Thijs Zonneveld
De ereronde van de eland
Ik hoor hier niet in mijn eentje voorop te rijden, als een eenzame avonturier. Mijn demarrage was puur voor de vorm.’
‘Een kans om te winnen heb ik niet. Het is nog veel te ver naar de finish.’
Het worden zes minuten, tien minuten… de afgelegde afstand groeit, de finish komt dichterbij, al gebeurt dat minder snel dan hij gedacht had. Terwijl zijn lichaam stappen dichter bij de uitputting komt, gaat zijn geest denken dat hij het misschien toch kan. Hij wordt euforisch: hij gaat winnen. Hij maakt een kans! Maar dan slaat het om, zijn benen draaien maar hij voelt het niet meer. Het zuur slaat toe.
Thijs Zonneveld is zelf fietser, en dat merk je. Die ommezwaai, de strijd die een fietser moet voeren, het is fantastisch beschreven. We zitten als lezer in het hoofd van de renner, hij trapt de pedalen rond en verbindt daar zijn mijmeringen, zijn herinneringen aan. Wij maken zijn opwinding mee, zijn vreugde als dat ene liedje, waarop hij zo lekker kan fietsen, blijft hangen in zijn hoofd. Maar ook de ommezwaai, en het verval komen aan bod, we voelen het in de manier van schrijven, die langzaam verandert van volzinnen tot gestamel.
Alles komt voorbij: zijn jeugd, de relatie met zijn vader, zijn vriendin, zijn ploegmaten, en natuurlijk ook die ploegleider, de man die blijft schreeuwen dat hij moet ‘draaien’, de man die hem water geeft terwijl hij alles behalve water wil hebben, de man die hem een pindareep geeft, terwijl hij toch moet weten dat zo’n reep hem tegenstaat. Hij kende zijn plaats - er is maar één renner in de ploeg die nog lager in rang is, van Steensel , Flip voor vrienden. ‘ik ken niemand die hem zo noemt’, - maar nu hij zo goed fietst, verwacht hij toch meer aandacht van zijn ploegleider. Ook zijn er de overdenkingen over doping, over de sport an sich, over het typische wielrenuiterlijk (half wit, half bruin)
De etappes worden is stukken beschreven, waarbij er ook steeds iemand van buitenaf commentaar geeft. Ziet deze derde een meisje in bikini langs de weg liggen, dan komt even later de reactie van de fietser op dat meisje. De stukken vullen elkaar perfect aan. Zonneveld heeft een goed gevoel voor spanning, het boek leest als een thriller, je wil dat de man het redt, maar…
Ik was aanvankelijk sceptisch, wéér een wielerboek, maar het is veel meer dan dat. Thijs Zonneveld heeft mij overtuigd. Hier wordt een man beschreven, een mens vol tegenstrijdigheden, een gewoon mens dus. Hij fietst, maar had ook iets anders kunnen doen. Een prachtige psychologische roman. Het is de manier van schrijven die het doet, de afwisseling tussen de ik- persoon en de derde persoon, het aanpassen van de taal op de toestand van de renner, het werkt! Mag op de longlist van de Academia DebutantenPrijs!
'Wielrenners zijn de grootste leugenaars onder de sporters´
ISBN 9789020409116 | Paperback | 158 pagina's | L.J. Veen | juni 2009
© Marjo, 29 september 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
