Lara Taveirne
De kinderen van Calais
‘Tijdens het roken van haar eerste sigaret, kijkend naar dat Spaanse vrouwtje op haar lucifersdoosje, knapte er iets in mijn moeder. Misschien omdat ze een gelijkenis zag tussen de vurige en vernietigende uitbeelding van een vrouw en wat vrouwelijkheid ook in haar eigen leven had aangericht. Want was het allemaal niet mis gegaan sinds vrouwelijkheid zich in hun leven had aangediend met al haar belachelijke accessoires? Bikini’s, beha’s, dagboeken, liefdesbrieven en maandverbanden. Daarvoor liepen ze toch gewoon in hun zwembroekjes achter een moeder aan die af en toe omkeek om te zien of ze nog wel konden volgen?
Toen konden ze nog volgen.’
Twee meisjes, wonend in Wissant, vlak bij Calais zijn onafscheidelijke vriendinnen. Lilith, wiens moeder - van oorsprong Vlaams - bij de bevrijding van haar stad die ene Canadees ontmoette en hem achterna reisde toen ze zwanger bleek. Zij verkeerde graag in het gezelschap van de twee meisjes, terwijl de moeder van Violaine ‘het soort vrouw was die in boeken beschreven zou worden als iemand die naar mottenballen ruikt’. Zij had geen zin in sociaal leven, dus Violaine was altijd bij Lilith te vinden. Tot de hormonen toeslaan. Twee jonge meisjes die verliefd worden op dezelfde jongen, grote kans dat het fout loopt. Ineens zijn er geheimen, en hoewel de vriendschap blijft, is er iets kapot.
Dan: juni 1976, de meisjes zijn vijftien. In de krant staat er een bericht: op de dag dat onder aan de rots het lichaam van Violaine gevonden werd, zijn de rugzakken van de twee vermiste meisjes boven aan de klif gevonden. Lilith werd niet gevonden.
Het verhaal draait om het meisje dat tot haar zesde verjaardag niet anders wist dan dat ze geen naam had, behalve al die koosnaampjes die haar moeder haar gaf. Ze was een geheim, niemand wist dat ze bestond. Al zal later blijken dat ze maar liefst drie namen had, houdt ze toch vast aan die ene die ze zichzelf gegeven heeft: Vieux-Rose. Inderdaad zijn er veel geheimen in haar leven. Ze zal er zelf nog aan toevoegen.
Het is een verhaal over lotsbestemming. Drie generaties die zonder het te weten in elkaars voetsporen lijken te treden, of ze dat nu willen of niet. Drie vrouwen, die hun weg zoeken tussen de raadsels van het leven, eigenzinnig, vol verlangen. Nu eens accepteren ze hun lot zoals dat komt, dan weer verzetten ze zich op een eigen manier. Het zijn duidelijk geen alledaagse vrouwen, maar net als iedereen willen ze dat er van hen gehouden wordt, en willen ze zelf liefde geven. Maar, geknakt door het leven als ze zijn, ligt het geluk niet altijd voor het opscheppen.
De dramatiek spat van de pagina’s, en toch wordt het nergens een sentimenteel boek. Het sleept je mee, steeds opnieuw een andere weg in. Vragen worden niet altijd beantwoord, en er zijn - soms flinke - sprongen in de tijd. De taal die gebezigd wordt is duidelijk Vlaams, maar we weten dat Vlamingen mooie zinnen kunnen schrijven. Zo ook debutante Lara Taveirne. Mooi boek dat doet uitkijken naar het volgende!
‘De pijnlijke oorlogsjaren waren definitief afgebakend als en brok geschiedenis. Het getal vijftig dobberde als een veilige reddingsboei op de kabbelende tijdlijn.’
‘Het kwam niet in haar op dat ook zeezieke kapiteins met een naaldloos kompas over een honkvast stemgeluid konden beschikken.’
‘Maar goed, de tijd dat Vieux-Rose nog verlangde dat haar moeder afstelbaar was als de hoogte van haar fietszadel lag intussen alweer een tijdje achter haar.’
‘De vrijheid was als een stuk zeep tussen haar hoedenmakershanden uit gefloept.’
ISBN 9789022329474 | Paperback | 400 pagina's | Uitgeverij Manteau | mei 2014
© Marjo, 23 mei 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
