Leon de Winter
Het recht op terugkeer
Voorin in het boek staat een kaart van Israël met de grenzen van 1948 en de grenzen van Israel in de roman in 2024. Een roman die zich in de toekomst afspeelt. In deze toekomstroman van de Winter is de staat Israël is nog maar een derde van de omvang van 1948 en ernstig verarmd.
De roman heeft een duidelijke indeling met hoofdstukken: Tel Aviv 2024, Tel Aviv Twintig jaar eerder April 2004, Princeton Vier jaar later Augustus 2008, Santa Monica, Californië Twee jaar later April 2010 enz.
Het verhaal wordt niet chronologisch verteld - gelukkig niet, het zou de spanning van het verhaal voor een deel wegnemen -, maar de lezer wordt wel door de schrijver door de tijdsaanduidingen bij de hoofdstukken bij de hand genomen.
Een boek over de staat Israël in de toekomst, een verzwakte staat, Leon de Winter heeft er een duidelijke visie over. Je hoeft het niet met zijn politieke ideeën eens te zijn, om dit boek te kunnen waarderen.
Israël in 2024 is het decor van het verhaal van de wanhopige zoektocht van een man naar zijn verdwenen zoontje.
Het recht op terugkeer is geen boek dat doorkabbelt, maar is een roman die ergens over gaat; het boek heeft een fascinerend onderwerp, en is ook nog eens meeslepend geschreven!
Een spannend boek, ontroerend boek!
Een boek dat je bij blijft.
Misschien wel het beste boek dat Leon de Winter heeft geschreven!
ISBN 9789023414469 | Paperback | 0 pagina's | De Bezige Bij | juni 2008
© Jeannette, 31 maart 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Het recht op terugkeer
Het recht op terugkeer: joden hadden het recht van terugkeer, in 1948, naar een staat waaruit ze ooit verdreven werden, waardoor de Palestijnen plaats moesten maken. Gevolg: nu, in 2024, hebben de Palestijnen recht op terugkeer.
In die tijd speelt het grootste gedeelte van het verhaal. Een toekomstroman, waarin de staat Israël teruggebracht is tot een klein staatje, met als belangrijkste stad Tel Aviv. Jerusalem is Palestijns. Hoofdpersoon is Bram Mannheim, een joodse man die samen met compagnon Ikki Peisman kantoor houdt in Tel Aviv. Ze sporen verdwenen kinderen op, met wisselend succes. Het belangrijkste motief voor Mannheim om zich hiermee bezig te houden, is de verdwijning, jaren geleden, van zijn eigen zoontje Bennie. Ten tijde van die verdwijning woonde hij met vrouw en kind tijdelijk in Amerika. Die gebeurtenis, die zijn leven als wetenschapper kapot gemaakt heeft, is zijn drijfveer, want hij gelooft eigenlijk niet dat zijn zoon dood is. Ook al heeft hij een soort afronding bewerkstelligd. Natuurlijk blijkt hij gelijk te hebben, maar het hoe en waarom moet de lezer langzaam ontdekken. Dat is echter het verhaal, een thrillerachtig verhaal waaraan de Winter zijn thema ophangt: hij laat zijn personages zeggen dat praten met je vijanden geen enkele zin heeft:
" je sluit geen vrede met je vijanden. Je vermorzelt ze. Dat doe je met vijanden. Waar haal je de krankjorume gedachte vandaan dat je met de Arabieren vrede kunt sluiten? Vrede met Arabieren is niets anders dan uitstel van executie."
De joden in dit verhaal zijn altijd maar het doelwit van de Arabieren, zij worden gedwongen te vertrekken. Zij zijn slachtoffer, nooit dader. Het duidelijke standpunt van Leon de Winter. Dat is helemaal helder, maar ik vind het verhaal nogal eens warrig, de Winter gooit de verschillende perioden van Mannheims leven nogal door elkaar. Zo blijf je vaak met allerlei vragen zitten, die pas veel later beantwoord worden. Ik heb ook niets met numeristiek, die de Winter zijn hoofdpersoon laat gebruiken als hij zijn zoon probeert te vinden in een waanzinnige zoektocht. En ik vind zijn toekomstbeeld niet echt overtuigend. Het gemak dient de schrijver: als het leuk uitkomt, is de techniek tot grote hoogte gestegen, maar op het politieke vlak is er weinig veranderd. Het geheel is niet echt geloofwaardig.
Niettemin is het een roman die toch wel blijft hangen. Al is het maar om je eigen ideeën op dit vlak te toetsen aan de mening van de Winter.
ISBN 9789023414469 | Paperback | 0 pagina's | De Bezige Bij | juni 2008
© Marjo, 31 maart 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer: