Peter Holleman
Categorie: Recensies Volwassenen
De nacht dat de sterren dansten
Paul Janssen komt in aanraking met zijn soulmate, een vrouw die in de twaalfde eeuw leefde in het toenmalige Occitanië, nu de Languedoc. Door middel van visioenen, door zich ‘open te stellen’ voor haar leeft hij het leven zoals zij dat geleefd heeft, als een Kathaarse. De gemeenschap wordt door Bernard de Clairvaux vervolgd, omdat zij ketters zijn in de ogen van de Rooms Katholieke Kerk. Tegen deze historische achtergrond wordt de hedendaagse maatschappij afgezet. Paul, de hoofdpersoon, ontdekt dat hun manier van leven hem erg aanspreekt. Hij begrijpt niet wat er gebeurt, maar hij wordt wel aangetrokken door de belevenissen in de visioenen. Behalve van Shantah blijkt hij ook nog de soulmate te zijn van broeder Alfonso, een twijfelende monnik.
In de realiteit bevindt hij zich samen met Esther, een vriendin, in een burcht in het zuiden van Frankrijk. Ze wonen er een congres bij. Na een paar dagen moeten ze weer naar huis, maar nog voor ze bij de grens met Nederland zijn, keren ze al weer om. Esther is in tussen helemaal op de hoogte van Pauls visioenen, en ze wil er wel het fijne van weten. Dan klinkt door de autoradio het lied van Marco Borsato - ’als er nooit meer een morgen zou zijn’ - ‘Pas als je weet dat er geen morgen zal zijn, zul je ‘nu’ gaan leven. Dan pas zullen dromen werkelijkheid worden.’ Bedenkt Paul zich, en als Esther vraagt wat hij zou doen, is het antwoord kort maar krachtig. En ze besluiten om terug te rijden, terwijl ze de nodige telefoontjes plegen.
Esther had geen visioenen, maar ze is wel geïntrigeerd door het verhaal van een schat, die zich nog ergens in het gebied dat ze zojuist verlaten hebben zou bevinden. In het dorpje teruggekomen, blijkt er een groep Fransen te zijn die ook visioenen hebben, de een meer dan de ander, en waarvan sommigen ook erg graag de schat willen vinden. Ze verwachten van Paul dat hij door zijn contact met zijn soulmate uitzoekt waar die schat zich bevindt.
Als ik ga muggenziften, dan zeur ik nu over de spelfouten en over de ongeloofwaardigheid van sommige dingen. Maar…de kern blijft overeind, de boodschap blijft hangen. Het is waar: de maatschappij is hard, er is weinig naastenliefde, ieder leeft voor zich. En inderdaad zijn macht en bezit erg belangrijk. Of we nu allemaal weer moeten gaan leven als de katharen dat deden, dat lijkt me nu ook weer geen oplossing. Het feit dat er ook veel gebruik wordt gemaakt van geestverruimende middelen, en dat de vrije seks gepropagandeerd wordt, zou mijns inziens de verkeerde personen aantrekken.
En het is jammer dat Peter Holleman in het inleidende verhaal (waar wonderlijk genoeg de meeste fouten zitten) nog even een van de grootste problemen van deze tijd aanstipt, zonder daar verder iets mee te doen. Maar ‘wat hij zeggen wilde, heeft hij gezegd’. Als mensen hierdoor aan het denken worden gezet, is dat prima. Misschien is het wel heel hard nodig dat we dat eens gaan doen: nadenken. En handelen.
ISBN 0000000000 | Paperback | 308 pagina's | Eigen beheer | 2008
© Marjo, 23 september 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
