Steven Herrick

Toon alleen recensies op Leestafel van Steven Herrick in de categorie:

Steven Herrick op internet:

http://www.stevenherrick.com.au

Zwartgelakte nagels
Steven Herrick

‘Draagt je moeder nagellak?’
‘Ja, rood, geloof ik.’
‘Ah, ze houdt van macht.’
‘En wat is zwart dan?’
‘De kleur van de duisternis.’

James is op weg naar de plaats waar hij zijn eerste baan heeft gekregen, als leraarstagiair, en het is een hele onderneming voor deze beschermd opgegroeide jonge man. Als enig kind hebben zijn ouders hebben altijd behoed voor vervelende dingen en geleid in een richting waarvan zij dachten dat het goed voor hem zou zijn. Ze hebben hem nooit iets gevraagd. Erger nog: als hij eens iets zei, veegden ze dat weg.

Toen hij een auto moest hebben om naar het dorp Hillston (het boek speelt in Australië) te kunnen rijden, en aangaf dat hij een tweedehandsje goed genoeg vond, stond er een gloednieuwe BMW voor de deur. Zijn moeder bood zelfs aan om mee te gaan om de eerste dagen (of langer) voor hem te zorgen.

Op het moment dat een jong meisje hem aanspreekt en vraagt om een lift, hoort hij als het ware zijn ouders waarschuwen dat hij het niet moet doen. Is het misschien daarom dat hij haar juist wel mee neemt? In ieder geval stapt Sophie in. Ze blijkt de tegenpool te zijn van James. Waar hij weg gaat van huis en zich hoopt vrij te kunnen voelen, is zij onderweg naar huis, omdat die vrijheid haar niet zo goed bevalt. James heeft nooit voor zichzelf hoeven denken; Sophie’s leven was er een vol verantwoordelijkheden, omdat haar moeder het gezin achterliet toen Sophie nog maar tien was, en voor haar vader en twee broertjes moest gaan zorgen.

James is een magere slungel, de vrouwen hangen niet bepaald aan zijn nek; Sophie is adembenemend mooi en heeft last van opdringerige mannen. Maar ze hebben ook veel gemeen: ze zoeken hun weg in het leven, een eigen leven, los van het verleden. En het klikt tussen de twee.
In deze bijna-roadnovel is het einde niet verrassend. Steven Herrick vond het nodig om ook de ouders van James aan het woord te laten, die een eigen ontwikkeling doormaken. Hm, was dat nodig?
Het geheel is een ontwikkelingsroman voor alle leeftijden. Meeslepend geschreven, dat wel, maar of het zal blijven hangen?

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Aan de rivier
Steven Herrick

Omdat de vormgeving van dit boek het meest opvalt begin ik daar maar mee. Als je het zou horen voorlezen, dan zou je aannemen dat het korte hoofdstukken zijn, en je zou er verder niet bij na denken. Maar: lees je zelf dan valt meteen op dat de opmaak wel heel apart is.

"ze was mijn vriendin
want
de dag nadat ik
met Craig Randall vocht
om wat hij zei
'over mijn huis,
kwam Linda naar school
met de sinaasappeltaart
die ik zo lekker vind -
twee stukken -
en die aten we samen
tussen de middag
onder de vijgenboom."

Waarom heeft Herrick dit gedaan? Voor mij persoonlijk voegt het niets toe. Het doet zelfs eerder afbreuk, omdat ik het storend vind bij het lezen.

Maar hetgeen hij vertelt, hetgeen hij zijn hoofdpersoon, een jongen van een jaar of 14/15 laat vertellen, is prachtig. Het roept de sfeer op die iedereen zich wel herinnert uit zijn latere jeugd: het leven is een ontdekkingsreis, zo vol wonderen, maar daar heb je nooit zo over nagedacht.
Als dan die gedachten komen, als de wonderen langzaam plaatsmaken voor de soms harde werkelijkheid, dan heb je dat sfeertje: half dromerig-half geschokt...
Als het verhaal begint, is zijn moeder net gestorven, hij blijft achter om het met zijn broer en vader te redden. De eerste liefde kondigt zich aan, en hij wordt een tweede keer met de dood geconfronteerd.
De stijl is poëtisch, en Herrick heeft ervoor gekozen de dingen die er toe doen ongezegd te laten. Maar duidelijk zijn ze zeker!
Mooi boek, al vind ik de opmaak afbreuk doen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: