Thomas Hürlimann
Categorie: Recensies Volwassenen
Het tuinhuis
Bovendien sprak ook het onderwerp me aan: een ouder koppel verliest hun enige zoon en gaan op een wel erg verschillende manier met dat verlies om. Het begint al bij de keuze van hoe het graf er moet uit zien: de kolonel wil een eenvoudige rozenstruik, zijn vrouw zweert bij een granieten steen. De vrouw krijgt haar zin en vanaf dat moment loopt er iets helemaal mis. Het begint ogenschijnlijk onschuldig: de man merkt een kwetsbaar nietig zwerfkatje op en besluit zich over het beest te ontfermen. Waarom, wordt niet duidelijk, maar voor hem is het van het grootste belang dat zijn vrouw niets over zijn missie te weten komt. Hij vergezelt haar elke dag trouw naar het graf en smokkelt stukjes vlees mee die hij achter de grafsteen begraaft, voor de kat. Lucienne is erg blij met deze hernieuwde verbondenheid, ze heeft het prettige gevoel dat de dood van haar zoon hen uiteindelijk dichter bij elkaar gebracht heeft. Als de kolonel, ondanks zijn jarenlange ervaring in het leger, af en toe een steek laat vallen waardoor zijn vleesvoorraden ontdekt worden, is dat voor haar een zware klap.
“Het tuinhuis” is het verhaal van een man die misschien te vroeg echt oud is geworden door de dood van zijn enige zoon. Van een man die worstelt met zijn herinneringen, die bijna allemaal met het leger te maken hebben. Van een echtpaar dat het moeilijk heeft om dit enorme verdriet te verwerken: elk van hen probeert zich staande te houden, zich vast te klampen aan datgene wat hen het meest steun geeft.
Hoe mooi het verhaal ook had kunnen zijn, ik ben niet helemaal overtuigd door het boek. Hürlimann kapt alles in stukken en brokken en hanteert daarbij geen enkele chronologie. Soms duurt het even voor je je als lezer in de tijd kan oriënteren en dat belemmert een prettige lectuur.
Bovendien wordt de man enkel als kolonel belicht, en al is deze keuze wel begrijpelijk, het doet af aan zijn authenticiteit. Slechts heel even wordt ergens het tipje van de sluier opgelicht: hoeveel pijn het hem doet dat geen enkele van zijn kleinkinderen zijn naam zal dragen.
Wél mooi uitgewerkt vind ik de figuur van Lucienne, de vrouw. Haar aanvoelen, verdriet, pijn, verontwaardiging en vergevingsgezindheid zijn echt. Zij is het die het verhaal leven inblaast waardoor je het toch blijft lezen, de 153 kleine bladzijden lang…
Thomas Hürlimann studeerde filosofie in Zürich en werkte als regieassistent en dramaturg in Berlijn. In 1981 debuteerde hij met Die Tessinerin. De novelle Het tuinhuis, Hürlimanns tweede boek, werd in dertien talen gepubliceerd en kreeg internationaal veel lof toegezwaaid.
ISBN 9789052266121 | Hardcover | 153 pagina's | Uitgeverij De Geus | 2001
© Elvira, september 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
