Ton van Reen
Het diepste blauw
De man, Mels, is invalide en zit in een rolstoel. Voor veel dingen is hij afhankelijk van zijn -bepaald niet liefhebbende- vrouw en dochter. Dat ook de dochter nu in het kamp der vijanden zit doet hem pijn, ze hadden vroeger zo'n goede relatie...
Schrijnend is het verhaal over de lezing, die hij gaat verzorgen in de plaatselijke bar. Hij wil de geschiedenis van zijn dorp en de meelfabriek die het dorp beheerste in een boek vastleggen maar mist vaak de nodige concentratie. Als smaakmaker organiseert hij een filmavond, met oude filmpjes,waar hij bij zal vertellen. Hij maakt zich druk: zal er wel genoeg ruimte zijn, heeft de barkeeper wel genoeg stoelen neergezet... en dan komt en niemand opdagen.
Er zijn continu flashbacks, Mels leeft half in zijn jeugdherinneringen. Zijn vriendschap met het Chinese meisje Thija, en met Tiger, die behalve zijn vriend ook zijn rivaal was ten opzichte van Thija. Met z'n drie-en fantaseerden ze over een reis naar China.
Ook is er het verhaal van de Engelse piloot die neergestort was vlakbij het dorp en later alsnog overleed in de schuur bij zijn ouders. Iedere nacht droomt Mels, en altijd weer zijn er dezelfde elementen: de bootreis met Thija en Tiger, het vliegen en de toren van de meelfabriek...
Het is een treurig boek, over een man die zich flink misdeeld voelt. Zelfs de vrolijke jeugdherinneringen zijn droevig. Het is ook het verhaal van de teloorgang van het idyllische (?) dorpsleven, gesymboliseerd door het water dat langs het dorp stroomt: ooit een helder diep blauw water, nu zou je ziek worden als je ervan drinkt...
ISBN 9044500813 | Hardcover | 254 pagina's | Uitgeverij De Geus | 2004
© Marjo, januari 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
