Thomas Rosenboom
De rode loper
'Een ideale uitkering', zei Eddie, terwijl hij zijn ellebogen op het stuur plaatste. 'Iets hoger nog dan een studiebeurs, je zit meteen ook in het ziekenfonds en je behoudt je vrijheid.'
Lou knikte. 'Dat laatste gaf voor mij de doorslag, je kunt er tenminste nog wat naast doen.'
Ze praten nog wat en Eddie geeft allerlei tips en adviezen aan Lou die hij inderdaad zal opvolgen. Later blijkt dat deze ontmoeting van invloed is op het verdere leven van Lou. Eddie wordt de enige vriend die Lou zal hebben.
De gesloten, forse jongen met zijn witte lange wollige haar en vlasbaardje maakt moeilijk contact. Hij voelt zich het meest op gemak in de repetitieruimte van Shout, de bekendste popgroep van Arnhem. Hij besluit roadie van de groep te worden, hij verzorgt het materiaal en laadt de muziekinstallatie in de bus voor en na de optredens van de band. Als hij eenmaal in de bijstand zit zal hij beginnen met rijlessen zodat hij de bus later ook zelf kan besturen. Lou is gek van muziek en bovendien erg handig, hij maakt allerlei mooie muziektorens zodat alles er erg professioneel uitziet en zorgt continue voor handige foefjes zodat de optredens van een leien dakje kunnen verlopen.
Lou gaat op kamers wonen in Arnhem en wordt daar bemoederd door zijn hospita, die er o.a. elke dag op toeziet dat hij zijn eten naar binnen werkt.
Eddie blijft in Zevenaar wonen en wil de journalistieke kant op, hij gaat proberen artikelen te schrijven en die her en der te slijten aan de geïnteresseerden.
Maar zoals altijd blijft niets zoals het is, de band gaat ter ziele, Lou komt vanwege ernstige herniaklachten in de WAO. Eddie is inmiddels getrouwd met de goedlachse Riet en heeft een baan als journalist en noemt zich Eddie van de Week. Het is deze Eddie die Lou, zoals altijd, een idee aanlevert om verder te gaan. Waarom begint hij geen muziekstudio? Een uitstekend idee vinden beiden en aanvankelijk loopt de studio ook redelijk. Lou maakt om toch wat extra geld te verdienen trouwreportages en vanwege zijn aparte kijk, krijgt hij uiteindelijk veel opdrachten, maar het werk past hem niet, het staat hem tegen, het is steeds weer zoveel van hetzelfde. Bruidje, bruidegom, auto, feestje... Hij stikt er bijna in.
Opnieuw is het Eddie die hem een idee aan de hand doet, waarom begint hij geen bioscoop? Geen gewone bioscoop maar een horrorbioscoop, Eddie weet wel een mooie ruimte in Zevenaar, een kraakpand. Soepeltjes, met medeweten van de gemeente, kraakt Lou een enorme garage en gaat daar ook wonen.
Maar ook hier speelt de tijd hem parten, na het aanvankelijke succes weten de mensen het wel, bovendien kunnen ze tegenwoordig zelf films huren.
En dan is het Lou zelf die met een geniaal idee komt... De rode loper. Als man van zijn tijd heeft Lou gemerkt dat mensen zichzelf graag willen tonen. In de moderne maatschappij gaat het niet meer om wie je bent of wat je kunt, het gaat om gezien worden. Als je maar op televisie, in de krant, kortom, als je maar op een of andere manier in beeld komt dan bén je iemand.
Lou speelt daar handig op in. De rode loper zal mensen hun moment van roem geven...
Dit boek lijkt bijna niet door de schrijver van Publieke werken te zijn geschreven. De taal en stijl zijn zo totaal anders. Met zijn boek Zoete mond ging Rosenboom al een beetje meer de moderne richting op. Maar dat boek speelde zich ook af in een latere tijd dan Publieke werken.
De rode loper begint nog later, in de jaren zeventig, en strekt zich uit tot ca. het jaar 2000. Natuurlijk is de taal navenant evenals de gebruiken in genoemde tijd. Toch mis je de mooie zinnen en de archaïsche taal waar Rosenboom juist zo uitstekend gebruik van wist te maken. Daardoor sprong hij er voor mij uit als schrijver. Hij wist zo'n schitterende sfeer te creeëren die je vasthield en meevoerde naar de laat negentiende eeuw.
Dit boek De rode loper is goed, maar mist wel dat speciale. Lou is een aardig en vriendelijk personage die ondanks zijn contactproblemen toch steeds iets van zijn leven maakt. Maar veel meer wordt hij niet. Lou is en blijft een achtergrondfiguur, zelfs de bandleden merken hem nauwelijks op.
Het personage Lou beklijft niet zoals de vileine vioolbouwer of de apotheker uit Publieke werken of de dierenarts uit Zoete mond.
Het boek leest prettig weg, dat zeker, maar het zijn vooral de 'kleine' personages die bijblijven zoals Lena en de wethouder dankzij hun bijzondere gedrag. Maar Lou is als een aardige buurman die je soms ziet, een praatje mee maakt en gedag zegt maar meer ook niet.
Knap om zo iemand neer te zetten. Maar een iets meer uitgesproken personage was mij persoonlijk aangenamer geweest.
ISBN 9789021443270 | Paperback | 234 pagina's | Querido | oktober 2012
© Dettie, 19 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De rode loper
In de jaren zeventig verlaten twee jongens de middelbare school. Ze hebben hun diploma behaald, maar zijn niet echt van plan om daar iets mee te gaan doen. Nee, ze gaan de bijstand in!
Lou Baljon wil roadie zijn bij zijn favoriete rockband, Shout, beroemd in Arnhem. Eddie is van plan om journalist te worden, door gewoon te gaan schrijven. De twee jongens zullen elkaar hun verdere leven blijven volgen. Voor Lou is dat de enige vriend, want al trekt hij dagelijks op met de leden van de band, later zal blijken dat ze niet eens weten wie hij is. Zij vragen niets, hij vertelt niets. De muziek is het enige dat telt.
Als de band uit elkaar valt is het Eddie die hem in een andere richting duwt: Lou begint een studio, waar hij in de praktijk leert hoe het leven van een geluidstechnicus is. Om naast de uitkering wat bij te verdienen maakt hij ook foto’s: zijn trouwreportages vallen in de smaak, ook verenigingen vragen hem voor showfoto’s. Hij is ‘anders’, artistiek. Hij trekt zich niets aan van conventies, doet zijn eigen ding.
Als de studio niet echt van de grond komt, is daar Eddy weer: in Zevenaar staat een grote garage leeg, als hij die nu eens zou kraken en er een bioscoop van zou maken? Dat wordt natuurlijk geen doorsnee bioscoop. Lou draait er horrorfilms. Je kan er gif op innemen: ook dat werkt niet. Maar dan krijgt Lou - met behulp van Eddy natuurlijk - een geniaal idee: de rode loper…
Het is het verhaal van een eenzame man, niet in staat contact te maken, gevangen in een onbenaderbare eigenheid. Wat gebeurt er als hij een vrouw ontmoet die net is als hij, mogelijk nog een graadje erger?
Rosenboom bouwt een beetje spanning in door al vanaf het begin het verhaal van de rode loper in de roman te brengen, waarbij de lezer geen idee heeft waar dat op slaat. Er zit een rode draad in het verhaal waar Rosenboom niets mee doet: het liedje ‘Blackbird’. Maar hij kan vertellen, zeker, het boek leest als een trein. Maar het is een sneltrein die voorbij raast, en niet stopt. Natuurlijk is het een maatschappijkritisch boek: het steekt de draak met de eenzelvigheid van nu, waar mensen van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen.
‘Steeds meer mensen voelen zich te goed voor hun eigen middelmatigheid, dus bedenken ze iets geks, drie keer achter elkaar de Alpe d’Huez op fietsen of te paard naar Istanboel, en die heldendaad mogen familie en vrienden dan sponsoren. Toppunt van narcisme is het om de opbrengst aan het goede doel te schenken, want dan kom je zeker als de nieuwe Robin Hood in de krant. Ondertussen zetten ze fietsfoto’s van zichzelf op Facebook, en de liefdadige ruiter houdt onderweg naar Istanboel een blog bij. Terug in Nederland vinden ze het maar vanzelfsprekend dat de rode loper voor ze wordt uitgerold, daar was het ze allemaal om begonnen.’
Een goed verhaal is nog geen boeiende roman. Ik heb betere boeken gelezen van Rosenbooms hand.
ISBN 9789021443270 | Paperback | 234 pagina's | Querido | oktober 2012
© Marjo, 27 februari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer: