Nummer zes
Véronique Olmi

Op vijftig-jarige leeftijd overdenkt Fanny de relatie met haar honderjarige vader. Als de vader hoogbejaard en nauwelijks aanspreekbaar is, heeft zij van alle kinderen het meest contact met hem. In korte fragmenten spreekt de 50-jarige dochter hem liefdevol rechtstreeks aan. Zij vertelt over haar jeugd, haar leven los van de conservatieve familie.

Fanny is de zesde en de jongste uit een welgesteld,  streng katholiek, conservatief gezin. Een nakomertje; een onverwacht cadeau voor de ouders en haar veel oudere broers  en zussen. Nummertje zes voor haar vader… haar vader, geliefd en bemind, maar bijna nooit aanwezig....
Na het overlijden van haar moeder zijn de twee steeds nader tot elkaar gegroeid.
Vader woont nu in een bejaardenhuis, dicht bij Fanny. Dit tot haar grote geruststelling - de nodeloos gemiste liefde van de vader voor de dochter -  kan zij nu met volle teugen inhalen.
 
In werkelijk prachtige, bondige en ingetogen zinnen beschrijft Véronique Olmi de verhouding tussen de kinderen in het gezin en haar vader. Haar broers en zussen die het maar al te gemakkelijk  vinden dat Fanny de zorg voor haar vader heeft opgenomen, zij immers hebben het allemaal veel te druk met hun kinderen, kleinkinderen, reizen, liefdadigheidsaspecten etc.

“Ik heb veel moeite gedaan om dit onderkomen voor je te vinden. Ik wilde je in de buurt hebben. Afhankelijk van mij. Wat een opluchting voor de anderen, ze konden het haast niet geloven, geld was geen probleem, ze zouden alles betalen, als ik maar doorzette.
En doorgezet heb ik.”

Fanny raakt ook enorm gefascineerd in de brieven die haar vader in de oorlogsjaren schreef.   Vooral de periode 1914-1918 intrigeert haar. Gevochten voor de “verloofde Marianne”:  het vaderland, het verlies van zijn broer Emile, waardoor hij zich zo schuldig voelt.
“De oorlog. Jij was de oorlog. Je noemde het terecht een verloving. En het werd een obsessie die verloofde. Ik wilde haar leren kennen. Ik wilde begrijpen hoe ver je voor haar was gegaan, wat je voor haar had doorstaan. De oorlog en jij. Eén en dezelfde persoon.”
 
Nummer zes is een meesterlijk goed geschreven boekwerkje. In krap honderd bladzijden vertelt Véronique Olmi beeldend, ontroerend, tot tranen toe bewegend deze overpeinzing. Een boekje om te koesteren, te lezen en te herlezen. Een absolute aanrader!
 

“Je kruist alleen maar kort het pad van je ouders. Je deelt een stukje leven en je bent alweer weg. Daarna komen de herinneringen, je denkt aan ze terug. Het is een voorrecht om je te mogen meemaken terwijl je ouder wordt, maar tegelijk is het ook pijnlijk. Dat is ook een aspect van het leven, dat alles terugschrompelt, dat alles zoetjes en toch zo smartelijk verdwijnt.”

 
Véronique Olmi (Nice, 1962) geldt in Frankrijk als een van de bekendste toneelschrijvers. Met haar debuutroman Geen gewone dag oogstte ze internationaal veel lof. Vervolgens publiceerde zij Nummer zes, De regen verandert niets aan de begeerte en Haar passie. Haar stukken en romans zijn meermalen bekroond en vertaald in meerdere landen.
 

ISBN 9789058471307 | Hardcover | 107 pagina's | Uitgeverij Byblos | februari 2005
Oorspronkelijke titel: Num

© IreneK, 24 oktober 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: