Karen Curé
Dansen met een ooievaar
De thuissituatie is niet ideaal, zijn ouders zijn uit elkaar. Mama heeft het niet breed, maar toch is Jacob liever bij haar dan bij zijn vader die met een nieuwe vrouw, Valérie, is gaan samenwonen. Het ligt niet helemaal aan Valérie ook al is die naar Jacobs zin te veel bezig met biologische verantwoorde eten en zo, maar het is vooral zijn vader. Die zegt niets, er valt niet mee te praten.
'En waarvan wil je dan dat ik prentkaarten stuur?' gromt papa. 'Van honger lijdende kindjes of bombarderende vliegtuigen?'
'Ach, stik.' Jacob ploft met zijn rug tegen de autostoel. Hij had er niet over moeten beginnen. Praten met papa is net zo moeilijk als dansen met een ooievaar.’
Zijn korte lontje, en het feit dat zijn klasgenoten hem pesten met zijn naam (‘Jacob de Zotte’) maakt dat hij vaak in de problemen komt. Hij is een eenling, zelfs op voetbal, dat hij toch meestal heel goed doet, heeft hij geen vrienden.
Als hij uit de gymles wordt weggestuurd naar de studieruimte leert hij een van zijn klasgenoten beter kennen. Eigenlijk keek hij nooit om naar deze dikke jongen die ook geen vrienden heeft en altijd met zijn neus in de boeken zit, maar Alexander blijkt reuze mee te vallen. Hij helpt hem als Jacob meer wil weten over die vreemde brieven die hij krijgt. Ze zijn afkomstig van een jongen die in Zuid-Amerika woont, wiens vader in de gevangenis werd gegooid, waarna zijn vrouw en kinderen met de nek aangekeken worden en in armoe moeten leven. De jongen moet naar zijn opa, een man die niet om hygiëne geeft, en eigenlijk ook niet om jongens.
Gaandeweg gaat het verhaal dat die briefschrijver hem vertelt boeien en Jacob wil wel terugschrijven. Maar hoe?
Als Jacob ontdekt wat de lezer intussen al wel vermoedt, lijkt alles fout af te lopen. Als dan ook Alexander hem in de steek laat, ja, dan wordt het allemaal wel erg moeilijk. De beslissingen die Jacob neemt, brengen hem nog verder in de problemen.
Een indringend verhaal over een jongen die maar moeilijk vriendschap sluit. Hij zit te veel met zichzelf in de knoop om een ander toe te laten en dat maakt hem onzeker. Zijn opvliegendheid helpt natuurlijk ook niet, zelfs al weet hij dat vaak onder controle te houden door flink te gaan rennen.
Karen Curé schrijft invoelend en haar taal is poëtisch. Zij legt niet overdreven uit, laat het vaak aan de lezer over om uit te zoeken hoe het zit. Het verhaal begint als Jacob bij zijn vader is, en een hoofdstuk later is hij ineens bij zijn moeder. Dat wordt niet uitgelegd maar hoe het zit wordt gaandeweg duidelijk. Zo staat er niet dat zijn vader journalist is, maar ‘Zijn ogen zweven over Jacobs hoofd, alsof hij nadenkt over zijn volgend artikel voor de krant.’
’Je moet niet denken,’ zegt abuelo Nelson. ‘Er hebben al genoeg mensen gedacht. De grond zit vol met miserabele gedachten.’
‘Na een paar jaar waren er in het huis geen woorden meer te vinden. Het leek of ze er stilletjes vandoor waren gegaan.’
ISBN 9789044829730 | Hardcover | 174 pagina's | Clavis Uitgeverij | mei 2017
Leeftijd: 13+
© Marjo, 21 augustus 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Koningskind
Voor Helène (Leentje) Withofs start die dag het laatste jaar op de katholieke basisschool van Woestkapelle. Op diezelfde dag ziet ze ook voor het eerst haar nieuwe klasgenoot Florentine uit Burundi. 'Ze zag er anders uit dan wij allemaal. [...] Ik kreeg zin om haar aan te raken, om te voelen of haar kleur echt was.' vertelt Leentje. Florentine is de dochter van een prins, ze moesten weg uit Burundi en nu wonen ze incognito in Woestkapelle. Aanvankelijk gelooft Leentje het niet maar het blijkt toch waar te zijn. Volgens de verhalen hebben ze zelfs een leeuw in de tuin...
De school is vrij streng, kinderen moeten allemaal een schooluniform dragen bestaande uit een grijze rok en witte blouse. Het valt Leentje op dat Florentine oorbellen in heeft en dat is tegen het schoolreglement. Voordat Leentje er erg in heeft zegt ze dat ook hardop in de klas. Tot haar verbazing valt de juf tegen haar uit, ze moet zich met haar eigen zaken bemoeien. Leentje snapt er niets van. Ze wilde alleen maar er op wijzen omdat Florentine vast niet wist dat het niet mocht. Florentine vat het ook verkeerd op en vanaf die tijd is er constant wrijving tussen Florentine en Leentje.
Leentje denkt, als Florentine gouden oorbellen mag dragen dan mag ik ook wel mijn bruine Kickers met groene hielen en gele stippen dragen in plaats van die knellende zwarte veterschoenen. Maar helaas, zij moet bij Zuster Directrice komen en krijgt een hele preek te horen én ook nog eens een vervelende straftaak. Het is niet eerlijk, vindt Leentje. Iedereen dweept met Florentine, alle aandacht is op haar gericht en zij mag veel meer dan de andere leerlingen en krijgt zelfs geen straf als ze iets uitspookt.
De nieuwe juf is ook al heel anders. Leentje is gek op opstellen maken en kan dat ook goed maar nu mogen ze geen eigen onderwerp meer kiezen en fantasie wordt afgestraft. Voor het eerst haalt ze slechte cijfers voor haar opstellen. Als Florentine dan ook nog Leentjes plaats inneemt omdat 'de rol beter bij Florentine past' in het kersttoneel heeft Leentje er genoeg van! Ze komt in opstand! Maar zelfs dat helpt niet.
Het tij keert letterlijk voor Leentje als er noodweer uitbreekt en het water steeds hoger stijgt... Vindingrijke en fantasievolle Leentje doet allemaal dingen waar ze veel problemen door kan krijgen maar spijt heeft ze nergens van...
Een leuk en grappig verhaal dat allerlei onderwerpen behandelt. De schrijfster heeft mooi weergegeven hoe dingen in de jaren '70 veranderden.
Florentine is een van de eerste buitenlandse kinderen op school en had veel bekijks. Ook was er sprake van positieve discriminatie - tot frustratie van Leentje omdat ze niet snapt waarom er ineens met twee maten gemeten wordt -.
Leentje zit op een heel strenge nonnenschool. Grappig is om te lezen dat meisjes in lange broek uit den boze zijn. Hoe hard het ook vriest een meisje draagt een rok, punt uit. Tegen een lerares ingaan kan écht niet, ook al heb je honderd keer gelijk. De seksuele voorlichting wordt met veel gegniffel in de klas gegeven en de (eerste) menstruatie is ook iets waar je niet over spreekt. Naast deze zaken spelen ook groei, jaloezie en vriendschap een flinke rol in dit fantasievolle verhaal.
Karin Curé heeft zich goed weten te verplaatsen in een meisje van twaalf waardoor Leentje erg geloofwaardig overkomt.
Prima boek.
ISBN 9789044818307 | Hardcover | 165 pagina's | Clavis Uitgeverij | december 2012
Leeftijd: 11+
© Dettie, 20 december 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Het meisje dat in een doosje wilde kruipen
'Een jaar is zo voorbij', zei papa.
'Je krijgt nieuwe vriendinnen,' beloofde mama. 'Misschien wil je dan zelfs niet meer terug naar Chili, je bent tenslotte een Belgisch meisje.'
Monica wil geen nieuwe vriendinnen en zeker geen Belgische. Ze wil Luna Paz. Ze kennen elkaar vanaf hun eerste studiejaar. Onafscheidelijk, la Luna en la Gringa, zoals de Dikke en de Dunne.
Luna Paz heeft Monica een juwelendoosje gegeven, een blikken doosje met op het deksel de zeenimf, La Pincoya. In het doosje komen geen juwelen maar briefjes met afspraken. Op elk briefje staat een afspraak die Monica met zichzelf maakt voor als ze weer terug is in Chili.
Maar ondertussen moet ze zich wel zien te redden in België. Mama heeft een heel leuke baan gevonden en papa zoekt nog werk. Monica moet natuurlijk naar school en ze vindt het vreselijk moeilijk. Ze mist haar vriendin Luna heel erg. Ze barst van de heimwee. Op school lukt het haar ook niet om contact te maken, ze geeft steeds stugge antwoorden als iemand haar wat vraagt. Het enige wat ze wil is terug naar Chili.
Haar zus Marisol past zich veel sneller aan, die heeft gelijk weer vriendinnen. Maar Monica vindt dat geen vriendinnen, de ene keer is het ene meisje haar beste vriendin en de volgende week is weer iemand anders haar beste vriendin en vindt ze haar vorige vriendin stom. Nee, Luna en Monica dát waren pas vriendinnen, échte vriendinnen.
Monica mailt veel naar Luna maar die heeft geen eigen computer, ze moet dan naar een internetcafé of naar haar vaders werk, dus veel antwoord krijgt ze niet. Monica schrijft dan maar een brief en als ze een kaartje terugkrijgt is ze boos. Waarom geen brief?
Kortom, Monica heeft het moeilijk met haar nieuwe leven. Daarbij moet ze ook nog elke woensdagmiddag naar oma. Oma kan heel weinig, ze ligt aldoor in bed. De verpleegsters komen af en toe eens kijken en oma is altijd aan het mopperen op ze. Ook tegen Monica is ze niet echt leuk. Oma is een beetje verbitterd. Monica snapt dat niet, ze doet toch niets verkeerd? Maar af en toe zegt oma iets dat Monica een raar gevoel geeft.Hoe kan het dat oma bepaalde dingen weet? Zoals de tekst van het Spaanse liedje? Waarom krijgt ze zo'n gek gevoel als oma iets zegt over 'Koekie'?
Soms is Monica bang, zal oma wel beter worden? Zullen ze wel terug gaan naar Chili? Oma wil in het begin liever niets over Chili horen maar Monica maakt tekeningen en vertelt oma hoe het er daar uit zag en welke verhalen er in Chili verteld werden, zoals over de zeenimf. Langzamerhand ontdooit oma. En dan mag Luna Paz komen logeren! Monica is gek van blijdschap. Maar Luna opent haar de ogen, in haar onschuld zegt ze dingen die Monica heel moeilijk vindt maar toch is het goed dat Monica nu eindelijk alles weet. De puzzel valt in elkaar.
Een apart verhaal. Monica is een gesloten meisje maar inwendig stormt het. Ze mist Chili vreselijk maar het lijkt of haar ouders en zus nooit in Chili geweest zijn, ze praten er nooit over. Dankzij de bezoeken aan oma kan Monica toch haar verhalen over Chili kwijt. De verhalen kunnen over het huis in Chili of vrienden gaan maar Monica vertelt ook de legendes. Zij vertelt ze als mooi verhaal aan oma, maar oma snapt de dieperliggende gedachte achter de legendes heel goed en raakt af en toe ontroerd.
Door de mix van verhalen over Chili en de groei in de omgang met oma is het een verrassend boek geworden.
ISBN 9789044813418 | Hardcover | 107 pagina's | Clavis Uitgeverij | september 2010
Leeftijd: 11+
© Dettie, 21 september 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer: