Renée van Marissing
Het waaien van mijn oma
Renée Marissing
Marie gaat met haar vader mee naar Zuid-Frankrijk. Haar oma die daar woonde is pas overleden, ze zal begraven worden in Nederland. Meteen halen ze opa op, die daar niet in z’n eentje zal blijven wonen. Marie zit zelf met haar leven in de knoop, maar het fijne er van komen we niet echt te weten.
‘Ik heb een lijstje met leuke herinneringen in mijn hoofd omdat ik op het moment zelf niks kan verzinnen.’
Met dit soort opmerkingen moet de lezer het doen: er is iets. Maar wat?
Af en toe mijmert ze er wat over, maar het liefst denkt ze daar helemaal niet aan. Nu is ze op reis met haar vader, en wil ze dingen weten over haar opa en oma en over haar ouders. Maar haar vader is niet erg toegankelijk, niet zo vreemd natuurlijk. Marie heeft haar grootouders nooit goed gekend, ze hadden geen belangstelling voor haar, en zij op haar beurt ook niet voor hen. Maar dat laatste is niet gek, vindt ze, hoe kon men verwachten dat zij als kind wilde gaan logeren bij mensen die ze nauwelijks kende, in een ver land waar ze de taal niet sprak? Is het te laat? Voor haar oma wel natuurlijk, ook al ‘waait haar oma’. Kan ze misschien nader komen tot haar vader, en haar opa?
‘Misschien is dat het. Dat ik oma mis omdat het wel leuk had kunnen zijn. Zeg maar, als ze bijvoorbeeld al dood geweest was voordat ik was geboren, dan had ik de kans niet gehad haar te leren kennen. Dan had ik de kans ook niet voorbij kunnen laten gaan, zoals nu wel is gebeurd. Snap je? Het is, zeg maar, net als met seks. Dat je het niet mist zolang je niet weet wat je mist.
Leuke vergelijking, Marie, mijn oma is net als seks.’
Kleine dingen, met grote impact.
‘De laatste keer de deur op slot doen. Je moet er maar niet te veel bij nadenken. Ik zie opa naar de sleutel in zijn hand kijken.’
De situatie is op de terugweg, met opa in de auto, nog meer gespannen dan de heenreis.
“…niet luisteren,’ Kwade vader en verwaaide opa.
‘Wat?’ vraag ik.
‘doe dat raam dicht.’
Ik doe het raampje dicht.
‘En doe gewoon.’
Ik doe gewoon. Dat wil zeggen, ik blijf rustig op mijn stoel zitten en hou mijn mond. Ik neem me voor tot ik thuis ben heel gewoon te doen.”
Renée Marissing vertelt haar verhaal in korte zinnen, duidelijke en eenvoudige taal. Ze weidt niet uit, en toch is de spanning voelbaar. Drie mensen die met zichzelf en elkaar in de knoop zitten, niet goed in staat daar iets aan te doen.
Het verhaal is niet origineel, maar wordt goed verteld. Lief klein boekje.
ISBN 9789020444445 | Paperback | 139 pagina's | L.J. Veen | juni 2009
© Marjo, 25 september 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
