Marlo Morgan
Categorie: Recensies Volwassenen
Australië op blote voeten
Eenmaal in Australië gaat het lot van de jonge Aboriginals haar zeer aan het hart. Ze worden gediscrimineerd, kunnen geen werk vinden, ze willen echter hun oude gebruiken en overtuigingen niet opgeven, ondanks alle hulp die ze aangeboden krijgen. Marlo heeft daarna een een project opgezet om een stel jonge Aboriginals aan inkomen te helpen en dat is een groot succes.
Die dag heeft ze een lunchafspraak met een Aboriginalstam en ze hoopt dat ze echte Aboriginalgerechten voorgeschoteld zal krijgen. Keurig gekleed in een splinternieuw abrikooskleurig mantelpakje, op hoge hakken, het haar geblondeerd en perfect opgebrachte make-up staat ze te wachten op de man die haar zal ophalen. Groot is haar verrassing als dat een Aboriginal in korte broek en rafelig hemdje is, die in een oude open jeep rijdt.
Na een eindeloze rit van enkele uren stoppen ze bij een gebouwtje opgetrokken uit ijzeren golfplaat. Daar moet ze eerst gereinigd worden...
Ze weet wel dat ze vies is van de reis maar reinigen... Ze moet haar kleren uittrekken en krijgt een lap stof, die ze om zich heen moet wikkelen. Daarna wordt ze 'uitgerookt' en dan is ze rein. Al haar persoonlijke bezittingen worden verbrand, inclusief camera, creditcards en papieren.
Pas dan mag ze het gebouwtje in en wordt ze voorgesteld aan de stamoudste. Ooota, de man die haar ophaalde, vertaalt alles in het Engels. Er wordt gezongen en gedanst en Marlo wordt onderworpen aan allerlei proeven. Deze doorstaat ze glansrijk en ze mag mee op walkabout. Ze zal drie maanden door Australië trekken samen met de Aboriginalstam. Ooota vertelt:
'Alles is geregeld. Iedereen die het moet weten, zal het weten. Mijn volk heeft jouw kreet om hulp gehoord. Als iemand van de stam tegen je had gestemd, zouden we deze tocht niet maken. Je bent getest en geaccepteerd. Hoe buitengewoon groot die eer is, kan ik niet uitleggen. je moet die ervaring meemaken. Het is het allerbelangrijkste dat je in dit leven kunt doen.'
Wat de man bedoelt, begrijpt Marlo niet, ze weet alleen dat ze middenin een Australische woestijn staat, ze kan niet anders doen dan meelopen.
En zo begint de voettocht op blote voeten door Australië. Natuurlijk kost het Marlo veel moeite, ze is helemaal niet gewend aan dit soort leven en aanvankelijk verwacht ze ook dat ze na een of twee dagen weer teruggebracht zal worden naar haar luxe hotel. Maar Ooota maakt haar gelijk duidelijk dat de reis echt drie maanden zal duren. Marlo maakt zich druk om haar kinderen, wat zullen ze ongerust zijn! En hoe moet het met de huur en haar werk? Ze kan niet zomaar wegblijven. Maar alles is geregeld…
Marlo leert enorm veel tijdens haar verblijf bij de Aboriginals. Zij vertellen haar dat alleen de Aboriginals nog oermensen zijn, de rest zijn mutanten, dat zijn mensen die ver van hun origine verwijderd zijn geraakt. Het is voor Marlo verbijsterend om te ontdekken hoe intens de Aboriginals met de natuur samenleven. De Aboriginals weten bijvoorbeeld altijd waar water te vinden is, ze horen het water door hun oor op de grond te leggen of ze zien aan minuscule tekens in het zand waar eten te vinden is. Ze kennen de werking van planten en kruiden en hebben zo hun eigen verbluffende geneeswijzen ontwikkeld. Ze benaderen het leven op een heel andere manier dan zij.
Ze behandelen alles wat in de natuur voorkomt met groot respect. Niets wordt weggegooid, alles wordt gebruikt of aan de aarde teruggegeven. Volgens hen heeft alles wat op deze planeet bestaat een reden. Voedsel dient zich aan, en daar maak je gebruik van, je gaat er niet naar op zoek.
De mensen krijgen namen naar hun talent. Verjaardagen vinden ze raar, ouder word je vanzelf wel, maar beter worden na een ziekte dát is iets om te vieren. Kortom, Marlo leert alle zeden en gewoontes èn heilige rituelen van de Aboriginals opdat zij het kan doorgeven aan de wereld. Zodat alles bewaard blijft...
Het boek veroorzaakte vijftien jaar geleden een sensatie, Marlo deed het namelijk voorkomen alsof zij werkelijk drie maanden met de Aboriginals was opgetrokken. Nu staat achterin het boek dat het fictief werk is, geïnspireerd door haar ervaringen in Australië. Zie ook het artikel in de Volkskrant.
Maar eigenlijk doet het er niet toe. Het hele verhaal laat zien hoe ver mensen verwijderd zijn van hun natuurlijke habitat. Het laat zien hoe er in de westerse wereld alles aan de oppervlakte blijft hangen, alles overdekt is met een laag glazuur, dat voor eventjes aanlokkelijk en lekker maar niet blijvend is. Indrukwekkend verhaal dat stemt tot nadenken.
ISBN 9789022988947 | Paperback | 200 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | november 2012
1e druk 1995 vertaling Rie Neehus
© Dettie, 05 april 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
