Joke van Leeuwen
Iep!
En paden.
Daar lopen wel eens mensen over, en torren en slakken. Torren en slakken weten niet dat ze daar lopen. Mensen wel. Zoals de man in de verte. Hij kijkt naar de vogels.
En hij weet het”
Zo begint “Iep”en de toon is meteen gezet, want de taal is prachtig. Filosofisch bijna af en toe.
De man uit de eerste regels is Warre, Warre houdt van vogels, en vooral van het kijken naar vogels. Op een dag kijkt hij, al vogels kijkend, onder een struik. Dat doet hij anders nooit, maar die dag wel.
Onder de struik ligt een sóórt vogel, maar dan met beentjes, maar ook met vleugeltjes, het is een vogel in de vorm van een meisje: Viegeltje. Warre neemt haar mee naar huis en ontfermt zich over haar, samen met zijn vrouw Tine. Ze verstoppen haar vleugeltjes. Dat wel. Want dat zullen de mensen niet begrijpen, een vogelmeisje met vleugeltjes. Warre en Tine zorgen voor Viegeltje met alles wat ze in zich hebben. Maar op een dag blijkt Vliegeltje toch gevlogen. Zonder dag te zeggen. Dat is nog het ergste. Dat ze geen dag heeft gezegd. En dus gaan ze op zoek. Samen. En tijdens die zoektocht komen ze allerlei wonderbaarlijke mensen tegen, en samen zoeken ze verder, maar iedere keer als ze haar bijna hebben blijkt Viegeltje toch weer gevlogen. Totdat ze haar uiteindelijk toch vinden. Zou het deze keer wel lukken “dag” te zeggen?
Dit boek heeft eigenlijk alles wat een kinderboek zou moeten hebben, de taal is prachtig, er staan zinnen in die je drie keer wilt overlezen zo mooi zijn ze, het verhaal is af en toe vertederend en af en toe spannend en de tekeningen zijn buitengewoon grappig.
Leuk om te lezen vanaf een jaar of tien, om voor te lezen kan het denk ik al wel iets jonger.
Een aanrader.
Joke van Leeuwen heeft met dit boek de Woutertje Pieterse Prijs 1997 gewonnen, de bekroning voor het beste literaire kinderboek.
ISBN 9789021432892 | Hardcover | 150 pagina's | Querido | januari 2003
© Willeke, 14 februari 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Alles nieuw
Ada is in de tachtig, en omdat ze niet het eeuwige leven heeft begint ze steeds meer te verlangen naar haar dochter, die twintig jaar eerder het huis verliet om nooit meer terug te komen. Ada weet niet beter dat ze zit ergens in een geloofscommune.
Lara is een jonge kunstenares, die wil doorbreken. Ze vindt een verscheurd pasfotootje van een jonge vrouw, van wie ze door middel van Photoshop een vrouw van middelbare leeftijd maakt. Ze weet niet dat het een foto is van Ada's dochter Alma. En Ada weet niet dat de foto een bewerking is (ze weet niet eens dat zoiets kan!) en denkt dat Lara op de een of andere manier contact heeft met Alma.
Allebei de vrouwen hebben een vriend, die ze op enige afstand houden. En parallel met Alma's afwezigheid, zijn Lara's ouders een wereldreis aan het maken, dus ook weg. Je zou zeggen dat het tussen hen zou moeten klikken omdat ze op elkaar lijken, maar wat ze ook gemeen hebben is een zekere eenzelvigheid. Een oppervlakkigheid misschien, de personages worden niet diep uitgewerkt, ze blijven ook op afstand van de lezer.
De hoofdstukken die over hen gaan zijn duidelijk verschillend. Lara's taal, die overigens als ik-figuur opgevoerd is, is heel anders dan die van Ada. Verder gebruikt Joke van Leeuwen ook allerlei fratsen in haar boek: tekeningen, brieven, fotootjes, iets wat voor mij niet had gehoeven, ook al is er duidelijk over nagedacht en passen ze bij de tekst... Het is zeker niet vanwege de inhoud van het verhaal genomineerd voor de Ako literatuurprijs. Dat zal de vorm zijn, die inderdaad origineel is.
'Ik vervreemd alleen maar iets, ik verander het en ik houd het niet, ik ontdoe het van zijn oude context en dan leg ik het terug, ik maak nieuw.'
ISBN 9789021434957 | Paperback | 156 pagina's | Querido | oktober 2008
© Marjo, 03 december 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer: