Watertanden
Maaike Kroesbergen

Watertanden, een toepasselijke titel. Maaike Kroesbergen laat de lezer 'watertanden' naar haar verhaal, zoals ze de hoofdpersoon laat watertanden naar de man van haar dromen.
En dan heeft ze ook nog een ontstoken kies, die ze moet geregeld moet spoelen...

Lee ziet een foto in de krant, van afgeslachte ganzen. Het is vooral de naam van de fotograaf die haar opvalt. Ze kent die man.
"De krant in mijn handen begon te trillen. Dit moment had vanaf de dag dat ik ging studeren en Ossenfoort verruilde voor Amsterdam naar me liggen loeren, tien jaar lang. Ergens heb ik steeds geweten dat ik er niet zomaar mee weg zou komen. Dat ik eens 'weerom' geroepen zou worden. Al hield ik mezelf ondertussen hardnekkig voor dat teruggaan geen oplossing kon zijn.
Mijn ouders woonden toch ook niet zonder reden alweer jaren in het westen. '-import zal hier nooit oarde'n', zei de buurvrouw vroeger om de haverklap. Haar stugheid was spreekwoordelijk, maar als ze wat zei, trof ze de spijker op zijn kop. Een gebeeldhouwd gezicht, een gebeitelde blik. Regelrecht was zij als een oerkei uit de klei getrokken, ik had alleen wat modder onder mijn nagels gekregen. Maar vanwege die zwarte randen moest ik terug. Omdat die zich niet zomaar lieten wegpoetsen."

Verderop zegt ze "in veertien dagen kun je tien jaar afleggen". Ze gaat terug naar Ossenfoort, zwerft door het dorp dat aan alle kanten bedreigd wordt: door de moderne tijd, door projectontwikkelaars, die monumenten slopen of verbouwen, en door de bizarre moord op ganzen. Lee zelf voelt zich bedreigd door de herinneringen die loskomen. Ze verwelkomt het feit dat men haar niet meteen herkent, en laat de dorpelingen denken dat ze een journaliste is die wil weten wat er met die ganzen aan de hand is. Maar intussen is ze op zoek naar die ene man, met wie ze Lolita 'speelde'. Ze is weer helemaal terug in die zomer, toen haar seksuele gevoelens ontwaakten.
Ze was verslaafd aan boeken en aan die man...

Ik vind het een prachtig boek. Een mooi verhaal, dat door de opbouw nog spannender is geworden. Ergens in het boek vertelt Kroesbergen van alles over de kunst van het schrijven, over stijl. Ze is neerlandicus, en wil dat laten weten. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daaraan storen, maar ik heb er geen moeite mee. Ook niet als ze een personage ergens laat zeggen
"Boeken hoor je niet te lenen, maar te kopen".
Ze past het mooi in in het verhaal. Het enige dat misschien wat ongeloofwaardig is, is dat ook de man in kwestie haar niet herkent, ook niet als ze al een hele dag intensief(!) met elkaar opgetrokken hebben. Maar zelfs dat zij haar vergeven...

ISBN 904570322X | Paperback | 222 pagina's | Uitgeverij Augustus | 2005

© Marjo, maart 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer: