeventienjarige Adam leren kennen. Hij blijkt de zoon te zijn van een personage uit het vorige boek van Rachel Ward. In ‘Deadline’ had zijn moeder Jem, inmiddels overleden, ‘last’ van dezelfde gave die Adam ook heeft. Ze zien ‘nummers’. Dat wil zeggen dat ze de datum van iemands dood in diens ogen kunnen lezen.
Evenals het voor Jem er de oorzaak van was dat ze als een buitenbeentje door het leven ging, is het voor Adam lastig om er mee om te gaan. Voor hem is de last nog groter: hij ziet er ook vaak beelden bij. Dat is nog erger nu het jaar 2027 nadert, want steeds vaker ziet hij 112027 in de ogen van mensen. Wat gaat er gebeuren op 1 januari? Wat gaat er fout in deze wereld waarin iedereen gechipt is, waarin de autoriteiten weten waar je bent, en geen weerstand dulden. Een wereld waar je niet anoniem kunt zijn.
Hoewel zijn moeder hem waarschuwde dat hij nooit naar Londen moest gaan, vertrekt hij samen met zijn oma - ook bekend uit het eerste boek – naar de grote stad. Om geconfronteerd te worden met nog meer 112027-slachtoffers. Maar ook leert hij in Londen een meisje kennen, Sarah. Zij schrikt van Adam, en wil niets met hem te maken hebben.
Maar Adam voelt dat ze een grote betekenis voor hem zal hebben: haar datum ligt ver in het verschiet, en hij ziet iets bij haar waar hij zelf bij betrokken is. Betekent het dat hij hetzelfde nummer heeft als zij? Hij weet niet wat zijn eigen nummer is, hij wil het ook niet weten, maar tussen hem en Sarah is meer aan de hand. Als blijkt dat zij last heeft van nachtmerries waarin hij een rol speelt, bundelen ze hun krachten. Londen moet gewaarschuwd worden. Maar wie zal hun verhaal geloven?
Ook dit tweede boek van Rachel Ward is superspannend. De lezer volgt de twee hoofdpersonen om en om in ik-perspectief. Sarah heeft ook geen gewone jeugd gehad, en haar voorspellende nachtmerries zijn vreselijk. Ze wil helemaal niets met Adam te maken hebben.
Beide jongeren doen hun best om het noodlot te keren. Zal het lot sterker zijn dan hun wil?
Kunnen ze mensenlevens redden? En heeft Adam gelijk: is er voor hen een toekomst?
Opnieuw een spannende futuristische roman, meeslepend tot het einde.
‘Dan adem ik in en schreeuw opnieuw.
Het gerommel en gekletter sterft weg, ik ben alleen met mijn eigen stem, die weerkaatst tegen de wanden en het gedender van een sneltrein dat afneemt tot een vaag gebrom, en dan niets meer.’
ISBN 9789047703082 | Hardcover | 336 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | november 2010
Vertaald uit het Engels door Aleid van Eekelen-Benders | Leeftijd: 14+
© Marjo, 01 december 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Deadline
‘Ik, ik ben het liefst in m’n eentje. Ik kom het liefst op de plaatsen waar geen mens is, waar ik niemand hoef aan te kijken, waar ik hun nummer niet hoef te zien.’
De vijftienjarige Jem heeft een gave. Of eigenlijk een last. Als zij mensen aankijkt ziet ze een nummer. Als kind begreep ze niet wat dat voor nummer was, en bovendien dacht ze dat iedereen dat kon zien. Maar haar moeder maakte haar al snel duidelijk dat ze er beter over kon zwijgen, en toen het tot haar doordrong dat die cijfers stonden voor de overlijdensdatum van de persoon bij wie ze dat zag, deed ze dat ook. Voor een groot deel heeft het bijgedragen aan het isolement waarin ze graag verkeert. Maar ook haar achtergrond is daar schuld aan: een vader heeft ze nooit gekend, haar moeder is gestoven toen ze jong was, en ze heeft al verschillende pleeggezinnen achter de rug. Op een dag kruist de achttienjarige Spider haar pad. Ze ziet zijn nummer en wil niets met hem te maken hebben. Hij heeft immers zo lang niet meer te leven.
Maar hij houdt aan, ze worden tegen wil en dank vrienden en Jem gaat hopen dat ze het bij het verkeerde eind heeft. Of misschien kan ze hem redden.
Ze heeft dat al eens gedaan toen ze in de rij stonden bij de London Eye. Ze zag de nummers van al die mensen en wist dat ze weg moest. Sleurde Spider mee, weg van de terroristische aanslag, die snel daarna gepleegd werd. Maar camera’s hadden hen geregistreerd. Dat kwam er ook nog bij: gezocht door de politie…
Je weet dat Spider zal overlijden, maar je weet niet hoe en wanneer. Jem zegt natuurlijk niets. Ook niet tegen zijn oma, die - doordat ze zelf bovennatuurlijke gaven heeft - Jems kracht en onmacht in haar herkent. Hartverscheurend om te lezen hoe de liefde groeit, tegen beter weten in. Hoe Jem moet leren omgaan met wat zij weet.
Een mooie psychologische thriller. Natuurlijk – en gelukkig- is het een puur fictief gegeven, dat ‘nummerzien’, maar de rest van het verhaal is zeer realistisch, en zo is het toch een overtuigende ontwikkelingsroman. Sterk debuut.
ISBN 9789047702221 | Hardcover | 285 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | september 2009
Vertaald uit het Engels door Aleid van Eekelen-Benders Leeftijd vanaf 13 jaar.
© Marjo, 21 september 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer: