Het achtenveertigste uur
Nicolaas Matsier

Vanaf het moment dat hij op Schiphol asiel vraagt volgen we een asielzoeker door de procedure die noodzakelijk is voor iedere buitenlander die ongevraagd ons land binnenkomt. Ik zeg nu wel dat we de asielzoeker volgen, maar eigenlijk volgen we de papierwinkel en de ambtenaren die het dossier samenstellen.
Er is een eerste proces om vast te stellen of iemand uberhaupt Nederland binnen mag, of dat hij linea recta teruggestuurd wordt naar het land van herkomst: "De achtenveertiguurprocedure". Binnen exact dat aantal uren, en met behulp van formulieren moeten diverse ambtenaren vaststellen of de man de waarheid spreekt, of zijn verhaal aanleiding geeft tot opname in een AC (Asielzoekerscentrum, waar de rest van de rompslomp op gang komt, die hier maar niet besproken wordt).
Ieder hoofdstuk brengt ons bij een andere ambtenaar, andere papieren. De asielzoeker wordt ondervraagd met behulp van een tolk. Zorgvuldigheid is ver te zoeken: Het is niet zeker dat de tolk het Arabisch spreekt dat de man spreekt. Niemand blijkt iets van de situatie in Soedan af te weten, en iedereen interpreteert de antwoorden op zijn eigen manier, of nog erger: verzint ze om maar iets in te vullen.

Dit alles zou een heel taai boek op kunnen leveren, maar Matsier duikt in de hoofden van de ambtenaren, en laat hen vertellen hoe ze de situatie beoordelen, waarbij meteen duidelijk wordt hoe ze hun eigen sympathieën hun werk laten beïnvloeden. Het levert een speels geheel op met humor, maar je vergeet niet hoe hier een man de dupe dreigt te worden van een enorme bureaucratie.
Voor dit boek heeft Matsier terecht de E. de Perronprijs ontvangen.

ISBN 9023416392 | Paperback | 269 pagina's | De Bezige Bij | 2005

© Marjo, januari 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer: