Naomi Rebekka Boekwijt
Hoogvlakte
Moser is woonachtig in het Zwitserse Feldi, in een oude boerderij waar hij geboren en getogen is. Moser is een zonderlinge man, bezeten van enkele bijbelpassages die het einde der tijden aankondigen. De man is constant bang dat het water uit de rivier hem zal wegspoelen. Later zullen we weten waarom.
De vrouw woont en werkt daar, ze doet al het boerenwerk dat ze opgedragen krijgt. Moser heeft nog enkele koeien en kalveren waarvan er enkele niet goed gedijen. Het land is vruchtbaar maar zompig en moeilijk te bewerken. Van Veen werkt hard maar toch raken de boerderij en het land steeds meer in verval. Er is geldgebrek, de machines zijn oud, het land is te groot voor één man, die bovendien ook nog eens mentaal aan het aftakelen is.
Wyss de stugge, norse, arrogante melkveehouder die aan de overkant van Moser zijn bedrijf heeft, weet van de nijpende situatie en laat geen kans onbenut om Moser land of dieren afhandig te maken. De vrouw heeft een gruwelijke hekel aan Wyss en doet wat ze kan om de verwarde, steeds meer in zichzelf kerende Moser bij te staan. Opvallend is dat Moser altijd helder en bij de tijd is als Wyss zijn gezicht weer laat zien. Er gaat dan een dreiging van beide mannen uit die bijna tastbaar is. De vrouw zorgt dat ze altijd in de buurt is als Wyss langskomt.
Verder spreken Moser en Van Veen nauwelijks tegen elkaar, Van Veen krijgt opdrachten en Moser scharrelt rond.
Het verhaal speelt zich voornamelijk af rond de twee boerderijen.
Het leven is voor de vrouw eenzaam maar dat ervaart ze niet altijd als onaangenaam. Ze houdt van de dieren die ze verzorgt. Deze hebben bijna allemaal een vreemde afwijking, zoals een uitpuilend oog of een koe waarvan het dode kalf in het lijf vergroeid is. Ze trekt het meest op met 'de grauwe' een bonkig, breed, deels afgeschreven paard dat Moser gekregen heeft van Wyss als ruilobject.
Een enkele keer gaat de vrouw op stap met Agnes, de dochter van Wyss. - Het is opvallend dat herhaaldelijk de nadruk gelegd wordt op het feit dat Van Veen uit Nederland komt. Dat stoorde me uiteindelijk, het werd te vaak gemeld. - Van Veen krijgt ook een kortstondige relatie die teleurstelt en al snel afgebroken wordt. De vrouw ontdekt dat ze weinig verdriet voelt, ondanks een flinke huilbui, het ging haar niet om de persoon, wel om het gezelschap en de geborgenheid.
Ondertussen takelt Moser steeds verder af en trekt zich meer en meer terug in zijn eigen wereldje het wordt voorjaar, het ijs smelt, het water in de rivier stijgt. Krijgt Moser dan toch gelijk?
Het aparte van dit boek is dat Naomi Rebekka Boekwijt ondanks de stille, in zichzelf gekeerde personages en het monotone, eenvoudige boerenwerk de lezer weet vast te houden. Het verhaal lijkt soms een beetje voort te kabbelen maar Boekwijt weet op de juiste momenten net een klein keerpunt, een kleine onderbreking toe te voegen wat maakt dat je geboeid blijft.
De dagen zijn eentonig en lang, maar het zijn de ogenschijnlijk kleine, onbeduidende voorvalletjes die leiden tot de uiteindelijke climax, die niet spectaculair is maar wel verrassend. Er is constant die dreigende aftakeling, een naderend onheil. Je voelt dat iets mis zal gaan, maar wat en hoe?
Een bijzonder, knap geschreven en origineel boek.
Naomi Rebekka Boekwijt (1990) studeerde wijsbegeerte aan de Universiteit van Leiden. Zij won met haar verhalen diverse prijzen waaronder de Write now! Literatuurprijs. Momenteel woont en werkt ze op een boerderij in Zwitserland.
ISBN 9789029589604 | Paperback | 208 pagina's | De Arbeiderspers | november 2014
© Dettie, 10 november 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
