Myrthe van der Meer
Categorie: Recensies Volwassenen
UP
‘Wat ik feitelijk heb gekregen, is levenslang. Toen ik nog gewoon depressief was, kon ik nog geloven dat elke depressie de laatste was.’ Ik aarzel. ’Nu blijkt dat er na elke depressie weer een nieuw dal komt, word ik altijd weer up, altijd weer down.’
In het voorafgaande boek over een opname op de psychiatrische instelling, de PAAZ, zoals dat boek ook heet, beschreef Emma haar maandenlange opname nadat ze depressief opgenomen was. Depressief, met die diagnose leerde ze leven. Er waren medicijnen voor, die ze braaf zou slikken, dus het leven lachte haar weer toe. Ze heeft intussen ook een nieuwe baan gevonden, nadat ze de laatste vanwege die langdurige opname kwijt was.
En nu gaat ze dan naar een afspraak met de psychiater, die zoals afgesproken was, de laatste zou zijn. Eerst langs de apotheek.
‘Dit zijn ze dan.’ Een stapel doosjes wordt in mijn richting geschoven met het herhaalrecept er boven op. ‘Tasje nodig?’
Ik schud mijn hoofd en voel hoe mijn hart opspringt als ik mijn tas weer sluit. Pillen, herhaalrecept, ik heb alles wat ik nodig heb. En zelfs al had ik dat niet, dan maakt het ook niet uit. Vandaag mijn laatste gesprek met de psychiater, morgen de vrijheid.’
Ze begrijpt er niets van als de psychiater zo verschrikt reageert als ze zegt dat ze de pillen gaat halen en een vijzel gaat aanschaffen. Het is zo logisch als wat: ze gaat er juist voor zorgen dat ze nooit meer depressieve gevoelens zal hebben. ‘Het is geen wanhoopsdaad, ik kies uit vrije wil de beste optie.’ De verbijsterde psychiater laat haar opnemen. Daar zit ze weer, op dezelfde afdeling. Met andere patiënten. Hoe legt ze dit uit: aan haar vriend, aan haar familie, aan de nieuwe werkgever...
Ze krijgt een nieuwe diagnose, manisch-depressief, een ziekte men in haar geval moeilijk onder controle kan krijgen. Nieuwe medicijnen geven akelige bijwerkingen. Hoe moet je verder met je leven als je nooit zeker weet of wat je voelt wel echte gevoelens zijn. Word je immers niet altijd geregeerd door je ups en je downs.
Zoals in het eerste boek wordt ook hier een ernstig verhaal op een lichtvoetige manier verteld.
Als de rillingen over je lijf lopen wanneer ze vertelt hoe ze al enkele keren op het punt heeft gestaan er een eind aan te maken, als ze vertelt hoe haar hallucinaties en wanen overkomen, als ze vertelt over de problemen van andere patiënten, steeds is er die humor, waardoor niet de zwaarte vermindert, maar wel de dreun.
Myrthe van der Meer (pseudoniem, 1983) werkte als redacteur toen ze na een burn-out vijf maanden lang op een PAAZ opgenomen werd. Over deze ervaring schreef ze haar debuut PAAZ.
ISBN 9789044347203 | Paperback | 352 pagina's | The House of Books | februari 2015
© Marjo, 31 juli 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Kalf
‘Waarom heb jij zo’n hekel aan mij? Ik snap wel waarom ik een hekel heb aan jou, maar waarom heb jij zo overduidelijk een hekel aan mij? Wat heb ik jou misdaad? Jij was al verdwenen voor ik geboren was en het enige dat ik heb gedaan, is geleefd.’
‘Misschien is dat dan ook wel het probleem.’
Jurgen Kapteijns arriveert op Schiphol om zijn grootvader Onno Kapteijns op te halen. Als je leest dat de kleinzoon net zo lief aangesproken wil worden door een stewardess om hem te condoleren met het verlies van zijn grootvader, is het wel duidelijk dat hier geen geliefd familielid opgehaald wordt. Jurgen heeft geen idee wie zijn opa is, hij heeft hem niet gekend.
Maar Onno is beroemd, hij is een gevierd acteur, die nog maar net een Oscar heeft ontvangen.
Jurgen is ook acteur, hem viel onlangs een Gouden Kalf ten deel.
Hun eerste ontmoeting loopt niet erg soepel. Voor Jurgen is het een opdracht die hij zal vervullen, omdat hij nu eenmaal de man van Anna was. En Anna was zijn geliefde oma die hem opgevoed heeft toen zijn ouders stierven. Anna, de vrouw die in de steek gelaten werd, en die er alleen voor stond toen er een zoon werd geboren. En nu durft Onno hier goede sier te komen maken, en waarschuwt hij zelfs zijn fans waar die hem kunnen zien! Waar is Jurgen aan begonnen. Hij wil dit niet.
Onno haalt hem over, hij is stervende, zegt hij, en hij wil nog één keer een reis maken langs bepaalde plekken in Nederland die belangrijk voor hem waren. In ruil daarvoor zal hij Jurgen een opstapje geven in Hollywood.
De week gaat van start, met Raoul, de partner van Jurgen, als een soort ruggensteun.
De mannen zijn aan elkaar gewaagd. Allebei kunnen ze acteren, allebei hebben ze een doel voor ogen, allebei hebben ze een verborgen agenda. Tegen wil en dank leren ze elkaar kennen, en wordt hun roadtrip een mooie reis vol herinneringen.
Het is een verhaal waarbij de lezer eigenlijk nooit zeker weet of de mannen ‘echt’ zijn. Misschien acteren ze vaker dan aangegeven wordt? Ik denk dat naarmate ze vertrouwder met elkaar worden het acteren meer en meer achterwege blijft, maar als de tijd van de waarheid daar is,
blijken ze niet alleen elkaar, maar ook de lezer vaak op het verkeerde been gezet te hebben.
Het is een wonderlijk verhaal dat je meesleept. Wat is er gebeurd in die familie? Wat voor gevolgen zal het hebben?
Na het debuut ‘PAAZ’ is dit een waardig opvolger. Het eerste boek was waargebeurd, dit tweede is fictie. Myrthe van der Meer (1983) heeft er wel onderzoek voor moeten doen, om de geschiedenis van Carré in de Tweede Wereldoorlog te laten kloppen.
Afgezien daarvan heeft ze met dit boek laten zien dat ze een Schrijver is.
‘Misschien moet je alles wat ik zeg ook gewon niet zo letterlijk nemen. Ik bedoel, ik zeg ook maar wat, net als ieder ander. Mensen lullen hun hele leven lang, en van dat wat ze zeggen kun je misschien maar tien procent serieus nemen. (_)
‘Misschien is dat zo,’ zei hij hees. ‘Maar ik heb jou maar één week. Dus met dat soort statistieken blijft daar dan maar bitter weinig van over.’
ISBN 9789044342932 | Paperback | 320 pagina's | The House of Books | oktober 2013
© Marjo, 24 juni 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Kalf
Dit boek gaat over een grootvader en z'n kleinzoon.
De grootvader heeft zo'n 50 jaar geleden z'n gezin in de steek gelaten en is in de VS een gevierd acteur geworden. Hij heeft zelfs een Oscar verdiend. De kleinzoon is ook acteur geworden en heeft in Nederland een Gouden Kalf gekregen. De grootvader is naar Nederland gekomen om een laatste reis met z'n kleinzoon te maken. Dit wordt niet bepaald een gezellig samenzijn want ze haten elkaar, al is misschien niet duidelijk waarom.
De kleinzoon verwijt z'n grootvader dat hij z'n gezin in de steek heeft gelaten en de grootvader vindt ergens dat z'n kleinzoon min of meer een soort lapzwans is. Het lijkt er op dat de kleinzoon z'n grootvader wil gebruiken als een soort opstapje om carrière te maken in de VS.
Het is wel een grappig boek, al is het misschien niet op de lach geschreven. De grootvader wil in Nederland een soort 'bucket-list' afwerken. Erg sympathiek is de man niet. Hij komt nogal egocentrisch over en doet graag dingen om het voor z'n kleinzoon nog net wat moeilijker te maken. Hij speelt ook met z'n roem. Hij zegt min of meer dat hij 'low profile' wil blijven, maar hij doet alles om aandacht te krijgen. Zo wordt hij bij aankomst op het vliegveld onmiddellijk omringd door een hele horde fans en later in Amsterdam blijkt dat hij er zelf voor zorgt dat hij de zo verlangde aandacht krijgt, door foto's van waar hij loopt, naar z'n manager te sturen.
Langzaam leert de kleinzoon z'n grootvader beter kennen en dat geldt dus ook voor de lezer. Of de grootvader daardoor sympathieker wordt, weet ik niet. Hij krijgt in ieder geval wel meer diepte. Je leert z'n verleden kennen, waar hij eerst ook nog over liegt. Hij blijft een acteur, die alles mooier, of beter moet maken.
Langzaam lijken de grootvader en z'n kleinzoon een beetje naar elkaar toe te groeien, iets wat misschien begint bij een bezoek aan Carré, waar de grootvader ontdekt dat men z'n kleinzoon daar goed blijkt te kennen. Dit is een verrassing voor hem, want als hij samen met z'n kleinzoon op het podium staat, wordt er een spot op hen gericht en komt er een personeelslid aanlopen, die een opmerking maakt. De grootvader denkt dat hij herkend is, maar het blijkt dus over de kleinzoon te gaan.
Uiteindelijk loopt het boek heel anders af, dan je zou verwachten.
ISBN 9789044342932 | Paperback | 320 pagina's | The House of Books | oktober 2013
© Renate, 13 januari 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Paaz
Emma is een intelligente jonge vrouw met een paar karaktereigenschappen die haar op zullen breken. Ze leeft in een coconnetje, laat daar het liefst geen anderen toe. Zij is immers sterk, ze kan het allemaal wel zelf, anderen hoeven niet te weten hoe zij zich voelt. Dat, weet ze uit ervaring, leidt maar tot vervelende situaties. Ze gaat zelfs zover dat als ze weer in een depressie terecht komt, ze daar haar vakantie voor opneemt: drie weken op de paaz-afdeling, dan kan ze vast weer gewoon aan het werk. Zo hoeft ze niemand iets te vertellen.
Maar op de paaz komt ze er achter dat wat zij altijd normaal heeft gevonden niet door anderen normaal gevonden wordt. Zij weet niet beter of anderen hebben dat ook: de wens om dood te zijn. Hebben andere mensen dat dan niet? Ze is stomverbaasd.
Ze dacht dat het los stond van haar huilbuien, daar heeft ze gewoon af en toe last van, dan is ze depressief. Het is nu even wat erger, ze huilt de hele dag door, maar dat gaat wel weer over. Denkt ze.
Helaas voor haar zijn de hulpverleners het daar niet mee eens. Ook al doet Emma alsof het goed gaat met haar, verstopt ze haar negatieve gedachten voor anderen, denkt ze dat ze sterk overkomt, haar hulpverleners zien wèl dat ze zwaar ziek is. Er is een psychiater die haar met medicatie probeert te genezen, en er is een psycholoog die dat gedoe met medicijnen niet ziet zitten en meer gelooft in therapeutische sessies. Maar bovenal is er de verpleging, 24 uur per dag, terwijl de geleerde hulpverleners op afspraak werken, alsof een ziekte zich aan afspraken stoort.
En er zijn medepatienten, ieder met een eigen verhaal, waarvan enkele vriendschap bieden, ook nuttig voor een genezing. Maar niet in drie weken tijd.
Emma ontdekt in een moeizaam proces wat de lezer al eerder vermoedt. Die doodswens is er niet zomaar.
Dit verhaal over het verblijf op de paaz-afdeling is zeker voor een groot deel autobiografisch, des te knapper is dat het absoluut geen loodzwaar verhaal is geworden. Het wordt met vaart verteld, er zit veel humor in, en we volgen Emma in haar zoektocht naar een beter bestaan. Zonder huilbuien, en misschien zonder doodswens.
Ze vertelt over de miscommunicatie: het –zeker niet opzettelijk- onbegrip tussen patient en hulpverlener.
‘Ik zie iedereen die professioneel met mij omgaat als een flat character,’ zeg ik haastig. ‘Jij hebt de rol van psychiater die elke twee weken naar mijn medicijnen vraagt. Voor mij ben je dus niet echt een mens, maar meer een soort functie. Jij psychiater, ik patiënt. Je houdt op zodra jouw deur achter me sluit. Dat is hoe het hoort. Het wordt pas moeilijk als de flat characters in mijn leven round characters proberen te worden: als collega’s vrienden proberen te worden; als mensen uit het hokje proberen te klimmen dat ik in mijn hoofd voor ze gereserveerd heb. Dat vind ik moeilijk. Ik wil dat mensen in hun hokjes blijven. Dan weet ik tenminste wat ik moet doen.’
Dit is prachtig uitgelegd vind ik. Op een soortgelijke duidelijke manier wordt verteld hoe de contacten met al of niet hulpverleners meer of minder van nut zijn in het genezingsproces.
Het is een verslag van een opname, in het jasje van een goed vertelde roman.
Het kan inzicht bieden aan hulpverleners, aan familie van patiënten, maar is ook als je er niets meer te maken hebt, een prettig boek.
ISBN 9789044336672 | Paperback | 352 pagina's | The House of Books | oktober 2013
© Marjo, 28 oktober 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer: