Niels Gerson Lohman

Toon alleen recensies op Leestafel van Niels Gerson Lohman in de categorie:
  Categorie: Recensies Volwassenen

Een rijk alleen Een rijk alleen


‘Na zijn dood kon ik nooit meer hetzelfde leven, want dat leidde tot zijn niet meer zijn. Ook kon ik niet tegenovergestelde leven, dus leven zoals hij, want dat zou leiden tot mijn niet meer zijn. Niet veranderen zou ook betekenen dat Beer niets betekend heeft, als of hij er nooit is geweest.’


Mos Lupin vertelt ons over zijn leven. Als het verhaal begint is hij een jaar of tien. Zijn twee jaar oudere broer is een bron voor bewondering, maar ook van ergernissen. Beer pubert namelijk al, en veroorzaakt soms een vervelende sfeer in huis. Dat is niet helemaal Beers schuld: hun vader probeert zijn zaken op orde te krijgen, maar slaagt daar niet in. Een scheiding volgt, en diverse verhuizingen.
Beer is zijn grote broer, zijn enige broer, en zelfs al is er een wereld van verschil tussen twee kinderen die slechts twee jaar schelen, het voelt als een amputatie als Beer komt te overlijden. Het beheerst zijn leven, en dat van zijn ouders, waarvan hij dan ook nog eens de weerslag voelt. In alles wat hij doet en meemaakt is Beer. Mos groeit op, en doorloopt alle fases die een jongen door moet voor hij volwassen wordt. Maar nooit alleen; nooit is het alléén Mos Lupin.

'Na de dood van Beer zei ik tegen mezelf dat hij altijd ruzie maakte, zodat ik me verlost voelde. Ik had het rijk alleen. Stiekem plukte ik de vruchten van zijn dood. Maar eigenlijk vierde ik de dood van een herinnering aan mezelf, Beer was mijn geweten. Hij wist als enige hoe geniepig ik kon zijn.'

Het debuut van Niels Gerson Lohman is een schrijnend verhaal, dat sterker over komt doordat het door het kind zelf verteld wordt. De schrijver laat in zijn manier van vertellen en het taalgebruik een ontwikkeling zien zoals een kind dat doormaakt. De omgeving wordt gezien door de ogen van een kind, dat daarop ook op een kinderlijke manier reageert. Soms echter vliegt hij uit de bocht, dan staan er dingen die je niet bij die leeftijd verwacht: ‘als hij ergens een cactus tegenkomt, dan cirkelt hij er als een bedreigde cowboy omheen;’ ‘boven de deur hangt een dromerige schets’; we hadden de bak gevuld met een fijne combinatie van watten, geel gras en lavendel.’
Maar als het kind opgroeit, verdwijnen dit soort kleine foutjes vanzelf, omdat het kind wijzer wordt.
Dan wordt het mooi: ‘het is een korte bijeenkomst, die zes keer in de autorit past.’
‘Als je iemand vermaakt, laat je zien dat je sterk bent. Vermaken is een spreekbeurt geven. Ik weet allang wat ik wil zeggen, maar maak expres een paar fouten, stuntel met voorbedachte rade, dan kunnen ze lachen.’
Zo gaat Mos door het leven, steeds nadenken bij wat hij doet, niet in staat een eigen leven te leiden. Een beslissing nemen, in hoeverre is Beer daar debet aan? Tenslotte kan hij het allemaal niet meer aan, en reist naar het eiland waar zijn vader het altijd over had. Op zoek naar een droom.
Daar verliest de lezer de hoofdpersoon even, maar gelukkig: hij komt terug. Voor een dramatische slotscene.

Ik las ergens dat het een boek zou zijn voor jongeren. Ik heb zo mijn twijfels. Kan een jong iemand die niet iets dergelijks heeft meegemaakt, dit boek waarderen?
Het is al lastig genoeg voor een volwassene, denk ik. Ik heb een dubbel gevoel over dit boek. Soms ben ik erg lovend, dan weer bevalt het me helemaal niet. Ik ga een tweede boek afwachten.


ISBN 9789038894645 | Paperback | 224 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | januari 2012

© Marjo, 06 oktober 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: