Myrthe van der Meer
UP
‘Wat ik feitelijk heb gekregen, is levenslang. Toen ik nog gewoon depressief was, kon ik nog geloven dat elke depressie de laatste was.’ Ik aarzel. ’Nu blijkt dat er na elke depressie weer een nieuw dal komt, word ik altijd weer up, altijd weer down.’
In het voorafgaande boek over een opname op de psychiatrische instelling, de PAAZ, zoals dat boek ook heet, beschreef Emma haar maandenlange opname nadat ze depressief opgenomen was. Depressief, met die diagnose leerde ze leven. Er waren medicijnen voor, die ze braaf zou slikken, dus het leven lachte haar weer toe. Ze heeft intussen ook een nieuwe baan gevonden, nadat ze de laatste vanwege die langdurige opname kwijt was.
En nu gaat ze dan naar een afspraak met de psychiater, die zoals afgesproken was, de laatste zou zijn. Eerst langs de apotheek.
‘Dit zijn ze dan.’ Een stapel doosjes wordt in mijn richting geschoven met het herhaalrecept er boven op. ‘Tasje nodig?’
Ik schud mijn hoofd en voel hoe mijn hart opspringt als ik mijn tas weer sluit. Pillen, herhaalrecept, ik heb alles wat ik nodig heb. En zelfs al had ik dat niet, dan maakt het ook niet uit. Vandaag mijn laatste gesprek met de psychiater, morgen de vrijheid.’
Ze begrijpt er niets van als de psychiater zo verschrikt reageert als ze zegt dat ze de pillen gaat halen en een vijzel gaat aanschaffen. Het is zo logisch als wat: ze gaat er juist voor zorgen dat ze nooit meer depressieve gevoelens zal hebben. ‘Het is geen wanhoopsdaad, ik kies uit vrije wil de beste optie.’ De verbijsterde psychiater laat haar opnemen. Daar zit ze weer, op dezelfde afdeling. Met andere patiënten. Hoe legt ze dit uit: aan haar vriend, aan haar familie, aan de nieuwe werkgever...
Ze krijgt een nieuwe diagnose, manisch-depressief, een ziekte men in haar geval moeilijk onder controle kan krijgen. Nieuwe medicijnen geven akelige bijwerkingen. Hoe moet je verder met je leven als je nooit zeker weet of wat je voelt wel echte gevoelens zijn. Word je immers niet altijd geregeerd door je ups en je downs.
Zoals in het eerste boek wordt ook hier een ernstig verhaal op een lichtvoetige manier verteld.
Als de rillingen over je lijf lopen wanneer ze vertelt hoe ze al enkele keren op het punt heeft gestaan er een eind aan te maken, als ze vertelt hoe haar hallucinaties en wanen overkomen, als ze vertelt over de problemen van andere patiënten, steeds is er die humor, waardoor niet de zwaarte vermindert, maar wel de dreun.
Myrthe van der Meer (pseudoniem, 1983) werkte als redacteur toen ze na een burn-out vijf maanden lang op een PAAZ opgenomen werd. Over deze ervaring schreef ze haar debuut PAAZ.
ISBN 9789044347203 | Paperback | 352 pagina's | The House of Books | februari 2015
© Marjo, 31 juli 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
