Renate Dorrestein
Weerwater
Maar misschien is het wel mogelijk een nieuwe start te maken in zo’n jonge stad. Er is misschien geen geschiedenis, maar Almere heeft vast wel andere kwaliteiten. Het huis waar ze een jaar zal verblijven is een hypermodern tuinhuisje, midden in het groen, in een vrolijk, kleurrijk wijkje: De Fantasie. De opdracht is een roman te schrijven die zich in Almere afspeelt en als vanzelf gaat de werkelijkheid over in een verzonnen realiteit waar de schrijfster zich midden in bevindt.
‘Ik bel je’, riep hij.
‘Ik bel je. Dat heeft geen mens hier al geen jaren meer gezegd. Er zijn zoveel dingen waarvoor we tegenwoordig een moord zouden doen.’
Het lijkt wel alsof ze het meeneemt (wat natuurlijk ook zo is!): ze is nauwelijks geïnstalleerd of het weer slaat om. Een enorme augustusstorm steekt op: de regen klettert neer, het onweer is niet van de lucht, het verkeer raakt ontregeld, er rijden geen treinen meer, Almere raakt volledig afgesloten van de buitenwereld. De volgende dag lijkt alles weer in orde te komen, maar er is een vreemd geluid, een hitte, en dan een bank van mist. Iedere verbinding met de buitenwereld is verbroken, het is alsof er buiten Almere niets meer is. Ieder levend wezen, ieder voorwerp dat de mist in gaat verdwijnt. In het niets.
De achterblijvers zijn aan zichzelf overgelaten. Geen elektriciteit, geen stromend water, geen communicatiemiddelen. Er zijn beduidend meer vrouwen dan mannen, omdat de mannen die ochtend naar hun werk elders vertrokken zijn. De voedselvoorraad zal snel op zijn, de deuren van de gevangenis zijn opengegaan en de inwoners lopen vrij rond, oude mensen en pasgeborenen blijken erg kwetsbaar, bij gebrek aan medische voorzieningen. Bacteriële infecties liggen op de loer.
In deze nieuwe wereld is Renate de kroniekschrijver. Zij noteert hoe de nieuwe wereld zich vormt. Hoe zullen de achterblijvers zich redden?
In het tweede deel van haar kroniek is de nieuwe maatschappij min of meer gevormd. Maar de problemen zijn niet zomaar van de baan. Na een aanval door de ontsnapte gevangenen schrijft Renate:
‘Stad van de middelmaat. Stad zonder hersens.
Ik kon het wel uitschreeuwen. Deze stad had de intellectuele en culturele bagage van Hema-rookworstvreters. Zelfs ik hoorde hier al tot de top van de denkende elite. Arm beperkt Almere. Wie van zijn bewoners had de capaciteiten om ons uit het dal te slepen dat vandaag zijn dieptepunt had bereikt?’
Hoe zal het dat arme Almere vergaan?
Weerwater is een recreatieplas aan de rand van Almere. De opbouw van de stad vindt moeiteloos zijn weg naar de roman, zodat het inderdaad een roman over Almere geworden is. In de hoop dat de rest fantasie zal blijven, heeft Renate Dorrestein een mooie roman geschreven over de mens in al zijn ware zijn: geen menselijke trekje of het komt in het verhaal voorbij. Is er hoop voor de mensheid na een ramp als deze waarbij iedereen op zichzelf terug geworpen wordt? Of zullen onze slechtste eigenschappen toch de overhand krijgen?
Het zal geen verbazing wekken: ook deze goed opgebouwde roman is in een prettig leesbare stijl en de lichte toon waar Dorrestein om bekend staat geschreven. Zoals ze zelf zegt:
'Fictie laat ons zien wat het betekent om mens te zijn en hoe moeilijk het is een fatsoenlijk mens te blijven als de omstandigheden onfatsoenlijk worden.'
Renate Dorrestein werd op 25 januari 1954 in Amsterdam geboren. Ze groeide op in een rooms-katholiek gezin. Haar vader was advocaat, haar moeder voor haar huwelijk onderwijzeres. Al op de lagere school begon ze met schrijven.
ISBN 9789057597121 | Paperback | 301 pagina's | Uitgeverij Podium | februari 2015
© Marjo, 26 april 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
