Patricia McCormick
Misschien morgen
Patricia Mccormick volgde als research voor dit boek de weg die veel Nepalese meisjes hebben afgelegd; van de afgelegen dorpen van Nepal naar de hoerenbuurten van Calcutta. Ze sprak hulpverleners die hen proberen uit de bordelen te redden en ze sprak met deze meisjes zelf.
Naar aanleiding van al deze verhalen schreef ze het fictieve, maar dus op ervaringen gebaseerde verhaal over Lakshimi.
Lakshimi is dertien als ze door haar stiefvader wordt verkocht. Ze heeft geen idee wat er staat te gebeuren. Ze verkeert in de illusie dat ze in de grote stad gaat werken als dienstmeisje voor een rijke dame zodat ze met het geld dat ze verdient haar moeder thuis kan ondersteunen en er eindelijk een golfplatendak op hun huis kan komen.
Ze wordt meegegeven aan een “Oom”, die haar per trein naar Inida vervoert, waar natuurlijk helemaal geen baan op haar wacht, maar waar ze rechtstreeks in een bordeel belandt. De eerste weken wordt ze daar mishandeld en uitgehongerd, om haar geest te breken en de angst voor wat er gebeurt als ze ook maar aan ontsnappen denkt goed aan te wakkeren. Daarna komen de mannen.
Nog steeds verkeerd Lakshimi in de veronderstelling dat een deel van het geld wat ze verdient bij haar moeder terecht zal komen, en dat alle verkrachtingen en ellende tenminste nog iets goeds opleveren. Als ze er achter komt dat ook dat niet het geval is, en dat ze het afbetalen van haar schulden zodat ze “vrij” zal zijn wel nooit kan bereiken knapt er iets in haar. Inmiddels heeft ze vernomen dat er Amerikanen zijn die een” fatsoenlijk “ huis hebben. Maar durft ze die te vertrouwen?
Het boek is weliswaar fictie maar geeft op een toegankelijke manier een goed beeld van hoe die wereld in elkaar zit. Naïeve en wereldvreemde meisjes uit achtergebleven bergdorpen worden uit wanhoop of onwetendheid verkocht en komen onder onmenselijke omstandigheden terecht in een wereld waar ze eigenlijk nooit meer uit kunnen komen. Ik heb wel eens documentaires gezien en de omstandigheden zijn in de werkelijkheid zo mogelijk vaak nóg gruwelijker dan hier beschreven. Bij ontsnapping of ziekte is teruggaan naar je familie of dorp door de schande van prostitutie geen optie zodat ook bij ontsnapping hun situatie uitzichtloos is. Een deel van deze meisjes komt op straat terecht een deel pleegt zelfmoord.
Ik denk niet dat er iemand is die een boek als dit voor zijn plezier leest. Ik heb me alleen maar verschrikkelijk kwáád gemaakt... Dat dít soort dingen willens en wetens nog steeds gebeuren, dat er hele industrieën omheen gebouwd zijn en dat er nauwelijks iets tegen ondernomen wordt, het maakt me laaiend. En dat is vermoedelijk precies de bedoeling van dit boek.
Kinderen zijn kinderen, daar moet je áfblijven, die moeten in relatieve rust kind kunnen zijn en educatie kunnen krijgen, en niet als hoer misbruikt worden.
Een deel van de opbrengst van dit boek gaat naar de stichting “Stop kindermisbruik”. Een stichting die meisjes uit bordelen probeert te bevrijden, ze in veilige huizen onderbrengt en educatie geeft.
Meer dan tien miljoen kinderen werken wereldwijd in de prostitutie. Tien miljoen! Daar moet iets tegen gedaan worden.
Dus lees of koop dit boek. Niet omdat dán het probleem ineens opgelost is maar omdat ik denk dat alleen een nóg grotere wereldwijde morele verontwaardiging een keer in dit soort zaken kan brengen. En daar is een bewustzijn voor nodig dat dit soort dingen gebeuren. Ik denk dat het daarom belangrijk is dat boeken als dit, die hun weg naar een groot publiek kunnen vinden, verschijnen. Zelfs als ze niet leuk zijn om te lezen.
ISBN 9789049951641 | Paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Mistral | oktober 2010
Vertaald door Jenny de Jonge
© Willeke, 16 november 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
