Mea
Willemijn Dicke

Ze doet haar werk maar teert in feite op oude successen. Voor lezingen past ze hier een zin aan, schrapt er daar een en gebruikt, ipv een flapover, Power Point. Maar iets echt vernieuwends is er niet meer bij. Eigenlijk zou ze moeten  promoveren maar de motivatie om daarvoor iets te ondernemen ontbreekt.


Voor ze naar een congres gaat stopt ze even met wijn drinken - met minstens een fles per dag heeft ze geen enkele moeite - en ze zorgt dat ze een paar kilootjes kwijtraakt. Ze weet dat het hele aantrekkelijke er bij haar vanaf is. Als zij binnenkomt draaien de hoofden niet meer om. Ze is nu een vrouw, geen sexy wild meer waar mannen op willen jagen.
Tijdens de congresdagen heeft ze bijna altijd seks met een van de bezoekers, ze heeft daar zelfs een min of meer 'vaste' partner. Maar na die congressen keert iedereen weer huiswaarts, gaat weer zijn eigen gang, tot het volgende congres...
Mea moppert, met de nodige humor, op de medewerkers binnen de universiteit, de een is arrogant, de ander is een slome die al jaren hetzelfde onderzoekt. Daarover mailt ze o.a. met Stan, een medewetenschapper, die constant in de huwelijksproblemen zit vanwege zijn vele buitenechtelijke verhoudingen. De enige die er bij Mea genadig van af komt is Tjebbe. Een jonge, enthousiaste, geniale onderzoeker waarmee ze regelmatig na werktijd een borrel gaat halen in het nabije café.


Thuis is ze precies hetzelfde. Haar dochter Marieke is getrouwd met een nitwit vindt ze. Wat moet dat kind met hem in haar Vinexwoninkje. Ze heeft als alleenstaande moeder - ze heeft geen idee wie de vader is - Marieke grootgebracht zoals het hoort en omdat het moest, maar ze is niet in de wieg gelegd om iemand te verzorgen of te luisteren naar 'gezeur'. De verhouding met Marieke verloopt dan ook erg stroef. Haar kleinkind Woutertje vind ze leuk maar die halfzachte opvoeding die hij krijgt staat haar tegen.
Kortweg, Mea is dus vaak een zuurpruim die veel ambities verloren heeft.
Maar dan krijgt ze de kans een sabbatical te nemen en naar Berkeley, het Mekka van de wetenschap, te gaan om daar te werken aan haar boek, wat zal moeten leiden tot haar promotie naar professor. Zich voorbereidend op haar vertrek komt er een telefoontje, Marieke heeft haar nodig...

Met veel humor beschrijft Willemijn Dicke de opvliegers van Mea die op de meest ongelegen momenten op komen zetten. Maar ook het geploeter en de roddels op het werk, zoals op elk werk voorkomt, is humoristisch beschreven. Mea is gewoon een mens, met al haar ups en downs en eigenaardigeden maar wel een vrijgevochten vrouw die heel goed weet wat ze wil. Ten opzichte van haar dochter is ze vol goede bedoelingen maar zo gauw die twee bij elkaar zijn gaat het mis. Mea is te direct, te kordaat.

Het verhaal is vlot geschreven en zelfs de knappe aantrekkelijke man ontbreekt niet. Toch onderscheidt het boek zich van de doorsneeroman doordat de hoofdpersoon zelf de touwtjes in handen heeft en nu eens geen baan heeft in een trendy winkeltje of glossy magazine. Ja, Mea draagt merkkleding maar meer om de vetrichels niet zo te laten opvallen, met goedkope kleding lukt dat niet meer. Maar ook het stevige figuurcorrigerende ondergoed ontbreekt niet.
Waar het op neer komt is dat je Mea's  gedachten en gevoelens over alles zoals het zich aan haar voordoet mee beleeft. Of dat nu over werk, drinken, mannen, kleding of haar familie gaat.
Heerlijk debuut!

ISBN 9789045000855 | Paperback | 236 pagina's | Uitgeverij Atlas | april 2009

© Dettie, 19 mei 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: