Ton Kruisbergen
Uit je huis gezet
In Die honden van boven maakte de lezer kennis met Ton en Maria. Na hun verhuizing naar het appartementencomplex Avondrood merkten zij al snel dat de huizen bijzonder gehorig zijn. Ton en Maria hoorden wel erg veel van hun buren en probeerden dit met hen te bespreken. De buren waren echter niet van plan rekening met de gehorigheid te houden en de overlast nam alleen maar toe. Klagen bij de woningbouw, wijkagenten en diverse andere instanties leverde uiteindelijk op dat niet de buren maar Ton en Maria uit hun huis werden gezet.
Die honden van boven is een roman maar wel gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis. In deze toevoeging wordt het gebeuren opnieuw beschreven en aangevuld met informatie over de uitzetting en de gehaaide werkwijze van de advocaat van de tegenpartij. De toon in Die honden van boven was snijdend maar ook scherp en humoristisch. Helaas is Uit je huis gezet vooral doordrenkt met woede. De auteur vertelt een schrijnend verhaal en mensen met soortgelijke ervaringen zullen de woede, het ongeloof en de frustratie herkennen.
Het verhaal in Uit je huis gezet springt van de hak op de tak en vormt geen soepel geheel. Ook heeft de auteur er regelmatig moeite mee om fatsoenlijk te blijven. Er worden veel beledigingen geuit en waar dat in Die honden van boven nog een soort zwartgallige humor met zich meebracht, is het in dit verslag soms ronduit grof en beledigend, ook voor mensen die niets met het hele gebeuren te maken hebben.
Uit je huis gezet maakt heel duidelijk wat overlast met iemand doet, hoe het iemands leven gaat beheersen en hoe iemand bevangen raakt door zijn eigen woede en het allesoverheersende gevoel van machteloosheid. Ton is niet altijd redelijk maar dat is ook niet gek na wat hij heeft meegemaakt. Wie in hetzelfde schuitje zit - of heeft gezeten - herkent deze emoties feilloos. Burenoverlast is een onderschat probleem in Nederland en daarom is het goed dat Ton Kruisbergen er aandacht aan besteedt. Jammer is wel dat de woede overheerst want daardoor is het verhaal niet aangenaam om te lezen. Misschien is het gebeuren nog te vers om over te schrijven want nu gaat de auteur toch regelmatig over de schreef en laat hij zich respectloos uit over zijn medemens. Begrijpelijk is het wel want (geluids)overlast is een groot probleem voor veel mensen in Nederland en de aanpak van deze overlast laat nog heel wat te wensen over. Steeds vaker vangt degene die het probleem op wil lossen bot en zegeviert degene met de grootste mond. De auteur adviseert dan ook om bij overlast zo snel mogelijk te gaan verhuizen.
ISBN 0000000000 | Paperback | 100 pagina's | Eigen beheer | november 2013
Te bestellen bij de schrijver
© Annemarie, 02 december 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Die honden van boven
Helaas hebben de Nachtegaaltjes een inschattingsfout gemaakt. Ze hebben er niet bij stil gestaan dat leuke buren niet vanzelfsprekend zijn. Al snel worden ze uit hun rust opgeschrikt door het hakkengeklik van de bovenbuurvrouw. Dat klinkt nogal hard op het parket dat deze mensen klaarblijkelijk hebben. ‘s-Nachts zitten ze regelmatig rechtop in bed wanneer er door dezelfde personen hard met deuren en ramen wordt geslagen.
Een babbeltje met de bovenburen brengt uitkomst. Buurman en buurvrouw Piet en Annie Daalder zullen er rekening mee houden. Opgelost. Zo zie je maar weer dat een beleefd gesprek altijd de beste oplossing is. Ton is in zijn nopjes maar dat slaat om in ergernis wanneer blijkt dat de buren hun belofte niet waarmaken. De gang van Annie is nog steeds luid en duidelijk te horen en ook de deuren vallen allesbehalve zacht in het slot. Ton brengt opnieuw een bezoekje aan de bovenburen. Dit keer – en ook de keren erna - zijn de Daalders een stuk minder welwillend en de overlast lijkt zelfs toe te nemen.
Ton beseft dat hij het niet meer alleen af kan en schakelt de woningbouwcorporatie in. Dit is het begin van een lange strijd waarbij Ton geen middel ongemoeid zal laten. Hij schakelt de bewonersvereniging in, de wijkagent en zelfs de ombudsman. Het helpt allemaal niets. Piet en Annie stoken de andere bewoners op en beweren op hun beurt last van Ton en Maria te hebben. De overlast neemt toe en er worden pesterijen aan toegevoegd. Door alle ellende heeft Maria hartritmestoornissen en slaapt Ton in een tuinhuis.
Woonplezier is afhankelijk van wie je buren zijn. Wie dat overdreven vindt, heeft waarschijnlijk altijd leuke buren gehad of woont in een niet-gehorig huis. Burenoverlast komt in Nederland veel voor en ook ik weet er helaas alles van. Ton Kruisbergen, een pseudoniem, beschrijft heel herkenbaar de gevoelens van woede, machteloosheid en frustratie die gepaard gaan met overlast. Dit alles op bijtende toon. Ton is boos. In het boek staan veel fragmenten van brieven naar diverse instanties die laten zien hoe moeilijk – tot onmogelijk - het is om je gram te halen. Ton, die immers steeds wat te klagen heeft, wordt na verloop van tijd zelfs gezien als een lastpak. De buren zeggen zich van geen kwaad bewust te zijn en stellen dat Ton overdrijft.
Anekdotes over Tons zwager doorbreken het geheel. De broer van Maria is een zonderling die met behulp van oesters het paradijs op aarde probeert te creëren. Heel opmerkelijk is dat de auteur alle personen in dit boek vergelijkt met hondenrassen. Denk hierbij aan uiterlijke kenmerken maar ook aan karaktereigenschappen. Ton – zelf een whippet – weet precies met welke rassen hij overweg kan en welke niet. Het is een stijl die niet iedereen aan zal spreken maar ik vind het geniaal. Het is ronduit verassend en onderhoudend.
Die honden van boven is een uitstekend, sterk geschreven debuut dat voor velen een feest van herkenning zal zijn. Ik blijf achter met de prangende vraag hoe het Ton en Maria vergaan is. Het ziet er namelijk naar uit dat ze uit hun huis zijn gezet. Het kan raar lopen.
ISBN 9789046809723 | Paperback | 350 pagina's | Nieuw Amsterdam | februari 2012
© Annemarie, 29 september 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer: