Patrick Ness

Toon alleen recensies op Leestafel van Patrick Ness in de categorie:

Patrick Ness op internet:

De kraanvogelvrouw
Patrick Ness

In het holst van de nacht stommelt George Duncan slaapdronken door zijn huis. Een vreemd geluid doet hem verstijven en tegelijkertijd beseffen dat hij het al eerder heeft gehoord. Niet zijn volle blaas maar dit ongewone geluid, een kreet haast, heeft hem op dit nachtelijke uur gewekt. Nog nooit eerder heeft George een dergelijk geluid gehoord.

“Het geluid was hartverscheurend, zoals een droom die misloopt, een woordeloze hulpkreet die hem vrijwel meteen het gevoel gaf niet tegen de taak opgewassen te zijn, niet bij machte te redden wat in gevaar verkeerde, zinloos om het zelf maar te proberen.”

Maar George probeert het toch. Hij snelt naar beneden en holt de vrieskou in. In zijn eigen achtertuin vindt hij een vogel. Een grote, ranke, witte vogel die boven George uittorent. Het is een kraanvogel. Midden in de winterse nacht bevindt zich een kraanvogel in de achtertuin van de in Engeland woonachtige George. Een gewonde kraanvogel om precies te zijn. Een pijl heeft de vleugel van het dier doorboort. Het prachtige dier stoot niet langer hulpkreten uit maar staat op het punt aan de nare verwonding te bezwijken.

George beseft dat hij niet bij machte is de pijl uit de vleugel te verwijderen. Maar George probeert het toch. Wonder boven wonder slaagt hij erin de prachtige kraanvogel van de pijl te ontdoen. Een kort ogenblik lijken George en de vogel met elkaar verbonden en dan vliegt de vogel weg. Terwijl de vogel uit het zicht verdwijnt, hoort George nog eenmaal het geluid dat hij nooit meer zal vergeten.

“En toen besefte hij dat de roep niet afkomstig was van een onmogelijke vogel die uit zijn tuin en uit zijn leven en misschien wel uit de hele wereld verdween, voor zover hij kon uitmaken. De weeklacht was vrijgekomen uit zijn eigen lichaam, uitgestoten door ijskoude blauwe lippen, losgescheurd uit een borstkas die ineens zijn onherstelbaar gebroken maar nog steeds kloppende hart leek te bevatten.”

George kan het gebeuren maar niet vergeten. Was het een droom of toch meer dan dat? Heeft hij echt het gewonde vogellichaam in zijn armen gehouden? George uit zijn verwarde gevoelens door zich op zijn hobby te storten. Terwijl zijn werknemer Mehmet de bezoekers van de drukkerij – waar George de eigenaar van is – tergt, snijdt George een figuur uit de bladzijden van een oud boek. Het is een kraanvogel. George is niet tevreden over het resultaat, zoals hij nooit tevreden is over zijn kunstwerkjes van papier. Maar dan maakt een nieuwe klant haar opwachting. Ze stelt zich voor als Kumiko. Haar komst zet het leven van George volledig op zijn kop. En niet alleen dat van hem.

In dit werkelijk prachtige, sprookjesachtige verhaal staat de liefde centraal. Het is een verhaal over de vele vormen die liefde kent. Het is een verhaal over romantische liefde, verwoestende liefde, egoïstische liefde, ouderliefde en liefde voor de medemens. Kumiko is, net als George, heel creatief. Ze maakt werkelijk prachtige collages van veren. Maar volgens Kumiko missen ze iets. Ze is niet tevreden. En dan doet Kumiko iets opmerkelijks. Iets geniaals. Ze voegt de verenpracht samen met de papiersnijwerken van George. Het sensationele resultaat van deze ongewone daad slaat wereldwijd in als een bom.

Kumiko maakt ook werk dat niet voor de buitenwereld bestemd is. In tweeëndertig collages vertelt ze een verhaal over een vogel en een vulkaan. De tweeëndertig delen van dit verhaal zijn door het hoofdverhaal verweven. De inspiratie voor dit verhaalgedeelte haalde auteur Patrick Ness uit een Japanse volkslegende over een kraanvogel. Zijn kleuterjuf vertelde het verhaal aan hem toen hij vijf jaar oud was.

“Ze wordt geboren als een wolkenzucht.”

Dit adembenemend mooie verhaal krijgt een permanente plek in mijn boekenkast toebedeeld. Dit indrukwekkende boek zal ik nog vele malen gaan herlezen. Het verhaal nam volledig bezit van mij, betoverde me. Patrick Ness is net als George en Kumiko een kunstenaar, een woordkunstenaar. Hij weet een verhaal te verheffen tot een belevenis, tot een onvergetelijke ervaring. De kraanvogelvrouw is een waar juweeltje dat iedereen zou moeten lezen. Prachtig, prachtig, prachtig!

ISBN 9789044530728 | Paperback | 317 pagina's | Uitgeverij De Geus | juli 2014
Vertaald door Anneke Bok

© Annemarie, 01 augustus 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Chaos-trilogie 3: Lawaai dat nooit stopt
Patrick Ness

En dan doe ik het.
Ik begin aan het derde en laatste deel van de Chaos-trilogie, in de treurige wetenschap dat het afgelopen is als ik die 600 pagina’s gelezen heb. Dat wil ik helemaal niet. Maar ik wil natuurlijk wel weten hoe het verder gaat met Todd en Viola. De burgemeester van Prentiss beweert dat Todd alles in zich heeft om een groot leider te worden. Zal hij gelijk krijgen?

Zullen de twee jongeren die elkaar liefhebben zoals alleen Romeo en Julia dat eerder deden, de kans krijgen samen het leven door te brengen? En vooral: in wat voor een wereld dan? Want het is nog steeds oorlog. De burgemeester en zijn mannen willen de Spakkels, het oorspronkelijke volk van deze planeet, helemaal uitroeien! Maar al snel blijkt dat hij dit niet-pratende volkje zwaar heeft onderschat. En daar is ook mevrouw Coyle, die met haar vrouwenleger absoluut wil voorkomen dat de burgemeester de leider wordt als de oorlog voorbij zal zijn. Maar wat dan haar eigen plannen zijn, daar laat ze zich niet over uit.
En dan zijn er ook nog de kolonisten, die nu toch echt in aantocht zijn. Moet het nu echt zo zijn dat zij op het moment dat ze zich – vol goede hoop en enthousiasme - op een nieuwe plek willen vestigen die wereld in een gruwelijke oorlog aantreffen?

Opnieuw laat Patrick Ness ons alle kanten van een oorlog zien. We lezen wat macht doet met een mens die van nature egoïstisch is, maar ook hoe een beter mens er mee omgaat. Twijfels, keuzes, de personages worden steeds geconfronteerd met nieuwe situaties, nieuwe inzichten waardoor zij zich opnieuw moeten beraden.
Zal de oorlog tot een bevredigend einde komen? Voor zover dat niet een contradictio in terminis is, want een oorlog eist altijd slachtoffers.

Het is natuurlijk niet alleen de inhoud van het verhaal dat de lezer geboeid houdt tot het laatste word. Patrick Ness schrijft op een levendige manier.
Zijn idee over de ‘herrie’ (iemands gedachten zijn hoorbaar voor de omgeving) is fenomenaal. Het geeft een magisch tintje aan dit in feite vreselijke verhaal, en dat samen met de liefde van Todd en Viola maakt het een verhaal waar je als lezer helemaal in duikt. Steeds opnieuw zijn er verrassende wendingen, steeds opnieuw ben je benieuwd welke keuzes de hoofdpersonen zullen maken, en wat de uitwerking daarvan is.
En al is die oorlog nog zo gruwelijk, al vallen er doden bij de vleet, je wilt niet dat het uit is.
Dat lijkt mij een groot compliment voor de schrijver: zijn lezer wil niet eens dat die oorlog voorbij gaat.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Zeven minuten na middernacht
opzet en personages door schrijfster Siobhan Dowd
Tekst: Patrick Ness
Illustraties: Jim Kay

De dertienjarige Conor maakt zelf zijn ontbijt klaar, zet het vuilnis buiten en doet de was in de wasmachine. Zijn moeder is te moe. Ze is altijd moe en ligt vaak op bed. Conor wil helemaal geen voorbeeldige zoon zijn. Hij wil niet ontzien worden door de leraren op school en genegeerd worden door zijn leeftijdsgenoten. Hij lijkt soms wel onzichtbaar. En wat Conor al helemaal niet wil is dat zijn moeder na een behandeling heel erg moet overgeven. Hij vindt het naar dat haar hoofd kaal is. Zijn moeder verzekert hem keer op keer dat alles goed zal komen. Dat ze de kanker zal overwinnen. Toch is Conor bang want hij wil haar niet verliezen. Hij laat zijn angst niet blijken en steunt zijn moeder in haar optimisme.

Conor maakt zich zorgen en ’s-nachts slaapt hij slecht door een terugkerende nachtmerrie. De droom is afschuwelijk en Conor durft er met niemand over te praten. Vaak ligt hij na een nachtmerrie wakker en dat is ook het geval wanneer het monster hem voor het eerst een bezoekje brengt.

Zeven minuten na middernacht hoort hij zijn naam roepen. De onbekende stem lijkt van buiten te komen. Gedreven door een mengeling van angst en nieuwsgierigheid loopt Conor naar het raam. Hij ziet de grote taxusboom die op de begraafplaats naast de kerk staat. Maar…de boom staat niet langer op zijn plek en bevindt zich nu in de achtertuin van Conor. Conor kijkt nog eens goed en ziet dat de boom een enorm monster is. Conor zou doodsbang moeten zijn maar tot zijn eigen verbazing én dat van het monster, is hij dat niet. Conor wordt al volledig in beslag genomen door een andere angst.

De volgende ochtend ligt zijn kamer vol taxusnaalden. Vreemd want de ontmoeting met het monster was immers maar een nachtmerrie. Wat kan het anders zijn geweest? Na die nacht keert het monster regelmatig terug. Het monster vertelt Conor drie verhalen. Het vierde verhaal zal Conor moeten gaan vertellen maar dat is Conor niet van plan. Het monster wil dat hij hem uiteindelijk over zijn nachtmerrie vertelt en dat wil Conor niet. Dat kán hij niet. De nachtmerrie is te afschuwelijk.

De oma van Conor is minder positief over de toekomst. Ze zegt soms dat Conor later bij haar zal komen wonen en dan wordt Conor heel boos. Zijn oma is een erg keurige dame met een chique huis waar hij zich niet thuis voelt. En waarom zou Conor bij zijn oma gaan wonen? Hij kan toch gewoon bij zijn moeder blijven? Ze wordt weer beter. Heus. Oma doet net alsof…alsof…Conor wil er niet over nadenken.

De uitgever stuurde mij samen met dit boek een pakje papieren zakdoeken toe en bleek daarmee over een vooruitziende blik te beschikken. Want tranen kwamen er. Het lezen van Zeven minuten van middernacht is een heel intense en emotionele ervaring. Het monster bezoekt Conor met een reden. De drie verhalen dienen om Conor zijn angsten onder ogen te laten zien en om hem te leren loslaten. Maar Conor is er niet klaar voor. Hij is er niet klaar voor om afscheid van zijn moeder te nemen. Hoe kan hij daar ooit klaar voor zijn?

Zeven minuten na middernacht zou in eerste instantie geschreven worden door jeugdboekenschrijfster Siobhan Dowd. Ze had de personages al uitgedacht evenals de opzet van het verhaal maar ze stierf aan kanker voordat ze het boek kon schrijven. Auteur Patrick Ness heeft het verhaal vervolgens uitgewerkt maar heeft er wel zijn eigen draai aan gegeven en tijdens het schrijven borrelden er nieuwe ideeën bij hem op. Het resultaat is een adembenemend mooi boek. Een boek waarin je zo langzaam mogelijk probeert te lezen omdat je er nog niet klaar voor bent om op de laatste bladzijde te belanden. Een boek ook dat je keer op keer opnieuw kunt lezen. Het boek is rijkelijk geïllustreerd door Jim Kay. De illustraties zijn in zwart-wit uitgevoerd en hebben iets dreigends wat perfect bij het verhaal past.

Zeven minuten na middernacht is een onvergetelijk mooi verhaal voor zowel jongeren als volwassenen. Een boek om te koesteren.

ISBN 9789044526332 | Hardcover | 215 pagina's | Uitgeverij De Geus | oktober 2013
Vertaald door Manon Smits

© Annemarie, 17 oktober 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Chaos-trilogie 2: Het donkere paradijs
Patrick Ness

‘Ten eerste: als je jezelf onder controle hebt, heb je ook anderen onder controle. Ten tweede: als je informatie onder controle hebt, heb je anderen onder controle.’

Nog niet eerder vertoond: alsof het niet een heel ander boek is gaat het verhaal gewoon verder waar deel een opgehouden is: geen inleidende herhaling, geen korte herhaling, nee, hup, meteen er in!
Dat is natuurlijk heerlijk voor iemand die na het eerste deel alleen maar razend nieuwsgierig is! En voor wie dat eerdere boek niet gelezen heeft: ik zou er maar eerst mee beginnen!
We hebben afscheid moeten nemen van Todd en Viola, en het verhaal was absoluut niet afgelopen. In de ruim 500 pagina’s die dit boek telt gaan het verder, in een opnieuw hemeltergend spannend avontuur, met liefde en veel geweld.
De Nieuwe Wereld balt zich even samen in de stad Haven, die nu Nieuw Prentissoord heet. De stad is groot en de vele mannen die er wonen, met daar de nieuwe bewoners nog bij opgeteld, produceren wel heel veel Herrie.

Weten we het nog? ‘Herrie’ is het geluid van gedachten, dromen, en alles wat je liever niet wil dat anderen horen. Maar die anderen horen het wél. En blijkbaar zitten er nog meer mogelijkheden aan ‘Herrie’, ook al niet altijd prettig. De burgemeester van Prentisstown heeft plannen, met de stad, met de wereld, en met Todd. Todd, ‘de jongen die niet doden kan’, wordt geconfronteerd met de feiten, waardoor hij keuzes moet maken die hij niet wil maken.

In dit vervolg is er opnieuw sprake van verraad, liefde, oorlog en terreur.
Maar is het wel zo geslaagd om de ene tiran te vervangen door een andere? Is degene die je vertrouwt wel te vertrouwen? En is misschien die vijand iemand die juist aan jouw kant staat? Hoever kun je gaan om voor elkaar te krijgen wat je zo graag wil? Ten koste van aan ander? Van jezelf misschien?

En intussen naderen de kolonisten, want Viola was immers als verkenner vooruit gezonden.
Patrick Ness doet geen concessies: in eenzelfde stijl leidt hij de lezer naar opnieuw een einde dat geen einde is.
Deel drie…kom maar op met dat boek!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Chaos-trilogie 1: Het mes dat niet wijkt
Patrick Ness

Soms is een verfilming beter in de zin dat de beelden vergezeld worden van spanningopdrijvende muziek en een filmmaker allerlei trucjes uit kan halen zodat je op het puntje van je stoel zit. Of iemand evenwel in staat is om Patrick Ness te verbeteren, dat vraag ik me ten zeerste af. Hemeltergend spannend maakt hij zijn scènes, door ofwel zinnen aan elkaar te smeden zodat je gedwongen wordt door te lezen, of juist door korte zinnen of alleen maar woorden neer te pennen, in een staccatostijl waarbij je nagels niet veilig zijn.
Waar heb ik het over? Er is een nieuwe trilogie ‘de Chaos’ genaamd.

In dit eerste deel leren we de achtergrond kennen: er is een nieuwe wereld, sterk lijkend op de wereld zoals wij die kennen, waar in het verleden kolonisten zijn neergestreken met ruimteschepen. Todd, onze twaalfjarige hoofdpersoon weet niet beter dan dat de bewoners in Prentisstown, waar ook hij toe behoort, de enige overgeblevenen zijn. Toen de kolonisten landden, heeft men hem verteld, brak er een oorlog uit met de inlanders, de Spakkels. In die oorlog hebben de aliens virussen gebruikt waardoor vele mannen en alle vrouwen gestorven zijn. Todd is de laatste jongen, want ja, zonder vrouwen groeit het bewoneraantal niet natuurlijk. Integendeel: er zijn geregeld mannen die verdwijnen: ze worden gek en plegen zelfmoord of misschien zijn ze door wilde dieren gegrepen. Vrienden heeft hij niet meer: wie eenmaal man is kijkt niet meer om naar een jongen.
Maar het ergste wat het virus veroorzaakt heeft, is de Herrie.

'Ik weet wat je denkt: hoe kan het nou dat ik dat niet weet als ik de hele dag en dag in en dag uit elke gedachte hoor van de twee mannen die het bij mij thuis voor het zeggen hebben? Maar dat is het 'm juist. Herrie is hérrie. Het is geknal en geknetter en meestal is het één grote brij van geluid en gedachte en beeld en de helft van de tijd kun je d'r helemaal niks uit wijs worden. Het is een zootje in mannenhoofden en Herrie is zoiets als het levende, ademende gezicht van dat zootje. Het gaat over wat ze geloven en wat ze zich verbeeleden en wat ze fantaseren en het zegt het ene en tegelijkertijd het volslagen tegenovergestelde en ook al zit de waarheid d'r echt ergens tussen, hoe weet je nou wat waar is en wat niet als je àlles over je heen krijgt?
De Herrie is een ongefilterde man, en zonder filter is een man gewoon chaos zonder poten.'

Je kan je gedachten niet afsluiten voor anderen, iedereen hoort wat je denkt, ziet de beelden die je er bij hebt, zelfs dieren kunnen op deze manier praten. Todd gaat graag naar het moeras omdat daar weinig tot geen anderen komen en er rust heerst. Stilte, eigenlijk iets onmogelijks, want hij hoort immers de dieren om hem heen. Zijn hond Manchee bijvoorbeeld, het dier dat Todd helemaal niet wilde hebben, maar dat burgemeester Prentiss hem zo graag wilde geven dat hij niet weigeren kon. Todd woont bij twee mannen, Ben en Cillian, die hij als zijn ouders beschouwt, en hij voelt wel dat die niet erg dol zijn op de burgemeester, maar Prentisstown is een besloten gemeenschap, iedereen is op elkaar aangewezen en er zijn geen geheimen. Er is immers de Herrie.
Maar Todd vergist zich, en dat ontdekt hij een maand voor hij man zal worden.
Want in het moeras ontdekt hij een gat in de Herrie. Er is Stilte! Ben en Cillian reageren paniekerig.

‘Zijn het spaks?’ vraag ik. ‘Zijn het de Spakkels? Zijn ze terug?’
‘Ben?’ Cillian schreeuwt het nu uit terwijl-ie over het veld komt aanlopen.
‘Zijn we in gevaar?’ vraag ik Ben. ‘Komt d’r weer oorlog?’
Maar Ben zegt alleen maar: ’o mijn god, heel zachtjes, en dan zegt-ie het nog es: ‘ O, mijn god’, en dan, zonder zich ook maar te verroeren of weg te kijken, zegt-ie: ‘We moeten je hier weg zien te krijgen. We moeten je hier weg zien te krijgen, nu meteen.’

En Todds leven zal nooit meer zijn als voorheen. Vanaf dat moment begint een vlucht, samen met Viola, het meisje dat hij in het moeras ontmoet - een meisje! En ze heeft geen Herrie!! Ze vluchten voor het leger dat hen achtervolgt; voor Aaron, de ogenschijnlijk onsterfelijke prediker; voor het verleden dat op een leugen gebaseerd is.

Het is niet alleen gruwelijk spannend, het is soms ook echt gruwelijk. Dat Todd het verhaal vertelt in zijn eigen taal, maakt het nog overtuigender en Patrick Ness windt er geen doekjes om: hij vindt dat zijn lezers geen watjes moeten zijn. Gelukkig staat al op de voorflap dat het een trilogie is, want dit eerste boek eindigt op een manier die niet kàn in de wereld van spannende verhalen. Wat ik al zei: de lezer krijgt heel wat voor zijn kiezen, maar het is zeer de moeite waard om deze eerste hap te nemen: de implicaties van de Herrie alleen al maken het verhaal wonderlijk boeiend, maar het geheim van Prentisstown slaat alles.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: