Sam De Graeve
Reizen met dochters
Het plan voor de eerste reis, liftend, komt bij hem op doordat de dokter psoriasis bij hem constateert. Zon is goed voor de huid, dus een soort bedevaart naar het zuiden, waarom niet? Zijn echtgenote weet wel waarom niet: er is geen geld. Ach, dan gaat hij toch als journalist en schrijft hij een reisverslag? Dan verdient hij het geleende geld weer terug. Ze vertrekken, en maken wat avonturen mee. Een deel wordt gezien door de ogen van een kind en is dat best wel leuk om te lezen.De rest, tja, wat moet je er mee. Aardig maar het is niet echt een reisverslag, en een groots avontuur is het ook niet. Wat het dan wel leuk maakt zijn de aardigheidjes en bespiegelingen tussendoor.
‘ik ga op reis en neem mee: een schriftje. Ik ga op reis en neem mee: een schriftje en een telefoon. Je weet maar nooit. Ik ga op reis en neem mee: een schriftje en een telefoon en een dochter.’
‘schrijven is een poging om je herinneringen de baas te kunnen, om ze beter te kunnen activeren dan wanneer je het aan het toeval overlaat.’
De tekeningetjes, en de bladspiegel zijn alvast gericht op de straks lezende dochters en deze mooie liefdesverklaring is voor zijn vrouw, voor wie het boekje toch eigenlijk geschreven is.
‘Van de vele ikken waaruit een mens bestaat, heb ik geprobeerd er enkele aan het woord te laten. Je stelt je al schrijvend altijd kwetsbaar op, maar tegelijkertijd toon je sowieso slechts een deel van jezelf, want je krijgt jezelf nooit helemaal uitgelegd aan een ander. Al zijn er van die pakweg duizend zielen die ik zou bezitten wel degelijk negenhonderdnegenennegentig die naar jou verlangen.’
Egodocument eersteklas, maar dat overigens Fatima een goed bewaard geheim zou zijn van het Vaticaan, dat het tijd vond voor een klein boerenbedrog om het geloof een zetje te geven, dat heb ik nooit geweten, nooit vermoed zelfs. Toch nog wat geleerd uit dit boek.
ISBN 978946001309H | Hardcover | 124 pagina's | Uitgeverij Vrijdag | mei 2009
© Marjo, 18 augustus 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Reizen met dochters
"Waarin beslist wordt dat op vakantie gaan zinvol is. Wat van het leven an sich niet noodzakelijk gezegd kan worden, je moet daar zin aan geven. Doch dit geheel terzijde."
Het zinvolle van de vakantie is dat bij Sam psoriasis is geconstateerd, zon zou verbetering geven. Maar er is geen geld. Na lang wikken en wegen besluit Sam samen met zijn oudste dochter (4) al liftend naar Santiago de Compostela te reizen. Voor een journalist is een spannende reis immers ook een bron van inkomen.
Sam en zijn dochter vermaken zich uitstekend. Het liften verloopt prima en daardoor ontmoeten ze allerlei bijzondere mensen. Grappig is dat Sam via de telefoongesprekken met thuis hoort wat Lotte leuk heeft gevonden, dat zijn heel andere dingen dan hij dacht. De tien dagen vliegen om en Lotte en Sam vinden het bijna jammer dat ze weer naar huis moeten.
Bij hun thuiskomst staat de jongere dochter te wachten met een notitieboekje... voor de volgende reis, maar dan met haar... Dochterlief herinnert haar vader dagelijks aan zijn inderhaast gemaakte belofte. Na een aantal jaren volgt dan ook eindelijk de tweede reis met dochter Benthe, dit keer niet liftend maar met het vliegtuig en het reisdoel is Portugal. Ze hebben een mooi hotel geboekt in een klein plaatsje aan zee. Maar deze keer vindt vooral Sam het helemaal niets. Hij verveelt zich, het dorpje stelt niets voor evenals de omgeving. Na een dag heeft hij de zee wel gezien. Sam is rusteloos, eigenlijk wil hij gewoon naar huis. Hij vervalt in gepeins en mijmeringen. Hoe hij zijn vrouw Saskia ontmoet heeft, hoe blij ze met de kinderen waren, komt er nog een derde kind, hoe het vroeger bij zijn ouders thuis was.
Sam houdt het niet meer uit, hij verlangt naar huis en haard en vooral naar Saskia. Hij vraagt zich af...
"Is dit nu de definitie van burgerlijkheid? Een man die met zijn kind alleen op stap gaat en zo snel mogelijk weer zijn huiselijke cocoon in wil? Terug naar zijn boeken, werk, gezin, zijn houvast? Wellicht wel. 'Burgerlijkheid' wordt vaak schamper gebruikt, meesmuilend over het levensparcours huisje-tuintje-kindje.[...] Ach, geworpen zijn we op aarde, ieder streeft op zijn manier het geluk na. Voor mij passen dochters en een vrouw perfect in dat plaatje."
Enkele jaren later...
De belevenissen van Sam en zijn dochters lezen lekker weg, dat is zeker, maar vernieuwend of verrassend is het niet. Waarschijnlijk heb ik net teveel van dit soort verhalen gelezen. Dit egodocument is op een prettige manier verteld maar daar blijft het bij het beklijft niet. Het is altijd moeilijk oordelen over een autobiografisch boek, schrijven kan Sam wel, maar hoe zal een niet autobiografisch boek van hem zijn? Daar ben ik wel benieuwd naar en hoop ook dat De Graeve zich daar ook eens aan waagt.
De uitvoering van het boek is wel origineel en erg mooi verzorgd. Elk hoofdstuk begint met een illustratie en een tekstblokje. De illustraties zijn voornamelijk zwart-wit, bij een enkele is de kleur donkeroranje toegevoegd. Ook de paginanummering is oranje. Een leuk boek om cadeau te geven.
Op zijn - inmiddels opgeheven - blog stond te lezen:Sam de Graeve studeerde Germaans, gaf les, schreef en tekende voor allerhande kranten en tijdschriften en televisie .Hanteert vlot en met graagte een pen, een tekenstift en een mes en een vork.
Zijn CV verzamelde hij bij VRT, VT4, KA2 en VTM, Libelle, Menzo, Ons Erfdeel, Dag Allemaal en taxicentrale V-Tax.
Op dit moment is hij eindredacteur van het één-programma ‘De Slimste Mens Ter Wereld’. U kunt ook maandelijks zijn columns lezen in De Standaard. Met 'De waanzin van het detail', een documentaire over de schilder Sam Dillemans die hij maakte met regisseur Luc Lemaître, won hij in 2008 de Fipa D'Or.
ISBN 978946001309H | Hardcover | 124 pagina's | Uitgeverij Vrijdag | mei 2009
© Dettie, 14 juni 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer: