Tiffany Baker
Het wonderbaarlijke leven van een kleine reuzin
Het is het verhaal van Truly Plaice. Als zij wordt geboren bezwijkt haar moeder, haar vader vergeeft het Truly nooit. Truly is lelijk en gigantisch, al snel moet het kind rondlopen in overhemden van haar vader omdat ze niet meer in kinderkleren past. Haar oudere zus Serena Jane is, jawel, fragiel en beeldschoon. Ze trekt zich weinig van haar jongere zus aan en gaat helemaal op in haar eigen schoonheid. Vader kan de zorg voor de twee dochters niet aan en al snel worden de twee meisjes gescheiden, tot groot verdriet van Truly, Serena Jane interresseert het echter geen barst.
De lelijke Truly wordt 'weggemoffeld' bij Brenda en Gus Deyersons, een boerenfamilie die ergens achteraf woont en amper het hoofd boven water kan houden. Hun enige kind, Amelia, praat nauwelijks, zeker niet als er vreemde mensen bij zijn. Ze zijn op hun manier goed voor Truly.
De mooie Serena Jane mag bij de dominee Pickerton en zijn vrouw wonen, hypocriet als ze zijn wordt gezegd dat bij hen voor twee kinderen geen ruimte is. Maar met Serena kunnen ze pronken en met de gigantische Truly niet, die kost alleen maar geld. Serena en Truly mogen van mevrouw Pickerton elkaar elke zaterdag ontmoeten in de lunchroom van meneer Hinkelmann.
"Nu ik op kledinggebied was bevrijd uit de klauwen van Amanda Pinckerton liep ik alleen nog maar in overalls rond. 'Je zou op zijn minst,' zei Serena Jane [...] kunnen erkennen dat je een meisje bent, Truly.'
Ik keek naar het uitpuilende universum van mijn lichaam. 'Waarom zou ik?'
'Omdat het zo is.'
Ik liet op de tapkast een kwartje op zijn kant draaien tot het begon te waggelen en plat neerviel. Ik was van alles. Groter dan de meeste jongens. Sterker ook. Maar daar had je niets aan als je een meisje was. Het enige wat de mensen aan mij opviel, waren de dingen die ontbraken: mooie kleren, goede manieren, een net kapsel.[...]
"Wat maakt het uit, zei ik. ik slurpte de laatste priklimonade door het rietje. 'Ik word toch nooit mooi.'
Serena Jane zuchtte. 'Daar gaat het niet om.'
'Dan is het ook niet belangrijk.' Ik drukte het uiteinde van het rietje plat in het glas. Ik wist wel wat ze bedoelde, maar wilde het niet weten. Ze probeerde me te dwingen een echte keus te maken voordat andere mensen het voor me zouden doen.
Natuurlijk lopen er veel jongens achter Serena Jane aan en de hardnekkigste is Bob Bob oftewel Robert Morgan, de zoon van de plaatselijke arts. Zo gek als hij op Serena is zo'n hekel heeft hij aan Truly. Waar en wanneer het maar kan treitert hij haar. Vooral haar enorme omvang is het mikpunt van zijn spot. Bob Bob maakt Serena zwanger, ze trouwen en vertrekken uit Aberdeen en uit het leven van Truly. Zij hoort summier wat van haar zus, ze weet alleen dat ze bevallen is van een zoontje, Robbie.
Maar als de vader van Bob Bob acht jaar later overlijdt, keren ze terug om de artsenpraktijk over te nemen. Truly ziet haar zus weer, maar wat haar vooral raakt is dat ze eindelijk haar neefje Robbie te zien krijgt. Niet lang daarna is Serena Jane gevlucht uit haar liefdeloze huwelijk en Bob Bob verzoekt, nu ja eist, dat Truly bij hem in de huishouding komt.
Bob Bob is veeleisend, lomp, onbeschoft, als een duivel, hij heeft gele ogen en een puntige kin.
Robert Morgan moest nooit ergens iets van hebben tenzij hij er de eerste hap uit kon nemen en liet nooit iets los voordat hij het tot op het bot had afgekloven
Zoontje Robbie vormt een enorm contrast met deze man, Robbie is bijna te zacht en te mooi voor een jongen. Truly heeft medelijden met het jongetje dat zijn moeder vreselijk mist, daarom probeert ze er wat van te maken. Bob Bob doet echter niets anders dan afgeven op haar uiterlijk en gebreken. Hij ziet haar als een medisch dossier en vernedert haar enorm...
Zoals heel Aberdeen weet herbergt het doktershuis enkele geheimen, een ervan is het geheim van Tabitha Morgan, de overgrootmoeder van Robert Morgan en volgens de overlevering een heks. Volgens diezelfde overlevering moet zij ergens een schaduwboek hebben verstopt waarin al haar recepten genoteerd staan. Het lot wil dat Truly dit boek vindt en daardoor kan zij mensen genezen met kruiden. Mensen zien haar ineens staan en zo krijgt ze eindelijk de regie over haar leven en dan... wordt het opeens een heel ander verhaal.
Tiffany Baker heeft met dit debuut een intrigerend boek geschreven. Mijn boek is het niet maar dat komt omdat ik niet van dit soort verhalen houd. Het is af en toe bijna gothic. Ook ik had me laten misleiden door de lieflijke voorkant en de beschrijving. Het boek is soms deprimerend, het uitzichtloze leven en de enorme wanstaltige omvang van Truly weet Tiffany Baker zo weerzinwekkend te beschrijven dat je bijna de enorme vetlagen ziet, de stoelen door ziet buigen en de transpiratielucht van Truly ruikt. Dat is knap natuurlijk. Maar af en toe slaat Baker door en beschrijft ze dingen tè bijzonder. Ze maakt metaforen die een beetje 'over the top' zijn. (Mijn kogelronde neus vloekte bij mijn vlezige wangen, die strijd voerden met mijn binnenbandlippen). Ik vind dit niet mooi maar daar tegenover kan Baker je ook met één zin raken. Misschien ben ik de laatste tijd een beetje teveel gewend geraakt aan de 'stugge' Nederlandse schrijvers maar het eind vond ik typisch Amerikaans, het moet toch goed aflopen ondanks alles wat vlak voor het eind gebeurd is. In een sneltreinvaart worden dingen geregeld en gedaan en ze leefden nog lang en gelukkig. Jammer, maar kennelijk hoort dit bij Amerikaanse schrijvers/boeken.
Toch is het al met al een boek dat je wel blijft lezen, vooral de vondst van het schaduwboek maakt dat er een verrassende omslag in het boek plaatsvindt. Het maakt dat ik het eventuele volgende boek van Tiffany Baker zeker wil lezen. Voor mensen die van een beetje sinistere gebeurtenissen houden lijkt me dit een uitstekend boek.
ISBN 9789032511692 | Paperback | 350 pagina's | Uitgeverij De Kern | september 2009
Vertaald door Els Franci-Ekeler
© Dettie, 26 november 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
