Lilian Blom

Toon alleen recensies op Leestafel van Lilian Blom in de categorie:
Lilian Blom op internet:
 

Strijkend licht Strijkend licht


Een vrouw belandt na het overlijden van haar man bij een psychiater om het verlies van haar man te  verwerken. Daar gekomen, ontwikkelt er zich een fantasie over die psychiater in haar hoofd, ze fantaseert zijn leven bij elkaar, en komt er gaandeweg achter dat juist die aandacht haar afleidt van haar eigen verdriet en dat die sessies haar op onorthodoxe wijze verder helpen met verwerken van dat verdriet.

Die vrouw is Lilian Blom, ze is de weduwe van Louis Ferron, en schrijft in het eerste gedeelte van dit boek over hoe het leven is zonder hem. Dát gedeelte greep me meteen bij de strot, mooi geschreven en eerlijk zonder dat het sentimenteel is;

“Ik ben van de zee zoals je weet, maar de laatste tijd is mijn hoofd zo vol dat ik het geruis ervan niet meer hoor, dat het ruisen in mijn verdoofde hoofd blijft steken. Ik hoor de golven pas als ze zich met luid kabaal manifesteren. Ze rollen, beuken, schuimen op het natte zand. Ze denderen door mijn kop, maar het zachte geruis dat er aan vooraf gaat hoor ik niet meer. Een sluipmoordenaar, een tsunami, waar je niet op bedacht bent. Die valt je van achteren aan, rolt over je heen en beneemt je de adem. De geluiden die ik beslist niet meer horen wil, zoals een lijster die vrolijk het voorjaar aankondigt, pianomuziek waar je plotseling mee geconfronteerd wordt als je op een middagwandeling langs een huis loopt waar de klanken vanuit de geopende ramen naar buiten waaien, of een vrolijk fluitende fietser. Die geluiden komen niet via mijn oren, maar met een overdonderende herrie mijn hart binnen. Nestelen zich in mijn ziel en maken mij ziek van heimwee”


Een prachtig begin dus.
Maar daarna krijgt het verhaal iets gekunstelds; Ferron verschijnt aan haar in een droom en geeft haar de opdracht een film te maken van het privéleven van de psychiater. Hij zal dan als een regisseur, een derde oog, over haar schouders met haar mee kijken. Zo geschied, en los van de vertellende hoofdstukken verschijnen er synopsis’ in het boek waarin je al het ware van boven af mee kijkt in het (verzonnen) privéleven van de psychiater.
Tegelijkertijd verhaalt het boek over de daadwerkelijke sessies, en ook daar gebeurt iets krampachtigs, want vanaf het begin vertelt de psychiater al veel meer privédingen dan naar mijn idee enige psychiater ooit zou doen, en meteen in de tweede sessie onthult hij ook nog dat hij eigenlijk geen psychiater is, maar een charlatan zonder diploma’s, en dat zij de enige is die dat weet. Als voorwaarde om haar mond te houden wil ze de sessies “fiftyfifty”doen; eerst heeft hij de rol van therapeut en daarna is zij aan de beurt. Het kostte mij veel moeite dat ook maar enigszins geloofwaardig te vinden. Ook al is het fictie, dan nog wil ik graag het gevoel hebben, of meegenomen worden te geloven, dat het kan. En dat gevoel had ik geen moment.

Maar na dit soort passages schrijft ze dan weer over rouwen en verder leven. En die gedeeltes vond ik dan weer prachtig. Naar mijn gevoel zit er in dit boek een frictie tussen die twee werelden, ik had denk ik óf een boek over die psychiater gelezen, óf een boek over haar rouw. Dan had het verhaal van de psychiater letterlijk iets meer ruimte gehad en dan had het denk ik iets minder geforceerd aangevoeld. Het boek over haar rouw en het sterven van haar man bestáát overigens. Dat is haar eerste boek. Dat heb ik nog niet gelezen, maar dat ga ik wel snel doen, en ik heb maar zo het gevoel dat ik dat een prachtig boek ga vinden. De gedeeltes in dit boek die ik mooi vond smaakte naar meer.


ISBN 9789025434274 | Hardcover | 206 pagina's | Uitgeverij Contact | februari 2010

© Willeke, 22 maart 2010


Lees de reacties op het forum en/of reageer: