Thijs Goverde
De meesterdief
Het is een wonderlijk verhaal dat we voorgeschoteld krijgen: hoe Falco als klein kind gestolen werd en opgroeide bij een bende dieven (vergelijk met Oliver Twist). Daar leerde hij Ekster kennen, die eveneens geroofd is. Maar Ekster is de zoon van een baron, en op een dag vallen soldaten het huis binnen om hem terug te halen. Tja, Ekster is met zijn maten op dievenpad. Maar Falco is er wel!
En hij zegt dat hij de jongen is die ze zoeken. Hij heeft alle verhalen van Ekster gehoord, en weet zich goed in te nestelen in het paleis van de baron.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Falco is niet in de wieg gelegd voor het luie leventje dat een baron leidt. En zijn eerdere vriend zint op wraak! Steeds als Falco gesetteld is in zijn paleis, slaagt Ekster er in alles van hem te stelen. Dat moet wel uitlopen op een confrontatie. Zeker als bij de laatste diefstal Falco’s liefste bezit ook verdwenen is.
Falco is een meester in opscheppen, maar het fraaie is dat hij met al zijn poenerigheid en zijn idiote ideeën weg komt, en er steeds weer in slaagt meer uit de situatie te winnen dan te verliezen. Of hij tegen Ekster, de meesterdief op kan, dat is iets anders. De twee zijn aan elkaar gewaagd!
‘Zo leerde ik, terwijl het publiek zat te lachen, een belangrijke les: als je doet of iets zo hoort, valt het niet op wanneer alles mislukt.
Ik vertelde deze les ooit aan dokter Snip – een geleerde vriend van mij. Snip snapte onmiddellijk hoeveel geld hij kon verdienen met dit idee. (...) Soms lees je in de krant ‘Onze onvermoeibare soldaten houden het kasteel van de vijand al maandenlang omsingeld.’
Dat soort berichten is meestal het werk van mijn vriend Snip, want eigenlijk had er moeten staan:
‘Het lukt die sukkels maar niet om het kasteel in te komen.’
Deze doldwaze verhalen doen sterk denken aan Lemony Snickets even dwaze avonturen, vooral omdat ook Thijs Goverde zich bedient van het trucje om de lezer rechtstreeks aan te spreken. Hij doet dat in wat hij ‘terzijdes’ noemt. Dat zijn cursief gedrukte stukjes tekst die extra uitleg of achtergrondinformatie geven. Je kan het zo gek niet bedenken of Goverde was je voor!
Een verhaal vol humor, af en toe wijze lesjes, en een beetje romantiek.
Misschien een beetje veel om in één keer te lezen, maar het is tenslotte een trilogie: je kan het verhaal ook in drie stukken verdelen. Makkelijk toch als je de boeken wel bij de hand hebt voor als je weer in deze fantastische wereld wilt stappen. En misschien krijg je er gewoon geen genoeg van en je lees je door...
ISBN 9789025113117 | Hardcover | 348 pagina's | Uitgeverij Holland | september 2015
Leeftijd vanaf 10 jaar
© Marjo, 19 januari 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De glanzende stad
De eerste indruk is de beste, zegt men. Nou die is bij dit boek uitstekend. Mooie kleuren, een glanzende papiersoort (passend bij de titel?) en als je dan ziet dat de illustraties en de omslag van Charlotte Dematons zijn, dan wordt het een feest dit boek!
Het verhaal
In Twaalfhuizen zijn de mensen arm, zo arm dat er niets weggegooid wordt. Alles kan weer hergebruikt worden. Televisies, computers, dat soort dingen, dat kennen ze helemaal niet. En ook water was er erg schaars. In die omgeving hebben de kinderen niet veel anders dan de verhalen van de Oude Per. Die man vertelt graag en veel: verhalen over ridders en cowboys; over het schip de Titanic; over de jonge tovenaarsleerling die in zijn eentje de Duistere Heer versloeg; en de twee dwergen die op reis gingen naar het land van het Kwaad.
Sooike droomt mee, wat zou hij graag van die avonturen meemaken! Maar hij is slechts een simpele geitenhoeder. En niet de zoon van een timmerman, of een tovenaarsleerling.
‘Die Sooike, die heeft het wiel niet uitgevonden.’ zei men in het dorp. Daar hadden ze gelijk in, maar het was niet helemaal eerlijk want zelf hadden ze ook het wiel niet uitgevonden. Het bestond al vijfduizend jaar.’
Als op een dag Mex de Motorman in het dorp komt en de weg vraagt naar de Roestbergen, wordt Sooike erg nieuwsgierig. Hij loopt de weg op, samen met zijn geit Sancho, en gaat de richting in waar Mex verdwenen is. En dan ziet hij Mex staan, met een kapotte motor. En Mex is slim, die ziet wat voor kind Sooike is, die ziet Sancho, een lekker geitenboutje, en voor Sooike weet wat er gebeurt is hij al op weg naar de Glanzende Stad achter de Roestbergen.
Spannende avonturen volgen, waarin Sooike als een moderne Don Quichot met zijn geit Sancho zich op een wonderbaarlijke manier weet te handhaven.
Het is een heerlijk verhaal, met veel woord- en taalvondsten die een jonge lezer waarschijnlijk niet veel zullen zeggen, maar die toch erg leuk zijn. Goverde laat ook de geit aan het woord komen en dat levert heel leuke scènes op, heerlijke humor:
‘Mijn leven is toch werkelijk geen lolletje, dacht Sancho.
Nooit geweest ook. Maar deze reis is wel het ergste, dat me ooit is overkomen. En het allerergste is dit vlot. Een gammel vlot in een giftig moeras, met een reus erop en een boze tovenaar. En een boef met trek in geitenvlees. En een zielig klein geitje. Kan het nog erger?
Ja hoor, dat kan best. Als het zo heet is, en zo vochtig dat je de longen uit je lijf hijgt van de hitte, ook al lig je zo stil als een rotte aardappel.
En nog erger is het als je niks te eten hebt.
En nog, nog erger: als een leger van steekbeestjes probeert je levend op te eten.
Nou, dat was het wel zo’n beetje. Erger kan écht niet.
Of wacht eens, toch wel!
Als die boze tovenaar de hele tijd met een tak tegen je hoofd zit te meppen. Moet je zien, hoe hij naar me kijkt – alsof hij er trots op is dat hij een arme geit zo plaagt.
Inderdaad keek Sooike best wel trots, want hij had net een mug zo groot als je duim bij Sancho’s oor weggemept.’
Ach dit is maar een klein stukje, het hele boek blijkt inderdaad een feest!
ISBN 9789025111656 | Hardcover | 142 pagina's | Uitgeverij Holland | oktober 2011
Leeftijd vanaf 10 jaar.Illustraties van niemand minder dan Charlotte Dematons
© Marjo, 25 oktober 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Donderkat
Goverde legt het goed uit, gewoon door het te vertellen in het verhaal, maar nog eens specifiek in een nawoord:
'tot mijn spijt moet ik zeggen dat vrijwel alle andere schurkenstreken van Dogger en zijn vrienden - het mishandelen van dieren, het platbranden van oerwouden, wapenhandel, kinderarbeid, moord en slavernij - wel echt gebeuren, en ook echt met medewerking van Nederlandse banken. Meestal gaat dat een beetje via via bijvoorbeeld dat een bank geld leent aan een bedrijf dat olie koopt van een regering die mensen vermoordt. Soms gaat het ook behoorlijk direct, zoals met de mishandelde varkens.'
De schurk in het verhaal is dus Dogger. Die is toevallig de achterbuurman van onze hoofdpersonen Gaby en Michael. Deze twee kinderen hebben ouders die een verantwoorde opvoeding geven 'want we zijn hier niet in BoeloeBoeloe'. Maar op een dag ontploft het kippenhok bij de achterbuurman. Gaby ziet een vreemd oranjekleurig wezen in de tuin. Niemand wil haar geloven, maar als een paar weken daarna de bank ontploft, ziet Gaby het dier (?? ) weer, en dan ziet haar broer het ook. Wie of wat is dat? Wat heeft het te maken met de ontploffingen? En wat is de rol van hun moeder?
Het wordt een spannend avontuur: de strijd tegen het kwaad. Maar er zit vooral veel humor in. En dat moet wel met een eigenlijk zwaar thema als dit.
ISBN 9789025111175 | Hardcover | 157 pagina's | Uitgeverij Holland | april 2010
Met tekeningen van Elly van Hees
© Marjo, 05 december 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer: