Ik blijf thuis!
Stella Braam

Stella Braam schreef haar boek "Ik heb Alzheimer" over (en met) haar vader, en de omstandigheden dwongen haar eenzelfde document te maken over haar moeder.

Allebei haar ouders kwamen op een leeftijd en in omstandigheden dat ze de hulp nodig hadden van hun kinderen. Stella Braam zag zich genoodzaakt om haar eigen bezigheden even opzij te zetten. Nu is dat werk onderzoeksjournalisme, en het was logisch om dat onderzoek dan nu te richten op de situatie van haar ouders, en op die manier van de nood een deugd te maken. Neveneffect was dat er ook geld binnenkwam van de royalty's, waarmee ze de zorg voor haar moeder weer kon financieren.

Want haar moeder, schrijfster van gedichten, liedjes en limericks, heeft een herseninfarct ('herseninvarkentje') gehad en zou volgens de normale gang van zaken naar een verpleeghuis moeten. Maar moeder Braam weigert dat beslist, en Stella ziet ook alleen maar een mensonwaardig bestaan voor haar in het verschiet, dus wordt alles op alles gezet om die opname te voorkomen.

Het boek vertelt het verhaal van dat 'alles op alles'. Een somber verhaal vol feiten en getallen over het onontwarbare doolhof dat de zorg vandaag de dag is. Vanwege de vlotte manier van vertellen die Braam hanteert en de limericks van haar moeder valt er ook nog wel wat te lachen, en is het boek heel leesbaar. Maar als je nog niets wist van de onmenselijke kant van de regels in de zorg, dan schrik je.

Stella Braam vertelde in een interview dat ze niet alleen dit boekje schreef, maar zelf ook actief is om verbetering te bewerkstelligen.

ISBN 903889063X | Paperback | 128 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | maart 2008

© Marjo, april 2008

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Ik heb Alzheimer
Stella Braam

Geen roman maar een indrukwekkend relaas van vader en dochter Braam. René woont alleen als hij dingen begint te vergeten. Hij is psycholoog geweest in zijn werkzame leven en heeft altijd de interesse gehouden in zijn vakgebied. Hij leeft tussen de boeken, en deed niets liever dan zijn dochter bij haar journalistieke onderzoeken helpen.

Maar nu vergeet hij de kraan dicht te draaien. Diepvriesmaaltijden liggen te beschimmelen in de koelkast. En soms weet hij de weg naar huis niet meer. Stella neemt de zorg voor hem over. Als de weg langs toewijzingscommissies en zorginstellingen een lijdensweg blijkt te zijn voor de oudere met dementie, besluit ze er een boek over te schrijven, samen met haar vader, want hij is zich vooral in het begin er heel erg van bewust dàt hij Alzheimer heeft.

Dat boek is aangrijpend, soms hilarisch, maar geeft bovenal een schokkend beeld van het zorgsysteem. Ineens wordt de zieke oudere, die altijd zelfstandig heeft geleefd tussen de eigen dierbaren, in een groep ondergebracht, met mensen die hem niets zeggen, en waar hij ook nooit meer een band mee kan opbouwen. Het verzorgend personeel heeft geen tijd om hem als individu te behandelen, om zich te verdiepen in hoe de patiënt met Alzheimer zijn wereld beleeft. Dus wordt hij als lastig ervaren, en de enige oplossing is het toedienen van medicijnen. En dat terwijl de werking van psychofarmaca nog helemaal niet duidelijk is, en zelfs de dood kan leiden. Zolang men maar oud genoeg wordt, wordt iedereen dement. Dit is dus onze toekomst...

ISBN 9789038803388 | Ingenaaid | 206 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | november 2005

© Marjo, maart 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer: