Sharon Dogar

Toon alleen recensies op Leestafel van Sharon Dogar in de categorie:
Sharon Dogar op internet:

 

De jongen in het Achterhuis De jongen in het Achterhuis


‘Ik wist het niet.
Ik wist niet dat een bed onder een zolder een luxe is. Ik rouwde om mijn vrijheid, maar ik wist niet dat rouwen een zege is en een voorrecht, net als verdriet.
Hier in het Lager bestaan geen gevoelens. Alleen de minuten die voorbijgaan, de ene voet voor de andere, de modder, overeind blijven, je lepel vasthouden voor de soep zodat niemand hem kan stelen. Je kunt niet rouwen om iemand anders, want je moet voorkomen dat jij de volgende bent
.’


Het is moeilijk dit boek niet te lezen met het dagboek van Anne Frank in je hoofd. Onwillekeurig draait het uit op een vergelijking tussen de twee verhalen die zeker niet negatief uitvalt voor het boek van Sharon Dogar.

Het begint met een voorwoord, waarin de schrijfster uitlegt in hoeverre het boek fictie is. Natuurlijk heeft ze gegevens uit het dagboek moeten gebruiken, maar het gezichtspunt vanuit de geest van een jongen tussen zijn vijftiende en achttiende levensjaar is heel anders. Het is het verhaal waarin de schrijfster zich voor stelt hoe het voor hem geweest moet zijn. Zij laat hem vanuit de ziekenboeg in Mauthausen terugdenken aan de jaren in het Achterhuis. Hoe hij met zijn ouders abrupt het dagelijkse leven vaarwel zei, en natuurlijk tegen zijn zin, maar noodgedwongen, in een zeer directe nabijheid van het gezin Frank zijn dagen moest doorbrengen. Net als Anne was Peter net in zijn puberteit, stond hij op het punt de wereld van de liefde te ontdekken.

‘Ik zeg niets. Ik zeg nooit zo veel, in tegenstelling tot de familie Frank, maar ik denk wel veel na. Hoe moeten we het in deze kleine ruimte uithouden? We zitten gevangen in dit gebouw, als ratten in de val, wachtend tot we opgepakt zullen worden. ‘


Ik wil niet nakijken in hoeverre Sharon Dogar zich letterlijk aan de tekst van de gesprekken heeft gehouden, zoals die door Anne zijn opgetekend. Ik lees in dit boek een ander verhaal. Het verhaal van een jongen die zijn geloof verliest, die verlangt naar het leven, naar de liefde, maar zich gedwongen ziet zijn gevoelens te onderdrukken. En dan, het einde.
In een kort tweede deel vertelt het boek over de deportatie, over het leven, het niet-leven, in de kampen.

In de cursieve teksten tussen het verhaal door lezen we de gedachten van Peter, die steeds dichter bij de dood komt. Hij praat tegen zichzelf, maar ook tegen de lezer. De vragen aan de lezer zijn bedoeld voor jongeren vanaf een jaar of dertien voor wie dit steeds opnieuw schrijnende verhaal geschreven is. 

Het is niet alleen een boek over de gruwelen van de voorbije oorlog, het is ook het verhaal van een jongen die volwassen moet worden, in een noodgedwongen sneller tempo dan een ander. Peter is minder filosofisch in zijn verhaal dan Anne was. Minder zweverig. Juist daarom denk ik dat dit boek jongeren zal aanspreken. Maar ook voor volwassenen is het een ontroerend verhaal, dat we nooit te vaak kunnen lezen en horen. Het is een onwrikbaar feit: het mag nooit meer gebeuren! Toch?

‘En toch is het moeilijk te geloven dat ik ooit jouw leven heb geleid. Was je ooit werkelijk mij?’


ISBN 9789026160028 | Hardcover | 320 pagina's | Uitgeverij De Fontein | maart 2011
Vertaald door Aim | Leeftijd: 13+

© Marjo, 18 april 2011


 

Golven Golven


Al jaren gaat Hal met ouders en twee zusjes naar Cornwall op vakantie, maar alles is anders nu: Charley, zijn oudere zus ligt in het ziekenhuis. Ze heeft in de vorige zomervakantie een ongeluk gehad met surfen, daar in Cornwall, en ligt nog steeds in coma. De ouders besluiten tenslotte toch te gaan, voor Hal, nu vijftien jaar oud, en zijn veel jongere zusje Sara.
Ze gaan afscheid nemen in het ziekenhuis, en vanaf dat moment krijgt ook Charley een rol in het verhaal. Haar gedachten worden schuin gedrukt. Ze hoort en voelt de aanwezigheid van mensen. Toen ze nog 'leefde' hadden zij en Hal een zeer goed contact. Misschien ligt dat ten grondslag aan het feit dat Hal steeds vaker en harder de stem van Charley in zijn hoofd hoort. Hij heeft haar gevonden na haar ongeluk, daar in Cornwall. Hij weet niet meer precies wat er allemaal gebeurd is, maar daar gaat hij deze zomer achter komen. Hij ontdekt wat Charley allemaal uitgespookt heeft; hij beleeft zelf een eerste liefde, en tenslotte ontpopt het verhaal zich nog als een thriller ook.

Op zich is het een meeslepend verhaal, maar ik vind bepaalde dingen irritant. De dialogen zijn misschien wel precies geschreven zoals ze in het echte leven gevoerd zouden worden, maar in een boek werkt dat niet. Het wordt langdradig. Te veel 'dat weet ik niet'; wat bedoel je daarmee'; ja?; misschien enz. en dan nog lange passages met romantisch geneuzel. Ik ging er hele stukken door overslaan, en dat is vast niet de bedoeling. De herhaaldelijk voorkomende zin 'er liep iemand over mijn graf', stoort mij ook.
Deze kleine ergernissen maken dat ik me ook begon te ergeren aan het telepathische contact tussen broer en zus, terwijl dat eigenlijk heel geloofwaardig wordt verteld.
De titel 'Golven' is voor meerdere uitleg vatbaar: het zijn letterlijk de golven, daar in Cornwall, waar Charley zo graag op surfte. Maar het is ook de regelmatige in- en uitademing, in stand gehouden door de apparatuur in het ziekenhuis. En het is de twijfel van Hal, die niet weet welke mensen hij kan vertrouwen.
Als er een beetje meer geschrapt was, zou ik dit boek meer gewaardeerd hebben.


ISBN 9048800021 | Hardcover | 304 pagina's | Uitgeverij Moon | maart 2009
Leeftijd: 13+

© Marjo, april 2008


Lees de reacties op het forum en/of reageer: