Michiel Lieuwma
Categorie: Recensies Volwassenen
Paaltje aan de horizon
Daarom wil ik altijd alles bij het ou-we-hou-we
Deze zinnen uit het liedje dat de hoofdpersoon van het boek geschreven heeft, zijn in feite een beknopte samenvatting van het boek.
De niet bij naam genoemde jonge man is namelijk erg besluiteloos ook al lijkt aanvankelijk het tegendeel het geval te zijn. De hoofdpersoon is door zijn vriendin Nathalie in de steek gelaten en zij wandelt nu de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Omdat hij weet dat zij onderweg bij een aantal oude bekenden langs zal gaan die een soort een-met-de-natuurcommune in Frankrijk hebben opgericht, reist hij af naar dat oord. Hij wil haar terug, zij heeft zich vergist, alles zal weer goed komen. Helaas voor hem is Nathalie nog niet gearriveerd en rest hem niets anders dan wachten en hopen dat ze inderdaad het oord zal bezoeken.
Marie-Louise is de dominante leidster van de commune, haar wil is wet. Elk commentaar weet ze, goed gebekt als ze is, te weerleggen. Iedereen die het oord bezoekt moet werken voor de kost, zo ook onze verlaten jongeman. Hij doet zich overigens voor als schrijver wat hem zekere egards verleend aan de overige bewoners. In feite lummelt hij echter wat rond, maakt het zwembad schoon, hangt en praat een beetje en snakt naar sigaretten maar hij mag niet zonder toestemming het terrein verlaten. De veertiger Marie-Lousie heeft de wind er goed onder. Alleen zij bepaalt wanneer er uitgegaan mag worden en wanneer dat gebeurt zijn haar regels ineens minder streng, ze neemt een plaatselijke jonge inwoner mee om met hem de nacht door te brengen, daarna mag de jongen weer snel vertrekken.
Op zich is de hele opstelling van, de overigens onvergetelijke, Marie-Louise bijna hilarisch te noemen. Haar regels worden aangepast als het haar beter uitkomt.
De hoofdpersoon laat alles gelaten over zich heen komen, eigenlijk heb je de indruk dat hij het wel naar zijn zin heeft. Hij loopt de kantjes er vanaf en doet zich interessanter voor dan hij is en bekijkt alles en iedereen met zijn sceptische blik. Hij houdt het contact met de overige bewoners op afstand en, belangrijk, hij hoeft zelf niets te bedenken, hij hoeft alleen maar de orders op te volgen, lekker makkelijk. Het enige doel in zijn leven is het terugwinnen van Nathalie, zij is als het ware zijn paaltje aan de horizon, maar inmiddels heb je wel door waarom Nathalie bij de hoofdpersoon weggegaan is.
Natuurlijk wachten we samen met de hoofdpersoon vol smart op de komst van Nathalie, maar als Ewoud, de nieuwe vriend van Nathalie opduikt, onderneemt de hoofdpersoon weer niets, hij wordt zelfs min of meer vrienden met de vlotte, vriendelijke, onderhoudende, ondernemende, zachtaardige jongen, die ook nog eens een duidelijke eigen mening en veel ideeën heeft.
Het contrast tussen Ewoud en de sarcastische hoofdpersoon is enorm. En dan arriveert Nathalie...
Doorheen het hele boek loopt als een rode draad de apathie, het gebrek aan initiatief van de hoofdpersoon. Hij laat anderen voor hem denken, gaat mee met de stroom en laat alles maar gebeuren. Zijn liefde voor Nathalie was groot, want zij regelde alles, hield de relatie spannend en levendig. Zonder haar is het een kaal, kil, koel gebeuren, je krijgt de indruk dat het vooral dát is wat de hoofdpersoon mist. Wat hij maar niet doorheeft is dat hij zelf het heft in handen moet nemen. Dat doet hij uiteindelijk toch wel op maar op een heel andere manier dan je verwacht.
Het debuut van Michiel Lieuwma is onderhoudend. Hij heeft een mooie schrijfstijl. Wel wil hij, zoals zoveel debutanten, teveel van zijn ideeën meegeven in dit boek. Het was prettiger geweest als hij enkele uitweidingen had weggelaten en zich meer beperkt had tot enkele hoofdthema's in plaats van de vele zijweggetjes die hij nu bewandeld. Toch is de eerste indruk wel goed, Lieuwma verstaat zeker de kunst van het schrijven. Ben benieuwd naar zijn volgende boek.
ISBN 9789029538657 | Paperback | 228 pagina's | De Arbeiderspers | maart 2015
© Dettie, 08 augustus 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
