Jacques Vriens
Niet thuis
De leefgroep bestaat uit kinderen van verschillende leeftijden, Julius is de oudste, vijftien is hij. Twanneke is pas vijf. Daar tussen in zitten Hannah zelf, ze zit in groep 8, en Rosalie die in de brugklas zit. Zij is verliefd op Julius, en denkt dat het wederzijds is. En twee jongere jongens: Bjorn, licht contactgestoord, en Mathijs, een pestkop.
Zoals dat gaat bij een groep kinderen: soms kunnen ze het prima met elkaar vinden, soms is er ruzie. Ze zitten er natuurlijk niet voor niets, ze hebben ieder een rugzakje. Hun begeleiders proberen de rol van ouders te vervullen, en ook daar is het zoals dat gaat: met de een klikt het makkelijker dan met de ander. Ludo is superstreng, en Marieke juist heel lief. En er is een huishoudster, Lies, die altijd heel aardig en zorgzaam is.
Als het verhaal begint hoort Hannah de leiding praten: er is iets aan de hand, iets wat de een wil vertellen aan de kinderen, maar de ander niet. Natuurlijk is Hannah heel nieuwsgierig, en tenslotte komt ze er achter: de leefgroep dreigt opgeheven te worden. Bezuinigingen. Maar dat kan niet! Waar moeten ze dan naar toe? Zij zelf kan niet naar huis, en de andere kinderen evenmin! Er zit maar een ding op: Als niemand anders kan hen helpen, dan moeten ze het zelf doen.
Het is nogal een drastisch plan, en of het zal werken? Tenslotte is de bezuiniging ook niet de schuld van de leiding…
Jacques Vriens schrijft in een nawoord dat hij zelf ooit in een leefgroep zat, en nog steeds van plan was om daar een boek over te schrijven. Ook heeft hij onderzocht hoe het er vandaag de dag aan toe gaat, hoe de regels zijn, en over de bezuiniging heeft hij ook genoeg gehoord.
In dit verhaal komt de problematiek aan de orde vanuit het gezichtspunt van de kinderen zelf. Dat heeft deze schrijver als geen ander in zijn vingers!
Jacques Vriens (1946) is één van de bekendste en succesvolste auteurs van kinderboeken in Nederland. Hij is geboren in Den Bosch en verhuisde in 1952 naar Helmond, waar zijn ouders een hotel begonnen. Daar schreef hij ook veel boeken over!
ISBN 9789000356126 | Hardcover | 128 pagina's | Van Holkema & Warendorf | september 2017
Leeftijd: 10+
© Marjo, 20 februari 2018
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Smokkelkinderen
Arie is een vriendelijke, gevoelige dromer, hij wil later schrijver worden. Hij kent hele delen van Fulco de minnestreel, het boek van Cornelis Johannes Kieviet, uit zijn hoofd en gooit te pas en onpas citaten daaruit door zijn gewone spreektaal heen. De meester heeft plezier in deze leergierige jongen en leent hem boeken uit. Arie is stiekem een beetje verliefd op Lisa, de dochter van Rooie Paultje. Zij is op school net zo slim als Arie.
Arie komt uit een smokkelaarsfamilie. 'Smokkelen zit ons in het bloed' zegt vader Corneel dikwijls. Daarmee maskeert hij dat het smokkelen pure noodzaak is, anders hebben ze gewoonweg geen geld. Er is in het kleine grensdorpje een eeuwige strijd gaande tussen de douane (de commiezen) en de smokkelaars. De truc is natuurlijk om de commiezen te slim af te zijn. De smokkelaars zijn daar inmiddels heel vindingrijk en gewiekst in geworden.
Ook Arie's vader smokkelt regelmatig 'het vette goud' (boter) naar België. Arie kan niet wachten tot hij een keer mee mag als 'voorloper' - dat is degene die moet kijken of de kust veilig is - . Maar vader is er niet zo happig op; "Het is te gevaarlijk, je bent nog te klein, je mag mee als je geen korte broek meer draagt, je bent nog te jong" krijgt Arie steeds te horen.
Vader Corneel overdrijft wel een beetje, écht gevaarlijk is het niet, in het dorpje kent iedereen elkaar en veel commiezen die de thuissituatie van de smokkelaars kennen, kijken 'toevallig' net een andere kant op als ze voorbij komen...
Maar nu is er een nieuwe commandant en die is er fel op gebrand om de smokkelaars te pakken te krijgen. Het wordt erg lastig om de spullen de grens over te krijgen en daarmee hebben de mensen het moeilijk, hoe komen ze nu aan hun inkomen? Er is geen werk te vinden en de kinderen moeten toch te eten hebben. Ze wagen het er maar op en tot groot geluk van Arie mag hij mee! Maar ze blijken verraden te zijn. De douane staat hen op te wachten...
Wie is de verrader? Is het de vader van Lisa? Dat zou een ramp zijn! Of toch iemand anders? In het dorpje gonst het van de geruchten, de sfeer wordt grimmiger, wie is de handlanger van de 'nieuwe'? Dankzij deze situatie komt Arie dingen te weten die hem tot in zijn ziel raken. Zijn alle volwassen niet te vertrouwen?
Als dochter van een 'commies' móest ik dit boek natuurlijk lezen en daar heb ik geen spijt van. Het boek begint al prettig met een fraai getekende plattegrond van het dorp zodat je de routes die de smokkelaars nemen, kunt volgen. Ook de 'jaren dertig' sfeer weet Jacques Vriens goed uit te dragen zowel in de privé- en dorpssfeer, als op school. Het waren heel andere tijden, als een kind een appel kreeg was dat bijzonder, en een eigen schrift, helemaal voor jezelf, was helemáál geweldig. Het is in onze tijd ook bijna onvoorstelbaar dat boter zo'n gewild product was en dat daarvoor flinke risico's gelopen werden.
De thuissituatie van Arie is niet makkelijk, maar wordt geaccepteerd zoals die is, waardoor het verhaal zijn lichte toon blijft houden. Het einde is wel een beetje geforceerd maar wel zoals ik hoopte dat het zou zijn. Toch geeft Jacques Vriens met zijn laatste zin nog een onverwachte wending aan het verhaal en daardoor sla je het boek meer dan tevreden dicht.
ISBN 9789000348886 | Hardcover | 136 pagina's | Van Holkema & Warendorf | september 2016
Leeftijd: 10+
© Dettie, 01 oktober 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Mei-Lan en het geheim van snackbar De Belg
De kinderen van het Kattenpleintje: Deel 3
De twee meiden wonen aan het Kattenpleintje, net als Max, Karlijn, Sjoerd, Feline en Dirk Jan. Als Max over de spreekbeurt hoort, wil hij ook wel helpen net als Sjoerd die een beetje gek op Mei-Lan is. Ze richten het HSM op, Hulpcomité Spreekbeurt Mei-Lan. 'We moeten jouw ouders interviewen over hun leven in China,' roept de enthousiaste Steffie. Maar Mei-Lan weet niet of dat zo'n goed plan is. Haar ouders praten namelijk nooit over China.
En ze krijgt gelijk, Mei-Lans ouders willen er niets van weten. We wonen nu in Nederland en niet meer in China, we moeten het verleden laten rusten vindt Mei-Lans vader. Sjoerd vindt het echter maar vreemd. Ze hebben een geheim volgens hem. Het geheim van snackbar De Belg. Mei-Lans ouders hebben namelijk de oude naam van de snackbar aangehouden ook al verkopen ze nu veel Chinese snacks.
Ondertussen zijn er plannen om weer een groot pleinfeest te houden. Iedereen, ook de kinderen, mag ideeën aanleveren. Die avond zullen ze met alle grote kinderen van het pleintje voordat de vergadering in het café begint, plannen daarvoor verzinnen. De opschepperige Féline, weet het al, zij wil een modeshow met kleding uit de boetiek van haar ouders. Daar hebben de jongens weinig trek in natuurlijk.
Maar in café Kips loopt de plannenmakerij niet zo lekker, de stugge, norse meneer en mevrouw Stekeltee liggen weer eens dwars. Zo'n feest geeft maar lawaai, als het even kan zullen ze voorkomen dat het feest gevierd kan worden...
Ook de voorbereidingen voor de spreekbeurt lopen niet lekker. Mei-Lans ouders zijn wel wat welwillender geworden maar echt blij zijn ze nog steeds niet met het plan. Wel mogen de kinderen de fotoboeken van China gebruiken. De boeken liggen op zolder en daar ontdekt Steffie waarom de vader en moeder van Mei-Lan niet geinterviewd willen worden. Sjoerd had gelijk, er is een geheim, een groot geheim! Mei-Lan is geadopteerd! En Steffie heeft de adoptiepapieren gevonden. Steffie kan het niet voor zich houden en vertelt het aan Mei-Lan.
Natuurlijk is Mei-Lan verbaasd en geschrokken en zit ze vol met vragen. Maar hoe moeten ze nu aan Mei-Lans ouders laten weten dat hun dochter het grote geheim ontdekt heeft? Ze mochten immers niet op zolder in die kast kijken. Maar het is opnieuw Steffie die voor de oplossing zorgt... ook al verloopt die onthulling heel anders dan ze allemaal gedacht hadden.
Eigenlijk is het wel jammer dat op de achterflap vermeld staat dat Mei-Lan geadopteerd is, het vermindert een beetje de spanning van het verder heel vlotte, gezellige verhaal. De kinderen van het pleintje gaan erg leuk met elkaar om en hebben allemaal een heel eigen karakter. Voorin het boek worden ze, elk met een eigen afbeelding, aan ons gepresenteerd. Achterin het boek staat een afbeelding van het Kattenpleintje waar alle genoemde locaties makkelijk op terug te vinden zijn.
Behalve de kinderen wonen er ook kinderloze mensen zoals de lieve, verstrooide opa Deutz én de zeurderige Stekeltee's, die door hun dwarsliggerij het verhaal een aparte wending geven.
De tekst is verdeeld in twee kolommen per pagina en is gedrukt in een duidelijk leesbare letter.
Bij het verhaal staan grappige zwart-wit afbeeldingen van Annet Schaap.
Dit boek is het derde deel uit de serie De kinderen van het Kattenpleintje, in elke deel speelt een ander kind de hoofdrol. Eigenlijk heet het pleintje officieel het Burgemeester B.H. Janssen van Kattenplein maar die naam wordt alleen gebruikt door het echtpaar Stekeltee.
Fijn boek, er moet maar gauw weer een deel verschijnen.
Dit boek is het derde deel uit de serie De kinderen van het Kattenpleintje, in elke deel speelt een ander kind de hoofdrol. Eigenlijk heet het pleintje officieel het Nurgemeester B.H. Janssen van Kattenplein maar die naam wordt alleen gebruikt door het echtpaar Stekeltee.
Fijn boek, er moet maar gauw weer een deel verschijnen.
Zie ook het inkijkexemplaar
ISBN 9789000348787 | Hardcover | 105 pagina's | Van Holkema & Warendorf | mei 2016
Leeftijd: 7+
© Dettie, 28 juli 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Die rotschool met die fijne klas
Dat het eerste boek van deze schrijver over een school ging is niet zo verwonderlijk want Jaques Vriens is zelf vijfentwintig jaar meester en directeur geweest van twee verschillende basisscholen. Hij heeft speciale ideeën over lesgeven op school. De schrijver wil bijvoorbeeld graag dat de kinderen het fijn vinden op school en vind het ook heel belangrijk dat de juf en meester de kinderen laten ontdekken waar ze goed in zijn. Daardoor krijgen ze zelfvertrouwen en durven ze ook eerder dingen aan te pakken die ze niet zo makkelijk vinden, zegt hij.
Ook moeten kinderen een eigen stem hebben, vindt Jacques Vriens, kinderen moeten niet alles maar goed vinden wat grote mensen zeggen...
Dit bovenstaande is terug te vinden in dit boek dat dus in 1976 geschreven werd, toen het er op school nog wat strenger aan toe ging als nu.
Het is het verhaal over meester Jan Brinkman die zeer geliefd is bij 'zijn' kinderen van groep zeven. Meester Jan maakt de lessen altijd gezellig. De kinderen verheugen zich bijvoorbeeld op geschiedenisles want hij vertelt altijd heel mooie verhalen daarover. Maar Meester Jan wil ook dat de kinderen dingen begrijpen en van verschillende kanten leren te bekijken. Daarom vertelt hij aan zijn groep dat de man die Anneke lastig viel, ziek is. Want gewone mensen proberen niet aan kinderen te zitten. De meester vindt het belangrijk dat kinderen dit weten en niet weggehouden worden van de werkelijkheid, anders wordt het alleen maar enger.
Maar... meneer Wijnen de strenge directeur van de school, denkt er heel anders over. Hij houdt niet van die vrije aanpak waarin kinderen ook hun mond open mogen doen. Dat leidt regelmatig tot conflicten tussen meester Jan en meneer Wijnen. Soms staan ze zelfs in de gang te bekvechten, tot ontzetting én hilariteit van de kinderen.
Meester Jan heeft een grote snor en als hij zich druk of kwaad maakt, begint hij aan de snorpunten te draaien. De kinderen weten daardoor precies hoe zijn bui is. De meester heeft ook een heel oude auto, een rode eend, die aldoor zuchtend en puffend aan komt rijden. Het is nog een wonder dat het ding rijdt! En nu heeft Rob gelezen dat er een racewedstrijd gehouden wordt met oude auto's op de bosweg! Meester moet zich opgeven vinden de kinderen. Meester Jan staat niet te trappelen maar geeft zich uiteindelijk gewonnen. Had hij dat maar niet gedaan want het levert enorme problemen op. Als de meester samen met Anneke en Rob een proefritje gaat maken, krijgt Rob een akelig ongeluk.
De vader van Rob is woedend en ook meneer Wijnen is heel boos. Meester Jan wordt met 'ziekteverlof' gestuurd om' tot rust te komen' en hoeft na het einde van het schooljaar niet meer terug te komen. Meneer Wijnen geeft nu voorlopig zelf les aan groep zeven. De kinderen zijn er beroerd van. Hun leuke meester weg! Ze moeten iets verzinnen, maar wat? Meester Jan is natuurlijk ook niet blij ermee, maar het meest erge vindt hij dat ondanks dat hij er niets aan kon dien, Rob nu in het ziekenhuis ligt. Hij voelt zich enorm schuldig, wat moet hij doen?
Het is een heerlijk, nog steeds eigentijds, verhaal waarin de kinderen hun eigen specifieke karakters hebben, zoals de bedachtzame Anneke die aldoor met goede doordachte ideeën komt, de felle Mickey, de flapuit die nergens bang voor is. Dirk, met zijn kleine hartje en hoogdravende uitspraken, de pesterige Bart die uiteindelijk ook alleen maar het beste wil enz. Stuk voor stuk kinderen die je gelijk in je hart sluit.
Je gunt iedereen een Meester Jan, hij doet me denken aan de meester uit De gelukkige klas van Theo Thijssen. Ook die meester wilde het beste uit zijn kinderen halen, net als Meester Jan.
Fijn boek!
ISBN 9789000345915 | Hardcover | 159 pagina's | Van Holkema & Warendorf | maart 2016
Leeftijd: 11+
© Dettie, 06 april 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Moeders knie
Nu kreeg ik een boekje in handen dat verschenen blijkt in een serie die ‘Literair Limburg’ heet. Die serie bestaat uit tweetalige boeken/ boekjes:
’Het belang is te komen tot een sterke literaire serie die een duidelijk herkenbare culturele identiteit heeft en daardoor bijdraagt aan de versteviging van de immateriële cultuur die Limburg rijk is, en tegelijkertijd de rijkdom aan dialecten breder over het voetlicht brengt.’
(opm: er staat echt ‘over’ ik dacht dat het onder moest zijn?)Het is een klein verhaal dat niet meer dan 34 pagina’s lang is. Maar hetzelfde verhaal staat er dan nog eens, en dan in Venlo’s dialect.
In het voorwoord wordt aangeraden dat stuk in het dialect hardop te lezen. Dat is inderdaad voor het merendeel van Nederlandse lezers de enige manier om er iets van te begrijpen.
‘Inens duit zeej eur ouge weer aop en vruueg: ‘Wie is ’t met dien vrouw en dien jónges?’
‘Dök zoot ik in mien kamer beej ’n kwalmend aoliekechelke hoeswerk te make.’
De vertaling geef ik niet, maar het verhaal gaat over de moeder van de schrijver. Zij, 87 jaar oud, weet niet van opgeven, maar is nu helaas zodanig aan het aftakelen dat de kinderen zich gedwongen zien haar tegen haar wil in een verzorginghuis te laten opnemen. Jeugdherinneringen komen voorbij, terwijl haar geheugen achteruitgaat.
Moeders knie is ook een theatervoorstelling die Jacques Vriens samen met pianist Jan Gouw op de planken zet.
ISBN 9789085162001 | Hardcover | 80 pagina's | B for BooksdistriBution | augustus 2011
© Marjo, 16 november 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De ontmaskering van de zingende hotelrat
De bende van De Korenwolf: Deel 6
Het boek is weer een avontuur in de serie over de Bende van de Korenwolf. De Korenwolf is het hotel van vader Jan en moeder Els. Zij horen niet tot de bende, maar oma wel. En de kinderen Pepijn, Eefie, Joost, en kleine Nina. Als dit avontuur begint is het winter: het hotel raakt ingesneeuwd. En binnen zitten behalve het gezin ook Roy, het vriendje van Nina, twee schilders die in deze slappe tijd kamers aan het opknappen zijn en twee dames die in Maastricht geen slaapplaats meer konden vinden. Ze zijn lid van een koor...
Zingende dames dus. Maar er is nog een gast, een trouwe gast, die antiquair van beroep is. Hij aast op de oude spullen van oma, maar die wil niet verkopen. Als een van haar eigendommen weg is, gaat de Bende natuurlijk eerst op de kamer van de antiquair kijken. Hij staat toch te zingen (nog een!) onder de douche.
Zangers genoeg dus, de schilders blèren ook regelmatig mee met de radio. En dan ook nog zingende hotelratten?
Het is mijn eerste uit deze serie, maar ik denk dat ik het wel aan Jacques Vriens kan overlaten om zijn typetjes consequent te houden. Het verhaal bevat allerlei elementen: de diefstal van het heiligenbeeld. Er is nog een hond waarvoor mensen 'akoestisch' zijn. En die zielige tuinkabouter die in de sneeuw moet staan. Actie genoeg. Herkenbare typetjes, en spanning. Leuk boekje.
ISBN 9789026998621 | Hardcover | 88 pagina's | Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum | september 2004
Leeftijd: 8+
© Marjo, 24 mei 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Meester Jaap doet het weer &
Meester Jaap maakt er een puinhoop van
Nadat ik al vaak erg lovende verhalen had gehoord over de boekjes van Jacques Vriens heb ik er eindelijk twee gelezen. En inderdaad het zijn heerlijke, grappige, vrolijke verhalen met af en toe een klein beetje serieuze ondertoon.
In Meester Jaap doet het weer moeten zowel de meester als de kinderen nog aan elkaar wennen. Ze hadden gehoord dat de meester een beetje gek was. En de meester vindt dat eigenlijk ook! Ook ontploft hij af en toe, maximaal één keer per week. Hij vraagt wat voor 'afwijking' de kinderen hebben. De een vindt dat ie te hard lacht en de ander vindt dat ze soms de verkeerde dingen zegt... Gelukkig maar dat jullie allemaal anders zijn zegt meester Jaap, anders hadden we allemaal Jaapjes en Japinnetjes in de klas. Daar moet iedereen zo hard om lachen dat meester Jaap vanzelf mee moet lachen, zijn ontplofbui is over.
Meester Jaap is eigenlijk echt wel een klein beetje 'gek' hij doet aldoor een beetje rare maar wel heel leuke dingen. Hij verkleed zich als koningin als het bijna koninginnedag is. Met carnaval is hij een beroemde zangeres (die niet zingen kan) en als er een klassefoto gemaakt wordt vindt hij het zo saai, al die nette kinderen daar moet wat op bedacht worden...
Het titelverhaal is ook heel grappig. Soms vindt meester Jaap dat er opgeruimd moet worden. Hij kijkt dan in de bakjes onder de tafels van de kinderen. Is het daar een rommeltje dan kiepert ie zo het bakje om, op de grond. Maar dan trekt Steffie de la van meester Jaap open...
'Je mag je la ook wel eens opruimen,' roept ze.
Meester Jaap loopt er meteen naartoe. En nog voordat de kinderen de kans krijgen om er iets over te zeggen, trekt meester Jaap de la uit zijn bureau en keert hem om.
'Dat zal hem leren,' roept hij, 'om er zo'n troep van te maken!'
ISBN 9026989768 | Hardcover | 45 pagina's | Uitgeverij Unieboek | het Spectrum | 1997
Meester Jaap maakt er een puinhoop vanIn Meester Jaap maakt er een puinhoop vanheeft de meester het in het eerste verhaal moeilijk met het uit elkaar houden van de tweeling Stijn en Bart. Voor de rest weet hij alles van zijn nieuwe leerlingen maar die Stijn en Bart... De jongens vinden het helemaal niet leuk dat er alweer iemand is die het verschil niet ziet. Maar meester Jaap zal meester Jaap niet zijn als hij er wat op verzint...
"Weet je wat,'zegt meester Jaap, 'telkens als ik me vergis, krijgen jullie een spekkie. Even denken, jij bent Bart en jij bent...'
'Spekkie!' brult de hele groep.
En ineens vindt de tweeling het helemaal niet erg meer als Meester Jaap zich vergist..."
In elk verhaal verzint meester Jaap wel iets, zo vertelt hij over bedreigde diersoorten maar wie zijn eigenlijk dieren en wie worden bedreigd? Als er bijna ruzie van komt heeft de meester wel weer een grappige oplossing. Als er een kind in het ziekenhuis ligt gaat hij er natuurlijk naartoe, en wie is nu eigenlijk grappig? Meester Jaap of de cliniclowns?
Op een dag komt de inspecteur... dat is niet zo erg maar wel erg is dat de klas net leesuur heeft. De kinderen mogen dan van hem op of onder de tafel gaan zitten, of gaan liggen op de bank in de leeshoek. De inspecteur vindt het maar niets zo'n rommeltje en meester Jaap wordt eigenlijk een klein beetje boos op de inspecteur. De kinderen vinden het toch leuk? Gelukkig weet Edgar de oplossing!
Aan het eind van het schooljaar (en het boek) mogen de kinderen vertelllen wat ze het aller- allerleukste hebben gevonden dat jaar. Zelfs de stille Yin-Wai vertelt wat zij superleuk vond!
Bij elk verhaal zitten ontzettend leuke tekeningen van Annet Schaap. Gewoon lezen deze boekjes!
ISBN 9026995857 | Hardcover | 45 pagina's | Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum | 2003
Leeftijd: 8+
© Dettie, juni 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Weg uit de Peel
Het leven is zwaar in de Peel, de mannen werken 12 uur per dag: turf steken in de turfputten. De vrouwen proberen hun kroost goed aangekleed en gevoed te houden, nog een zwaarder karwei, met de vele kinderen, en de geringe inkomsten, die de mannen ook nog graag wilden uitgeven aan drank.
Jannekes moeder heeft het ook zwaar, en ze reageert zich af op de kinderen. Janneke, die geen meisje meer is, maar ook nog geen vrouw, begint opstandig te worden. Ze is gehoorzaam, maar er zijn dingen... ze wil bijvoorbeeld niet haar haar laten knippen -dat betekende een zowat kale kop, want dat was praktisch- en ze loopt weg, de Peel in, waar ze een 'eigen plekje' heeft.
Daar treft ze Willem, de zoon van de stroper. Hij woont met zijn vader in de moerassen, en wordt door het hele dorp met de nek aangekeken. Janneke heeft dat nooit begrepen en deed gewoon tegen hem. Ze worden vrienden.
Intussen broeit er iets in het dorp. Er zijn peelwerkers die in opstand willen komen tegen de baas van de streek. Ze willen een vakbond, en zorgen voor betere omstandigheden. Jannekes oudere broer is er een van, en de meester. De meester die ruzie krijgt met Jannekes moeder omdat hij wil dat Janneke doorleert, en dat kan natuurlijk niet. Janneke moet thuis komen en helpen.
Er gebeuren meer dingen die ze niet kan accepteren, dit leven kan ze niet leven...
Het is een verhaal van een liefde tegen de achtergrond van de geschiedenis van de Peel, waarbij je een goede indruk krijgt van hoe dat leven geweest moet zijn, hoe het landschap er uit zag, en hoe mensen dachten en deden. Jacques Vriens schetst het zware leven in de Peel, rond 1900, toen arbeidsomstandigheden vreselijk waren, toen de hoge heren, waaronder de kerkelijke stand, alles voor het zeggen hadden, en het gewone volk onderdrukt werd.
Volgens het nawoord is hij geïnspireerd geraakt door de verhalen die nog steeds in de Peel verteld worden, over mensen die zomaar zijn verdwenen in het veen... het meisje met de geit was er een van...
ISBN 9026989822 | Hardcover | 192 pagina's | Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum | 1997
Leeftijd: 10+
© Marjo, november 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
P.S. ik ben uw dochter
Vader is van hen weggegaan toen Sonia drie was.
Zij komt erachter dat haar maatschappelijk werkster ook contact heeft met haar vader, en op een dag schrijft ze hem een brief:
"Beste meneer Overkamp,
Sinds ik weet dat u nog bestaat moet ik constant aan u denken. Niet benauwd krijgen! Ik wil u alleen maar één keer schrijven. Ik ben nu dertien en alles gaat erg goed met mij. In woon op dit moment in de Klepper. Dat is een soort kotsschool voor meisjes. Hiet is hier ontzettend gezellig. U moet niet bang zijn dat ik iets van u wil hoor! Ik ben geen opdringerig type. Ik hoop dat het met u ook goed gaat.
Daag, de hartelijke groeten van Sonia.
PS 1 Ik zie nu pas dat er kotsschool staat in plaats van kostschool. Dat was niet expres!
PS 2 Ik ben uw dochter
Deze brief wordt gevolgd door vele anderen, over en weer. Eerlijke brieven die de kwetsbaarheid van zowel vader als dochter niet verbloemen. Ze lijken op elkaar, uiterlijk, maar ook qua karakter. Beiden hebben problemen, en ze vinden steun bij elkaar.
Vader Ties drinkt, maar hij doet hard zijn best om toch een soort vader te zijn voor Sonia. En Sonia accepteert hem met al zijn gebreken. Op een dag wordt de jeugdinrichting opgeheven, zou Sonia nu bij haar vader kunnen gaan wonen?
Ik heb begrepen dat Oldenhave en Vriens ieder een rol op zich namen en zo elkaar de brieven schreven die dit boek vormden. Origineel en geslaagd!
Een krachtig boek.
ISBN 9026997981 | Gebonden | 128 pagina's | Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum | juni 2004
Leeftijd: 12+
© Marjo, juli 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer: