Thomas Verbogt
‘Wat is schuld?’ vraag ik.
Mijn vader lacht.
‘Goeie vraag’, zegt hij. ‘ Als jij iets fouts doet, bijvoorbeeld iets kapotmaakt, bijvoorbeeld die vaas laatst, dan voel je schuld, dan zeg je dat je dat nooit meer zal doen.’
‘Ik heb anders niks van hem gehoord,’ zegt mijn moeder.
Waarom bezoekt Robert van Noorden een psychotherapeut? Hij lijkt zijn leven toch aardig op de rol te hebben. Hij is kunstcriticus, en wordt vaak gevraagd voor praatprogramma’s en dergelijke.
Te vaak vindt hij eigenlijk, want wat heeft hij nu eigenlijk te vertellen? Robert woont alleen, en zijn beste (enige) vriend is Lenny. Samen met hem groeide hij op, studeerde hij in Nijmegen en leerde hij de muziek en de vrouwen kennen. Dat was in de jaren zeventig.
Robert haalt herinneringen op uit die tijd, en uit vroeger jaren. Mooie herinneringen aan zijn ouders, zijn jeugd. Maar er wringt iets. Iets is niet helemaal goed. Vaak wordt hij overmand door gevoelens van schuldig weemoed. Of weemoedige schuld.
''Zodra ik met mensen omga, voel ik me schuldig.''
Een van de voorvallen waar hij vaak aan denkt is die zomer met Vera. Hij paste op het huis van vrienden, en leerde het buurmeisje, veertien jaar oud, kennen. Er was iets tussen hen, iets onschuldigs, maar dat geloofde de vader van het meisje niet toen hij hen ‘betrapte’.
Robert zag Vera nooit terug.
‘Tien jaar geleden. Ik dacht vaak aan haar. (-) In het huis van Andrea ben ik niet meer geweest. Ik werk niet meer met haar samen en ons concact verwaterde. Ik zie dus ook niet meer de ogen die Vera kunnen zien’
Nu hij het vage gevoel heeft dat iemand hem in de gaten houdt, denkt hij nog vaker aan Vera. Ze moet nu een jong-volwassen vrouw zijn. Hoe zou het met haar gaan? Zouden ze, als ze elkaar weer spraken, opnieuw die klik ervaren? En er is een andere vrouw, Louise, die dan ineens opduikt en beweert dat hij haar kent, maar ze vertelt niet hoe en wat, zodat Robert nog maar eens gedwongen wordt om in zijn herinneringen te duiken. De verdwenen tijd in.
Is er echt iemand die hem volgt? Wil Louise iets van hem? En wat betekent na al die jaren dat telefoontje van Vera's vader?
Een prachtige roman, over wat verloren herinneringen in het onbewuste van een mens kunnen aanrichten. Het is een en al weemoed, een verlangen naar een voorbije tijd. En tegelijk de angst daarvoor, want wat houdt zich er in die schaduwen van weleer verscholen?
Als blijkt dat er in Roberts herinneringen inderdaad iets donkers verschuilt schrik je op.
Dit was een boek zonder plot toch? Een kabbelend verhaal over ‘vroeger’? Met overdenkingen, bespiegelende beschouwende stukjes tekst? Werkte de schrijver dan toch ergens naar toe? Je zou het boek opnieuw moeten lezen - geen straf! - maar eigenlijk valt er wel het een en ander op zijn plek.
Is er sprake van zelfkennis?
Wanneer de hoofdpersoon een schrijver ontmoet, die al zestien boeken op zijn naam heeft staan:
‘Heel stom,’ zeg ik. ‘Maar ik heb nog nooit iets van je gelezen en om het nog stommer te maken, ik had nog niet van je gehoord.’ John lacht en schudt zijn hoofd. ‘Weet je dat ik dit al zo vaak heb gehoord dat het me niet meer verbaast of verontrust of chagrijnig maakt?‘
Thomas Verbogt zou dit nooit mee moeten maken, hij is een schrijver die het verdient gekend te worden.
ISBN 9789022327869 | Paperback | 223 pagina's | Nieuw Amsterdam | mei 2009
© Marjo, 19 januari 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
