Youssouf A. Elalamy
De clandestienen
Twaalf mannen en een vrouw uit Marokko verdrinken tijdens hun vluchtpoging naar Spanje. Ze spoelen aan op het strand vanwaar ze vertrokken. Ze worden gevonden door de dromerige Omar, die elke dag naar het strand gaat om de golven te zien sterven aan zijn voeten. Wat volgt zijn de verhalen van deze mannen en vrouw, hun verlangens, hun dromen. En ook de verhalen van hun moeders.De moeder van Louafi, die steeds langzamer gaat lopen, naarmate ze dichter bij het strand komt, om haar zoon nog eventjes langer te laten leven.De moeder van Salah, die elke dag uit de zee dronk, opdat die op een dag leeg zou zijn.De mannen die weg wilden omdat ze geen werk hadden, want als je geen werk had was je geen man.De man die nooit sprak, omdat je in je leven maar een bepaald aantal woorden ter beschikking hebt en als ze op zijn, ga je dood. Hij had op de vraag of hij mee ging "Ja" gezegd. Dat was één woord teveel geweest.Het bootje, dat zich hevig verzette toen het in het water werd geduwd "als een dier dat wegvluchtte voor de hand van de slager". Ze hadden het dus kunnen weten, maar ze wilden zó graag weg.Aangrijpend is vooral ook het verhaal van de vrouw, die in verwachting is en zich vastklampt aan een plank. Terwijl de kou in haar lichaam bijt en ze haar krachten weg voelt vloeien blijft ze zingen voor haar ongeboren kind:
"....Ik weet dat hij mijn stem hoort, nog harder dan het lied van de oceaan, de wanhoop van de mensen en de woede van het lot; ik zing, zing, zing voor hem, want als je sterft temidden van muziek, ga je volgens mij een beetje minder dood....."
Schrijnend is ook de humor. Er is een man die drijvend in het water maar blijft roepen: "Moeder, moeder, moeder, moeder..." De andere drenkelingen worden er gek van: "Kan iemand zijn moeder even gaan halen?" "Als ze al overleden is, kan ze niet ver weg zijn."Het zijn stuk voor stuk verhalen waarbij je haren overeind gaan staan. Niet in de laatste plaats door de manier waarop het geschreven is. Poëtisch, overrompelend, indrukwekkend, krachtig proza. Een subliem boek dat onder je huid kruipt.
"Konden we maar.Konden we het allemaal maar zien.Misschien zouden we dan kunnen begrijpen dat we de foto's wel bekeken hebben, maar nog niets hebben gezien".
ISBN 9789038893174 | Paperback | 126 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | 2010
© Berdine, 28 januari 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
