Dagboek van Marie
Lize Feryn

‘Ze zeggen dat het oorlog wordt. Zou dat waar zijn?'

Het is 1914, 31 juli. De vijftienjarige Marie Boesman schrijft een dagboek over haar leven met betrekking tot die oorlog. Haar broers nemen dienst, de laatste niet met graagte.
Uit onderstaand stukje blijkt hoe zeker Marie van zichzelf is, ze geeft blijk van een optimistisch zelfvertrouwen. Ze kan de wereld aan, zoals pubers dat graag denken: de wereld zit op hen te wachten immers? Tegelijk is er de arrogantie waarmee ze de ander beoordeelt naar eigen normen.

‘Mijn broer Vincent gaat het vaderland dienen. Hij en zijn kameraden Ludovic en Hubert. Ik ben echt fier op hen. Ik wil ook iets betekenen in de oorlog. Het leven krijgt toch pas betekenis als je die er zelf aan geeft? Ik wil dokter worden, zoals papa, mensen helpen. Hoe meer je uit je leven haalt hoe meer er in blijkt te zitten. Dat is toch zo? Een vol leven is een zegen. Dat moet ik mijn jongste broer nog laten inzien, maar Guillaume gelooft alleen in zichzelf.’

Marie woont in Gent, waar men al snel na het begin van de oorlog te maken krijgt met vluchtelingen, die vooraf gaan aan de intocht van de Duitse soldaten. Ook maakt Marie mee hoe een vriendin die van Duitse afkomst is - maar Vlaams spreekt en al haar hele leven in Gent woont! - door de meute gemolesteerd wordt.
Er wordt brood en soep uitgedeeld, Marie doet mee. Maar ze wil meer: als ze hoort dat er misschien wel koeriers nodig zijn om briefjes te bezorgen – berichten van het front doorgeven aan familie is strafbaar – wil ze meedoen. Ze krijgen Duitse soldaten in huis, een verboden liefde bloeit op.
Al heeft ze nog de naïveteit die bij haar leeftijd hoort, ze is vastberaden: zij kan alles.

Maar oorlog is geen spel. Fouten kunnen niet ongedaan gemaakt worden. Het is keihard. Die jongens die zij kende en aardig vond, sneuvelen. Marie weet het zeker: zij kan verpleegster worden. Zij kan helpen zoals haar vader dat doet. Dat juist die vader haar niet steunt, vindt ze onbegrijpelijk. Maar ze stoort er zich niet aan en weet inderdaad in Engeland te komen voor een opleiding.
Dan volgt een leven als verpleegster aan het front. Alles wat ze tot dan toe gezien heeft valt volledig in het niet bij wat ze nu meemaakt. Maar ze heeft een opdracht: koel blijven, afstand houden, niet betrokken raken, alleen verzorgen.
Dar begrijpt ze niet. Hebben die mannen dan geen recht op liefde, aandacht? Een beetje menselijkheid?
De laatste keuze is een vreselijke...

Het boek is vormgegeven als was het een echt dagboek. Natuurlijk is de taal Vlaams, met af en toe wat Frans er tussen door. Er zijn tekeningen – hele mooie!- die het meisje ‘zelf’ gemaakt heeft bij haar schrijfsels, er zijn ‘ingeplakte’ items zoals bloemen en een haarlok.

Lize Feryn (1993) is behalve de schrijfster van dit boek ook de hoofdrolspeelster in de tv-serie ‘In Vlaamse velden’, die in 2014 op de Vlaamse televisie te zien was. In de tv-reeks zie je Marie Boesman geregeld in haar dagboek schrijven en tekenen.
Mira Feryn zorgde voor de vormgeving.

ISBN  9789022329375 | Hardcover | 160 pagina's | Uitgeverij Manteau | januari 2014

© Marjo, 11 augustus 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: