We komen nog één wonder tekort
Rebekka de Wit

De verteller, een jong meisje, heeft in korte tijd afscheid moeten nemen van twee dierbaren. Als zij vertelt dat ze met haar vader, broer en zus in de tuin zit, hebben we al het vermoeden dat de moeder van het gezin een van de overledenen is. Een ander blijkt de verloofde van de zus. Deze gebeurtenissen hebben het gezin ontwricht. Ze zijn het overzicht kwijt, weten niet hoe ze verder moeten.

Als het besluit valt om maar op vakantie te gaan, is er niemand die leiding geeft over wat er in de auto gaat. Ze proppen er de vreemdste dingen in. Spelletjes lijkt nog logisch: Twister en Rummikub. Maar ook een speeltent waar alleen kleine kinderen in passen, en een wandkleed dat de moeder heeft gemaakt. Een wereldontvanger hebben ze, extra afwasborstels, een opblaaskrokodil. Maar de tentstokken van de goede tent hebben ze niet. De verteller heeft geen schoenen meegenomen, maar de vader wel twintig paar sportsokken.
Ze rijden naar de plek die ze willen zien als het einde van de wereld, en kamperen ergens waar ze niet mogen staan. Heel primitief doen ze het met wat ze hebben en als er echt iets nodig is, dan kopen ze het wel.

Het is het verhaal van een bijzondere vakantie. Een periode waarin ze alle vier een weg moeten zien te vinden om weer verder te gaan. Want ze zullen terug moeten en de draad weer op moeten pakken. Daar kunnen ze niet aan ontkomen.
De verteller probeert een antwoord te bedenken op 'wat nu'. Ze is een tienermeisje, dat zich nu meer dan ooit levensvragen stelt. Haar broer is ook nogal filosofisch ingesteld, en zo proberen ze samen betekenis te geven aan hun leven, duidelijkheid te scheppen in een verwarrende wereld.
Het verhaal gaat over opgroeien, over omgaan met rouw. Met filosofietjes, spitsvondigheden en rake of minder rake bedenkingen probeert het kind duidelijkheid te scheppen in het bestaan.

‘Het geregel van alle begrafenissen had mijn familie in ongekende snelheid tegenwoordig gemaakt.’
‘Hij wordt wakker en schrikt. Zijn hoofd is zo onmiddellijk dat ik in mijn broek plas van het lachen.’
‘Het was niet de druppel die de emmer deed overlopen, iets wat sommige mensen op een kaart durfden te schrijven. Het was een zee die over een klein, toch al redelijk vol emmertje stroomde. Niet één druppel, het was de zee.’
‘In de Middeleeuwen vonden ze het heel gewoon dat je doodging. Toen was het geen kwestie van pech hebben. Pech was in de Middeleeuwen het leven. Wel gezellig, denk ik. Dan was je allemaal samen. Dat is toch vaak zo bij pech? In de trein of langs de kant van de weg. Dat je allemaal samen bent?’
‘Mijn broer had gezegd dat ze deze tijd komkommertijd noemen. Ik had er nog nooit van gehoord en hij zei dat het de tijd is waarin komkommers geoogst worden en er verder weinig gebeurt en ik vroeg waarom het dan niet altijd komkommertijd kon zijn.’

Het meisje wil dat de tijd stil blijft staan. Ze wil geen keuzes moeten maken. Er is ook helemaal geen keuze, zegt ze: ‘De meeste dingen waren hier al toen ik me bij de wereld voegde. Mijn ouders, de plek waar ik geboren ben, tomaten, zelfs de tafeltjes waaraan ik ging zitten toen ik voor het eerst naar school ging waren er al.’

De titel slaat op de heiligverklaring van een paus: ‘we komen nog één wonder tekort’ horen ze zeggen op de radio. Dat wonder zouden zij ook wel kunnen gebruiken.

Het debuut van Rebekka de Wit is een wonderlijk geheel. Zinnen lijken niet te kloppen en toch zie je voor je wat er bedoeld wordt. De schrijfster weet tot de lezer door te dringen terwijl ze absurde situaties beschrijft afgewisseld met pittige discussies. Uitleggen doet ze niet, de lezer wordt aan zichzelf overgelaten. Wonderlijk, maar indringend en mooi.

ISBN 9789025444952 | Paperback | 176 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | augustus 2015

© Marjo, 18 februari 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: