Een ongewoon huwelijk
Peter Cameron

In de najaren van de tweede wereldoorlog, 1950, is Coral Lynn de derde verpleegster op Hart House, een afgelegen huis op het Engelse platteland. Waarom haar voorgangers vertrokken zijn, dat weet ze niet, en in de loop van de tijd kan ze ook eigenlijk niets ontdekken. Haar patiënt is de oudere mevrouw, die terminaal is. Ze is niet uitzonderlijk lastig. Haar zoon, majoor Hart, zoekt geen toenadering, en het spookt er ook niet. De enige persoon die niet echt aardig is, is de huishoudster, mevrouw Pence, die wel wat mopperig is, maar dat komt waarschijnlijk doordat ze geen hulp meer heeft en alles in haar eentje moet doen.
Het verhaal ademt een droefgeestige sfeer, als van Daphne Du Maurier door stukjes tekst als deze:

‘Toen ze op een dag uit het bos kwam en het pad opliep dat naar Hart House leidde, zag ze een eenzame gestalte op het bruggetje staan. Het was een sobere middag, al tegen de schemering en er ging iets onheilspellends uit van de lange donkere gestalte die op het bruggetje stond, als een schildwacht.’

Majoor Hart is een oorlogsveteraan. Hij is gewond geraakt, heeft diverse littekens van brandwonden en draagt een beugel. Hij durft geen vrouw te benaderen, en is eenzaam. Ook Coral is eenzaam. Ze wandelt wat in het bos als ze vrij is, de bewoonde wereld is te ver weg. Als op een van die vrije middagen haar patiënt komt te overlijden, ontpopt mevrouw Pence zich als een vijand: het is Corals schuld! De huishoudster diept een vervelende gebeurtenis uit Corals verleden op, en dan is het makkelijk om ook Coral de schuld te geven van de dood van een vijfjarig meisje dat men in het bos gevonden heeft. Coral heeft daar overigens wel iets mee te maken, maar ze zwijgt. Ze maakt zich al klaar om te vertrekken, als ineens de majoor haar een huwelijksaanzoek doet.
Het hele boek ademt een naargeestige sfeer; het zijn sombere jaren; het weer houdt te wensen over; de omgeving is troosteloos, en  geen enkel personage lijkt gelukkig. Ook niet de vriend van de majoor, en diens vrouw.
Peter Cameron vertelt zijn verhaal vooral tussen de regels door. Zijn personages blijven afstandelijk, terwijl het geheel toch geen enkele twijfel laat over wat er gaande is. Daarnaast bedient Cameron zich van een typisch Engelse humor, met praktijken als van Coronation Street: roddel en achterklap.
Verkeerde conclusies, wantrouwen en geheimen.

‘Mensen waren net munten, met twee kanten, of dobbelstenen, met zes.’

Zo schrijft Cameron: zijn personages laten slechts van zichzelf zien wat ze op dat moment en bij die persoon kwijt willen. Het geeft het boek iets vaags, ondanks de duidelijkheid. Het is nauwelijks te typeren. En tegelijk als je het verhaal na wil vertellen, blijft er niets anders over dan een romantisch verhaal, met een onduidelijke misdaadplot.
Zijn andere boeken van zijn hand ook zo? Dat is een onderzoek waard.

ISBN 9789046812075 | Paperback | 224 pagina's | Nieuw Amsterdam | april 2012
Vertaald uit het Engels door Marion Op den Camp

© Marjo, 30 juni 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Een ongewoon huwelijk
Peter Cameron

Verpleegster Coral Glynn neemt in het voorjaar van 1950 een betrekking op Hart House aan. Hier zal ze de terminaal zieke mevrouw Hart verplegen en het haar, de tijd die haar nog rest, zo aangenaam mogelijk maken.

De zoon van mevrouw Hart, Clement, woont ook in het landhuis. Hij is in de oorlog ernstig gewond geraakt en leidt een teruggetrokken bestaan. Coral ziet hem niet vaak en slijt haar dagen in het gezelschap van mevrouw Prence, de nukkige huishoudster. Zodra het even kan ontvlucht Coral het sombere huis en maakt wandelingen over het Engelse platteland. Vanwege de geïsoleerde ligging van Hart House is er weinig anders voor de jonge vrouw te doen.

Al na een maand sterft mevrouw Hart, toch nog vrij onverwacht. Coral zal een nieuwe baan moeten zoeken. Ze heeft geen eigen woning en het zwervende bestaan van betrekking naar betrekking valt haar soms zwaar. Haar broer is in de oorlog gestorven en haar ouders leven niet meer. Vrienden heeft ze niet. Coral heeft helemaal niemand.

Ook Clement Hart ziet tegen het vertrek van Coral op. Ze hebben nauwelijks contact met elkaar gehad en toch heeft hij genoten van haar aanwezigheid. Omdat ze als verpleegster wel wat gewend is wat verwondingen betreft, voel hij zich minder afstotelijk in haar gezelschap. Bovendien heeft hij het idee dat hij haar nog aardig vindt ook.  Hij besluit haar ten huwelijk te vragen. Alleen is ook maar alleen.

Coral accepteert het aanzoek. Ze twijfelen allebei maar denken dat er niet meer voor hen is weggelegd. Het vooruitzicht is een huwelijk dat slechts gefundeerd is op enkele luchtige gesprekken. Kan het slagen? Niet als het aan mevrouw Prence ligt, de oudere dame gruwelt van het idee om Coral voortaan als mevrouw Hart aan te moeten spreken.

Veel weten de jong verloofden niet van elkaar. De echtgenoot van Corals vorige patiënte heeft zich aan haar vergrepen en Coral verbergt een prille zwangerschap. Clement heeft ooit zeer innige gevoelens voor zijn beste vriend gekoesterd en weet niet of hij een vrouw wel lief kan hebben. Weigert Clement onder ogen te zien dat hij zijn hart nooit aan een vrouw kan schenken of was zijn ervaring met de mannenliefde slechts een eenmalig gebeuren?

Kan een verstandshuwelijk uiteindelijk leiden tot een gelukkig bestaan? Coral en Clement ervaren beiden een conflict tussen hun hart en verstand. Het met souplesse geschreven verhaal is scherp en soms haast cynisch opgetekend. Een ongewoon huwelijk is een mooi en treffend geschreven portret van twee eenzame zielen die zoeken naar verbondenheid.

ISBN 9789046812075 | Paperback | 222 pagina's | Nieuw Amsterdam | april 2012
Vertaald door Marion op den Camp

© Annemarie, 11 juni 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer: