De appel
Michel Faber

Iedereen die "Lelieblank, scharlakenrood" heeft gelezen, wil weten hoe het verder ging met Sugar, die aan het einde van het boek met Sophie het huis ontvlucht. De schrijver heeft eindeloos veel lezersbrieven ontvangen, waarin om een vervolg werd gesmeekt. In zijn inleiding tot "De appel", laat hij ons delen van deze brieven lezen en legt uit waarom er geen vervolg zal komen.
Wel zijn er de zeven verhalen van deze bundel, over personen uit Sugars leven. Sommige spelen zich af in dezelfde tijd, vormen een aanvulling op het grote verhaal; andere zijn op een eerder of later tijdstip gesitueerd. Maar alle personen zijn met Sugar verbonden.
Zelf zegt hij: "Maar waarom dan deze personages en geen andere? Waarom zo'n dun boekje en niet wat meer? Omdat dit de verhalen waren die bestaansrecht opeisten. Er waren ook andere personages, waarnaar ik benieuwd was, personages waar ik nog graag wat tijd mee had willen doorbrengen. Die waren echter verdwenen, opgelost in de geschiedenis. Ik moest ze laten gaan."


De inleiding is een mooi geschreven stuk, iets wat men zeker niet over mag slaan. Niet alle verhalen zijn even sterk, al zijn ze allemaal weer in de vertrouwde soepele stijl geschreven. Wat ze met name de moeite waard maken is onze nieuwsgierigheid naar nog meer details van Sugars leven. In "Kerstmis in Silver Street" en "De appel" speelt ze zelf de hoofdrol. Vooral het eerste voegt niet zo veel toe aan wat we al van haar weten. Er is een verhaal over de jonge Emmeline en eentje over de oude William Rackham. Het beste vond ik "Clara en de rattenman" een ijzersterk, op zichzelf staand verhaal, over Clara, het ontslagen dienstmeisje van de Rackhams, dat, tot prostitutie vervallen, met een rare klant te maken krijgt.
Al weten we aan het eind weer meer, hoe het precies verder is gegaan blijft een raadsel. Dit boek is een must voor iedere Sugar-verslaafde. Zeven kleine klontjes... zouden we hierna kunnen afkicken?

ISBN 9057590875 | Paperback | 190 pagina's | Uitgeverij Podium | 2006

© Berdine, februari 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De appel
Michel Faber

Faber begint te vertellen over de reacties van de lezers op zijn boek 'Lelieblank, scharlaken rood'. Ik heb ook van dat boek genoten, maar verbaas me toch over de brieven die Faber kreeg naar aanleiding van het min of meer open einde van het boek. Voor mij geldt: hoe mooi een boek ook is, zo gauw ik het volgende boek ter hand neem, zal dat mooie boek langzaam in vergetelheid raken. Ik hoef niet meer verzinsels van de schrijver over de personages die me zo geboeid hebben, want dat blijft het tenslotte: verzinsels van iemand, die het zeker beter op kan schrijven dan ik zelf, maar verzinnen kan ik ook. Dus las ik de verhalen in dit boek als zodanig: verhalen, die weliswaar in dezelfde tijd spelen, de 19e eeuw, maar niet als een soort vervolg. Ik kende ook niet alle personen meer terug. Sugar, die wel, maar later bleek dat ook Clara een 'Lelieblank'-figuur is. Ik wist het niet.

Het eerste verhaal is ontroerend: het hoertje ziet hoe het zoontje van de matrone zwoegt, en krijgt medelijden met het joch dat zijn leven lang al boet voor het feit alleen dat hij geboren is. Het is nog Kerstmis ook. Dus gaat ze er op uit, en zorgt voor een heerlijke maaltijd voor haar zichzelf en de jongen, die duidelijk geniet.
In 'Clara en de rattenman' wordt wederom een donkere kant van het leven in Londen beschreven, de clandestiene rattengevechten in duistere kelders. En ook hier met menselijk tintje: het hoertje en de rattenman voelen sympathie voor elkaar.
Het verhaal over de chocoladehartjes uit Amerika geeft aan dat er altijd twee kanten aan een zaak zitten: de vrijgezelle voorvechtster voor afschaffing van de slavernij heeft immers nauwelijks een idee hoe het er werkelijk aan toe gaat.
'De vlieg' vertelt over een totaal verdorven persoon. Maar een beetje vriendelijkheid van onverwachte kant , en hij wordt zo klein als een kind. Het titelverhaal gaat weer over Sugar: ook hier is uiterlijke schijn bedrieglijk, en de appel is het symbool. Het verhaal over de Heer Rackham begreep ik niet helemaal, omdat denk ik 'lelieblank, scharlakenrood' hier een grotere rol speelt dan in de andere verhalen.
Het laatste verhaal vertelt over de strijd voor stemrecht voor vrouwen, gezien door een kind. Dat er ook nog een staartje aan 'Lelieblank, scharlakenrood' wordt gegeven is extra voor de fans..
Ik vond de eerste twee verhalen de mooiste...

Een paar zinnen die mij opvielen:
"Ik begrijp best dat het hoogst irritant is om driekwart van het verhaal gehoord te hebben en vervolgens niet te weten hoe het verder ging."

"Lezen is in de aard der zaak het erkennen van een nederlaag, een rituele zelfvernedering: het geeft aan dat de levens van anderen belangwekkender zijn dan de jouwe."

ISBN 9057590875 | Paperback | 0 pagina's | Uitgeverij Podium | 2006

© Marjo, april 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: