Wie scheep gaat
Rascha Peper

De meningen mogen dan verdeeld zijn, niet iedereen vindt dit een goed boek in vergelijking met de rest van het werk van de schrijfster, zelf ben ik volledig opgegaan in het verhaal.

De achterflap stelt de meest prangende vraag, die in één adem door wordt opgelost:

“Wat hebben een oude Haagse kleermaker, een meisje van vijftien, een oceanograaf in New York en een diepzeeduiker met elkaar te maken? Allen missen zij de vrouw wier scheepje twee jaar verging op de Atlantische Oceaan. Haar lichaam is nog steeds niet geborgen.”

Eigenlijk heb je met die twee zinnen genoeg om het boek samen te vatten. Misschien is dat ook de reden waarom er zo velen teleurgesteld waren in het boek. Je kan bezwaarlijk zeggen dat er echt iets in gebéurt. Dat is nu precies wat ik er zo mooi aan vind. Zoals intussen misschien wel geweten is, ben ik een fan van wisselende perspectieven (als dat tenminste op een zorgvuldige manier gebeurt) en ook hier vond ik dat een heel geslaagd proces, want het brengt diepte in het verhaal. Het is niet iets dat in concentrische kringen uitwaaiert, het is eerder een net waar de personages steeds dichter bij elkaar komen omdat er meer en meer stof tussen wordt geweven. Op een of andere manier is alles aan elkaar gelinkt. Zelfs de blauwe plastic eendjes, al is hun inbreng voor mij volledig overbodig. De schuingedrukte stukken die het boek openen en sluiten hadden er voor mij echt niet in gehoeven. Ze storen eerder dan te verdiepen.
 
Persoonlijk vind ik een van de mooiste verhaallijnen de prille verliefdheid van de vijftienjarige Emma voor de zo veel oudere Robin, met als enige link tussen hen haar verdronken en vermiste tante. Het is een, naar mijn mening, prettige spanning die lang genoeg wordt uitgesponnen en die gelukkig niet uitmondt in een of ander cliché, maar véél dichter bij het echte leven ligt.

Maar er zitten nog heel wat meer verhaallijnen in, die de personages onderling verbinden en eigenlijk vormt Hanna, de grote afwezige, alleen maar de achtergrond, als een soort excuus om het leven van een aantal heel uiteenlopende mensen te kunnen belichten. Mij stoorde het dan ook helemaal niet dat het lichaam van Hanna uiteindelijk niet gevonden wordt, ik denk dat dat nu juist nog een extra dimensie geeft aan het hele boek, extra geloofwaardigheid. Het had jouw leven kunnen zijn, het had het mijne kunnen zijn, we hadden al die mensen kunnen kennen. Prettig vind ik dat. Reality-tv maar dan veel fijner en subtieler. Warm verteld ook, vind ik. En dus geen teleurstelling, eerder een aanrader.

ISBN 9020406396 | Paperback | 480 pagina's | L.J. Veen | 2003

© Elvira, december 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer: