Leon de Winter
Categorie: Recensies Volwassenen
Het recht op terugkeer
Voorin in het boek staat een kaart van Israël met de grenzen van 1948 en de grenzen van Israel in de roman in 2024. Een roman die zich in de toekomst afspeelt. In deze toekomstroman van de Winter is de staat Israël is nog maar een derde van de omvang van 1948 en ernstig verarmd.
De roman heeft een duidelijke indeling met hoofdstukken: Tel Aviv 2024, Tel Aviv Twintig jaar eerder April 2004, Princeton Vier jaar later Augustus 2008, Santa Monica, Californië Twee jaar later April 2010 enz.
Het verhaal wordt niet chronologisch verteld - gelukkig niet, het zou de spanning van het verhaal voor een deel wegnemen -, maar de lezer wordt wel door de schrijver door de tijdsaanduidingen bij de hoofdstukken bij de hand genomen.
Een boek over de staat Israël in de toekomst, een verzwakte staat, Leon de Winter heeft er een duidelijke visie over. Je hoeft het niet met zijn politieke ideeën eens te zijn, om dit boek te kunnen waarderen.
Israël in 2024 is het decor van het verhaal van de wanhopige zoektocht van een man naar zijn verdwenen zoontje.
Het recht op terugkeer is geen boek dat doorkabbelt, maar is een roman die ergens over gaat; het boek heeft een fascinerend onderwerp, en is ook nog eens meeslepend geschreven!
Een spannend boek, ontroerend boek!
Een boek dat je bij blijft.
Misschien wel het beste boek dat Leon de Winter heeft geschreven!
ISBN 9789023414469 | Paperback | 0 pagina's | De Bezige Bij | juni 2008
© Jeannette, 31 maart 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Het recht op terugkeer
Het recht op terugkeer: joden hadden het recht van terugkeer, in 1948, naar een staat waaruit ze ooit verdreven werden, waardoor de Palestijnen plaats moesten maken. Gevolg: nu, in 2024, hebben de Palestijnen recht op terugkeer.
In die tijd speelt het grootste gedeelte van het verhaal. Een toekomstroman, waarin de staat Israël teruggebracht is tot een klein staatje, met als belangrijkste stad Tel Aviv. Jerusalem is Palestijns. Hoofdpersoon is Bram Mannheim, een joodse man die samen met compagnon Ikki Peisman kantoor houdt in Tel Aviv. Ze sporen verdwenen kinderen op, met wisselend succes. Het belangrijkste motief voor Mannheim om zich hiermee bezig te houden, is de verdwijning, jaren geleden, van zijn eigen zoontje Bennie. Ten tijde van die verdwijning woonde hij met vrouw en kind tijdelijk in Amerika. Die gebeurtenis, die zijn leven als wetenschapper kapot gemaakt heeft, is zijn drijfveer, want hij gelooft eigenlijk niet dat zijn zoon dood is. Ook al heeft hij een soort afronding bewerkstelligd. Natuurlijk blijkt hij gelijk te hebben, maar het hoe en waarom moet de lezer langzaam ontdekken. Dat is echter het verhaal, een thrillerachtig verhaal waaraan de Winter zijn thema ophangt: hij laat zijn personages zeggen dat praten met je vijanden geen enkele zin heeft:
" je sluit geen vrede met je vijanden. Je vermorzelt ze. Dat doe je met vijanden. Waar haal je de krankjorume gedachte vandaan dat je met de Arabieren vrede kunt sluiten? Vrede met Arabieren is niets anders dan uitstel van executie."
De joden in dit verhaal zijn altijd maar het doelwit van de Arabieren, zij worden gedwongen te vertrekken. Zij zijn slachtoffer, nooit dader. Het duidelijke standpunt van Leon de Winter. Dat is helemaal helder, maar ik vind het verhaal nogal eens warrig, de Winter gooit de verschillende perioden van Mannheims leven nogal door elkaar. Zo blijf je vaak met allerlei vragen zitten, die pas veel later beantwoord worden. Ik heb ook niets met numeristiek, die de Winter zijn hoofdpersoon laat gebruiken als hij zijn zoon probeert te vinden in een waanzinnige zoektocht. En ik vind zijn toekomstbeeld niet echt overtuigend. Het gemak dient de schrijver: als het leuk uitkomt, is de techniek tot grote hoogte gestegen, maar op het politieke vlak is er weinig veranderd. Het geheel is niet echt geloofwaardig.
Niettemin is het een roman die toch wel blijft hangen. Al is het maar om je eigen ideeën op dit vlak te toetsen aan de mening van de Winter.
ISBN 9789023414469 | Paperback | 0 pagina's | De Bezige Bij | juni 2008
© Marjo, 31 maart 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De hemel van Hollywood
Twee weken eerder treffen we Tom Green aan in zijn hotelkamer. De kamer is schoon en netjes maar het hotel zelf is beklad met graffiti en doet smoezelig aan. Green is een acteur die het niet gemaakt heeft. Hij treurt om zijn verloren liefde Paula. Na Paula is het met zijn aanvankelijk toch wel stijgende carrière bergafwaarts gegaan. Hij is nagenoeg blut. Hij solliciteert naar de gekste baantjes om toch maar aan geld te komen. Na de zoveelste afgewezen sollicitatie besluit hij een oude vriend op te zoeken in de hoop dat deze hem kan helpen. Deze geeft hem een baan maar de volgende dag is de vriend dood en de baan weg. Radeloos zuipt Tom de ene fles na de andere leeg en in een staat van dronkenschap, grenzend aan een delirium, ontmoet hij Jimmy Kage, een bekend acteur die de fles niet kon laten staan en daardoor aan lagerwal is geraakt. Jimmy ontfermt zich over Tom.
Op de begrafenis van de vriend van Tom ontmoeten Kage en Green, Floyd Benson ook een acteur die aan lagerwal is geraakt. Hij installeert nu kluizen en alarminstallaties. Jimmy en Tom gaan met Benson mee wat drinken . Na diverse kroegen bezocht te hebben gaan ze naar de Hollywood sign. Ze klimmen naar de letters en zien in de afgrond een man liggen, ze gaan kijken of ze nog wat voor hem kunnen doen maar de man is dood. Benson herkent de man als iemand waar hij net een kluis aan het installeren is en wordt bang dat hij de schuld van zijn dood krijgt. Ze takelen de man naar boven en stoppen hem in een oude vriezer in Bensons huis. Daar beraden ze zich wat ze verder moeten doen.
Paula
Benson weet dat er iets gaande is in het huis van de dode man. Ze besluiten afluisterapparatuur te plaatsen om uit te kunnen vinden wat er aan de hand is. Het blijkt dat een stel mensen bezig is een casino te beroven. Ze hebben al 4 miljoen weten achterover te drukken en dat geld zal in de kluis gelegd worden tot Tino terug is. Tino is de dode man.
Tijdens het afluisteren ontdekt Green dat Paula bij deze bende hoort. Paula en Green hadden samen een filmscenario geschreven over het beroven van een casino. Paula heeft dit in werkelijkheid uitgevoerd en Green weet dus hoe het verdere verloop zal zijn. Ze komen er achter dat Tino de sleutel van de kluis had. Het lijk wordt uit de vriezer gehaald en ontdooid maar ze treffen geen sleutel aan.
Green hoort Paula een vriendin bellen waarin zij vertelt dat ze naar die vriendin komt met de smoes dat die vriendin moet bevallen. Green besluit haar achterna te gaan. Hij belt bij haar aan vermomd als politieman om de dood van Tino uit te zoeken. Ze herkent hem echter direkt. Ze vertelt wat ze gedaan heeft en besluit met Green verder te gaan. Tino bleek de sleutel opgestuurd te hebben omdat hij de rest van de bende niet vertrouwde. Kage, Green en Benson besluiten om verkleed als politieman naar het huis te gaan met het bericht dat ze Tino gevonden hebben en de heren naar het bureau moeten komen voor ondervraging. Green en Benson spelen de rol van hun leven maar bij Kage krijgen de zenuwen de overhand en hij moet braken. Teruggekomen van het toilet heeft hij zichzelf weer in de hand maar is zijn snor verloren. De heren merken het echter niet op. Kage, Green en Benson vertrekken met de mededeling dat ze over een half uur op het bureau verwacht worden.
Een ingehuurde acteur post voor het huis, ook vermomd als politieman. Hij geeft door wanneer de heren vertrekken evenals Paula die via de afluisterapparatuur kan horen wanneer de mannen vertrekken. Ze wachten tot ze de auto van de bende voorbij zien rijden en gaan terug naar het huis. Het huis is verlaten en de sleutel past. Als ze het geld uit de kluis willen halen klinkt er achter hun. 'Stelletje klootzakken!' Een van de bendeleden zag in het voorbijrijden Benson staan en herkende hem als de man die de kluis e.d. had aangelegd. Hij begreep toen hoe het zat en reed weer terug naar het huis. Benson schiet de man echter neer. Ze kopen eens chip en varen naar Curacao. Eind goed al goed! Lijkt het...
Daarna begint een heel verwarrend deel waardoor alles op losse schroeven komt te staan. Was het bendelid wel doodgeschoten? Hadden Paula en Green alles samen al bedacht? Was het Green die doodgeschoten is? Was het een verslag van een film? Zeer raadselachtig maar dat moeten jullie zelf maar lezen.
Mijn indruk
Ik had nog nooit een boek gelezen van Leon de Winter en word met dit boek heen en weer geslingerd naar is het wel een goed schrijver, geen goede schrijver. Het verhaal zit knap in elkaar maar is af en toe weer zo goedkoop (Paula die 'toevallig' bij de bende hoort). Het kan ook zijn dat Leon de Winter de hele boel op de korrel neemt en het goedkope wereldje van Hollywood wil laten zien. Het kan dus ook allemaal cynisch bedoeld zijn.
Ook heel vreemd is als het verhaal eigenlijk afgelopen is De Winter ineens een verhaal over Tom Green begint die een traumatische jeugd heeft meegemaakt onverwacht als kind Joods moet zijn en leven. Het moet zogenaamd het verhaal verklaren maar het lijkt me meer een statement over het jodendom. Het is irritant en storend. Het had er helemaal niet bij gehoeven.
Daarna wordt het hele verhaal op losse schroeven gezet en laat het je in opperste verwarring achter. Is het een verhaal over een geniale roof of een film?
Het is geen vervelend boek maar ik zou niet tegen iemand zeggen, dit MOET je lezen.
ISBN 9789023439134 | Paperback | 329 pagina's | De Bezige Bij | november 1999
© Dettie, maart 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer: