Tomas Bannerhed
Categorie: Recensies Volwassenen
Klas Georgsson heeft met zijn vader een haat-liefdeverhoudng. Klas weet dat van hem verwacht wordt dat hij zijn vader opvolgt: ook boer worden, net als hij de stugge veengrond bewerken en hopen dat je er van kunt bestaan. Hij is elf, en nu al wil zijn vader dat hij helpt. Na school toch, en liefst maar helemaal niet meer naar school gaan. Maar Klas is een gevoelig kind, en een boekenwurm, hij weet alles van vogels. Dat is zijn hobby, zijn passie: vogels bestuderen, hun gaan en komen bijhouden, hun lied beluisteren. Boer worden? Nee...
Maar hij kan het niet uiten, hij is bang. Hij ziet zijn vader voorovergebogen zwoegen, stil en stug is hij, getekend door het leven, door de last van het werk, van de boerderij en van zijn gezin.
En Klas verzet zich ook in stilte: hij verdwijnt voor zijn vader iets kan zeggen, en houdt zich bezig met de mussen, de sperwers, de roerdomp.
Er is ook nog een moeder, die haar best doet, maar evenmin tegen haar man op kan, en een jonger broertje. Maar vaders ogen zijn alleen gericht op Klas. ’s Nachts ziet hij het grote donkere oog op het plafond boven zijn bed en zijn dromen zijn zwaar en onprettig. Hij plast in bed...
Er is de buurjongen, in doen en laten veel meer een echte jongen dan Klas dat is. Al ontwikkelt ook Klas gevoelens van verliefdheid voor het nieuwe meisje in de klas: Veronica. Wat voor hem het hoogste goed is biedt hij haar: zijn vogels. Maar zij is een stadse en heeft niets met de natuur. Misverstand op misverstand, het lijkt uitzichtloos.
Als het niet goed gaat met zijn vader, wordt de druk op Klas alleen maar groter.
‘Tientallen kilometers lang losten de regenbuien elkaar af, maar net toen de sparrenbossen dunner werden, klaarde het schemerige licht op en brak de zon door. Geheimzinnige nevelsluiers stegen op uit de drassige bermen, en boven een stuk grasland met grauwgrijze doorzakkende hooiruiters stond een regenboog zo scherp afgetekend dat ik zin kreeg aan mama te vragen te stoppen zodat ik erheen kon rennen om eraan te voelen.’
Ontzettende mooie roman, met veel gevoel vertelt de auteur beeldend vanuit het gezichtspunt van de jongen hoe hij zoveel lijkt op zijn vader, maar waar de jongen nog hoop heeft op ontsnapping heeft de vader zich er al bij neer moeten leggen, en vindt hij dat ook zijn zoon dat moet doen.
Vogels, er is geen pagina zonder vogels. Misschien dat daardoor niet iedere lezer dit boek zal kunnen waarderen. Het is geschreven in een naturalistische stijl: alles is natuur.
Woorden waar ik nog nooit van gehoord had: snus; zwade; labskous...
Een tragisch verhaal ook, met een zweepslag op het einde.
ISBN 9789044520774 | Hardcover | 413 pagina's | Uitgeverij De Geus | februari 2013
vertaald uit het Zweeds door Maydo van Marwijk-Kooy
© Marjo, 11 december 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
