Renate Dorrestein
Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor
Dit boek viel me wat tegen. Wat er gebeurt (moeder dement, zoon op verre reis, dochter verliefd op de verkeerde man, woede-aanvallen en alles wat daaruit voortvloeit), ligt te zeer voor de hand. Logisch dat je uit je evenwicht raakt, als je moeder plotseling dement wordt. Maar dat, of in ieder geval zoiets, maken we allemaal mee vroeg of laat en op zich is het dus niet bijzonder genoeg om over te schrijven. De hoofdpersoon doet er niets opvallends mee.
In Dorresteins vroegere boeken zou de moeder, kreng dat ze was, aan haar lot zijn overgelaten, maar in dit boek vervult de dochter trouw al haar plichten. De man van de hoofdpersoon is een gewone man, die er niet eens vandoor gaat met een jongere vrouw. Neen, hij is een hardwerkende huisvader die goed doet en goed bedoelt.
Er zit ook in dit boek veel humor al ligt die wat voor de hand (de rare dingen die iemand die dement is doet of zegt). In het begin had ik nog wel een vaag gevoel van herkenning: hoe het is als de rollen omdraaien en je ineens van alles voor je ouders moet regelen en beslissen, hoe het voelt om in hun huis in de laden te graaien op zoek naar informatie die je nodig hebt om dingen te regelen, maar dit gevoel bleef niet het hele boek hangen. Een andere schrijver zou van deze gewone gegevens misschien iets bijzonders weten te maken, iets universeels, iets dat leidt tot een nader inzicht. Dorrestein lukt dat niet. Misschien moet ze het hebben van meer bizarre personages en situaties.
Kortom, het boek is niet scherp genoeg, te gewoontjes, al is het vlot genoeg geschreven om in één keer uit te lezen. Hopelijk gaat Dorresteins volgende boek weer over een takkewijf dat verschrikkelijke dingen doet.
ISBN 9025427553 | Paperback | 303 pagina's | Uitgeverij Contact | 2006
© PetraO, februari 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor
De zoon is niet in beeld bij dit verhaal, hij mailt af en toe vanuit Australië waar hij aan het rondtrekken is. Maar een van die berichten verontrust Heleen: er is sprake van een vriendinnetje. O jee, vrijt hij wel veilig? Schiet het door haar heen.
Maar eigenlijk kan ze er niet lang bij stil staan, ze heeft wel wat anders aan haar hoofd. Haar moeder heeft een herseninfarct gehad. Ze moet naar een ziekenhuis, en al gauw is duidelijk dat ze niet meer terug kan naar haar flat. (fluit genoemd door de moeder)
Ze is afatisch, en opstandig. Heleen is degene die voor alles moet zorgen, haar zus zit in Amerika, en Peter is te druk met de kwekerij. En juist Heleen heeft vanwege een traumatische jeugdervaring een moeizame relatie met haar moeder. Ze ontwikkelt een enorm schuldgevoel..want zou ze eigenlijk haar moeder niet gewoon in huis moeten nemen, zelfs al weet ze dat haar moeder dat vreselijk zou vinden, een verpleeghuis is nog erger...
Het groeit haar boven het hoofd: de drukte thuis, de dagelijkse bezoekjes aan een opstandige moeder, zorgen om haar veertienjarige dochter die verliefd is op de verkeerde man, vage zorgen om de zoon ver weg, en last but not least haar eigen lichaam dat niet meer wil reageren zoals ze gewend is.
En tenslotte stort ze in...
Ach, het is ook wel een beetje veel eigenlijk. Teveel misschien ook wel om nog geloofwaardig te zijn. Ze noemt het zelf een Bridget Jones voor vijftigplussers. Daar kan ik het wel mee eens zijn: beide verhalen worden overdreven en in het lachwekkende getrokken.
Dat neemt niet weg dat Dorrestein dingen aanstipt die wel degelijk een mens dwars kunnen zitten. Mede daardoor leest het toch lekker weg.
De titel -een zin in het boek- riep bij mij de verwachting op dat het ook over de zoon ging, maar dat is niet zo. Het centrale probleem is de moeder en Heleen zelf, die volop in de menopauze zit met alle bijbehorende lichamelijke ongemakken.
Wat de aftakeling van de moeder betreft schetst ze vooral een hilarisch beeld, terwijl ze niet uit het oog verliest dat het voor de betrokkenen eerder om te huilen is.
ISBN 9025427553 | Paperback | 303 pagina's | Uitgeverij Contact | 2006
© Marjo, december 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer: