Zeg het de bijen
Peggy Hesketh

‘Meneer Honig?’
Ik keek op en zag de rechercheur voorovergebogen staan en me met samengeknepen ogen aanstaren.
‘Ik weet dat u net hebt verteld dat u gisteren niets verdachts hebt gezien, maar ik vraag me af of u vrijdag misschien wel iets ongewoons hebt gezien.’
Ik dacht even na over wat ik nog maar drie dagen ervoor de hele dag had gedaan.
‘Niet dat ik me kan herinneren,’ zei ik na enig nadenken. Ik vertelde de rechercheur dat ik een week ervoor had gezien dat er verschillende grote cellen werden gemaakt - een teken dat de bijen zich voorbereidden op de geboorte van een nieuwe koningin - en dat mijn aandacht hierdoor volledig in beslag was genomen.
Dat is allemaal heel interessant, meneer Honig...
‘Ja dat is het zeker,’ beaamde ik.’

Albert Honig, nu in de tachtig, leeft alleen voor zijn bijen. Mensen interesseren hem eigenlijk niet, tenzij zij zijn belangstelling delen. Hij is alleen, maar niet eenzaam zolang hij zijn korven heeft. Een berichtje in de krant over een jonge vrouw die onder invloed van drugs verongelukt is, rakelt het verleden op. Als er tegelijkertijd iets broeit in de bijenkast, dringt ineens tot hem door wat er precies gebeurd kan zijn, twintig jaar geleden. Albert neemt contact op met de rechercheur die intussen met pensioen is.

Twintig jaar geleden trof hij zijn buurvrouwen dood aan in hun huis, als gevolg van het gedrag van de bijen, die hem waarschuwden, want hij en zijn buren spraken al tien jaar niet meer met elkaar. Rechercheur Grayson had natuurlijk een aantal vragen voor Albert, maar het kostte hem de nodige moeite hem bij de les te houden. Alle vragen – en alle antwoorden – brachten bij Albert het leven van de bijen voor ogen, een andere wereld bestond nauwelijks voor hem.
Hij is dan ook nog nooit elders geweest dan in de kleine gemeenschap in Californië. Zijn vader heeft hem onderwezen in het houden van bijen en hij prijst zich gelukkig dat hij nog steeds kan leven van de opbrengst die het bijenvolkje hem geeft.

Ooit had hij wél belangstelling voor de buren. Er woonde een gezin, waarvan de vader alleen in de weekenden thuis was en de moeder met haar gedrag de hele buurt angst aanjoeg. Er waren twee dochters. Ook was er een zoontje, maar die is op 3-jarige leeftijd overleden onder verdachte omstandigheden.
Een van de dochters was Claire, een moedig meisje dat in tegenstelling tot haar schuwe zus haar moeders wil trotseerde en vele middagen bij Albert en zijn ouders doorbracht. Zij leerde ook van bijen te houden.
Er is zoveel gebeurd in hun leven, wie was Claire eigenlijk? Wat wilde zij van het leven? En wat wilde hij zelf? Pas nu beseft hij dingen die hem zijn hele leven ontgaan zijn. Als hij ook nog haar dagboek in handen krijgt, valt er veel op zijn plaats.
Albert is een sneue man, maar hij zal dat zelf niet zo zeggen. Hij heeft immers zijn bijenvolkjes.

Behalve dat boven de hoofdstukken korte feiten verteld worden, is het hele verhaal doorspekt met weetjes over bijen, zonder dat het hinderlijk is. 
Wie weet reageert een enkele lezer als Rechercheur Grayson?
Daarnaast is het boek zoveel meer: het geeft een beeld van hoe het mooie groene land verdwenen is, en er in de plaats daarvan lelijkheid gekomen is, hetgeen het verhaal een melancholieke sfeer meegeeft. En natuurlijk de bijen die vol verve hun rol vervullen! Laten we vooral niet vergeten hen op de hoogte te brengen van belangrijke gebeurtenissen in ons leven.

Peggy Hesketh was journalist en doceert nu retorica en compositie. Zij is allergisch voor bijen! Maar ze voelt zich aangetrokken tot datgene waar ze bang voor is, en dat is ook waar Zeg het de bijen over gaat. Het is haar debuutroman.

ISBN 9789491583360 | Hardcover | 296 pagina's | Brevier Uitgeverij | juni 2014
Vertaald uit het Engels door Marianne van Reenen

© Marjo, 16 augustus 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: