Een hond met negen levens
W. Bruce Cameron

De eerste keer dat hij geboren werd, leefde hij samen met zijn moeder, twee broertjes en zusje in een holte in een boom. Dat hij een zwerfhond was, wist hij niet. Hij wist alleen dat hij zijn buikje vulde met melk als hij dorst had en ging slapen zodra hij door moeheid werd overmand. Toen hij groter werd droegen zijn korte pootjes hem naar buiten, waar hij elke dag op een nieuw wonder stuitte. Het leven was ongedwongen en veilig.

Op een dag wasemde zijn moeder echter pure angst uit. Vreemde grote wezens – later zou hij leren dat het mensen waren – torenden boven hun uit. Ze hadden lange stokken met lussen bij zich. Toch was hij niet bang. Een van hen, een vrouw, sprak hem zo vriendelijk toe dat hij geen behoefte voelde zich te verzetten. Gewillig liet hij zich meevoeren naar een nieuw leven. Hij belandde op een soort erf met een heleboel andere honden. De vriendelijke vrouw noemde hem Toby. Hij vond het prima, kwispelde en likte haar gezicht.

Hij was gelukkig tot een nieuwe hond hem aanviel en zijn pootje kapotbeet. Niet lang daarna kwamen er boze mannen die met papieren zwaaiden. Ze zeiden “Te veel dieren” en “Slechte huisvesting”. Toby voelde dat de vrouw vreselijk verdrietig was. Hij wilde haar troosten maar de mannen namen hem mee naar iets wat ze een “asiel” noemden. Toen ze Toby’s pootje zagen, aaiden ze hem waarna ze hem naar een andere ruimte brachten. De gemene nieuwe hond was er ook. Toby kreeg een prikje en toen werd hij moe. Heel erg moe.

Ineens was alles anders. Hij was weer een puppy en zijn poten waren niet langer kort. Hij was niet in een hol onder een boom en ook niet op een erf. Er waren nog veel meer moeders en puppy’s. Volgens de man die regelmatig bij hem kwam kijken was hij een Golden Retriever. Hij was niet langer Toby maar hij herinnerde zich zijn vorige leven nog goed. Zo wist hij precies hoe hij een poort kon openen. Daar ging hij, de wijde wereld in. Ver kwam hij niet. Een onbekende man pakte hem op, noemde hem maatje en zette hem in een grote vrachtwagen. Een nieuw avontuur was van start gegaan.

Het plezier was maar van korte duur. De man zette de vrachtwagen stil en ging weg. Hij moest in het grote gevaarte blijven en al snel werd het warm. Heel erg warm. Wat voelde hij zich ellendig en ziek! Ineens dook een gezicht op. Het was niet de man die hem had meegenomen maar een vrouw. Ze brak een raam en haalde hem uit de vrachtwagen. Toen ze voorzichtig water over zijn oververhitte lijfje goot was dat misschien wel het beste gevoel dat hij ooit had ervaren. De vrouw nam hem mee naar een huis en toen was daar ineens de jongen. O, wat was het heerlijk hem te zien. Ze hoorden bij elkaar, dat voelde hij meteen. De jongen, die Ethan heette, doopte hem Bailey. Vanaf nu moest hij een brave hond zijn. Hij wilde niets liever. Voor de jongen had hij alles over.

In Een hond met negen levens wordt Bailey drie keer opnieuw geboren. Lange tijd begrijpt hij niet waarom maar later wordt dat duidelijk. De oorspronkelijke titel A Dog’s purpose past dan ook beter bij het verhaal. Het is vreemd om een boek te lezen dat vanuit een hond is geschreven. Hoe een hond denkt weten we immers niet precies. We kunnen er enkel naar gissen. Sommige dingen vond ik niet erg aannemelijk maar is er één ding dat de schrijver heel goed heeft begrepen: een hond is in staat een mens overweldigend lief te hebben. Wat Bailey voor de jongen voelt is prachtig omschreven en uiterst herkenbaar voor iedereen die ook zo’n bijzondere hond heeft gehad.

Naar mijn mening weet en beseft Bailey dingen op een manier die niet passen bij de vermogens van een hond. Hierdoor klopt het boek voor mijn gevoel niet helemaal. De liefde die door het verhaal verweven is maakt het verhaal echter toch de moeite waard. Het is een liefde die de dood overstijgt. Soms doet een hond iets onverklaarbaars. De verklaring die schrijver W. Bruce Cameron daarvoor heeft, is ronduit ontroerend. Ik beken dat ik toch een piepklein traantje heb weggepinkt.

ISBN 9789402753028 | e-book | 229 pagina's | HarperCollins | juni 2017
Vertaald door Jet Matla

© Annemarie, 08 augustus 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer: