Kopvoeter
Kristof De Muynck

Kristof De Muynck

Op de flap:
Erwin Verschote trekt op een dag weg uit de stad om op het platteland een nieuw leven te beginnen. Hij komt er terecht tussen kleurrijke figuren. Er is Marre, de stugge boerin die hem een kamertje geeft op haar erf, Alma, de genereuze kleermaakster uit het dorp, en Antoine, de gevierde acteur. En dan is er nog Modest, de kopvoeter. Hij is al een maand of drie dood, maar hij becommentarieert nog steeds uitgebreid Erwins leven. Zo komen we te weten dat Erwin niet de vrijbuiter is die hij denkt te zijn. Voor hij het weet is hij de wereld binnengedrongen die zijn vader vlak na de Tweede Wereldoorlog is ontvlucht, een plek vol onverwerkte verhalen en onbeantwoorde vragen. Want wie was bijvoorbeeld Elza en wat is er met haar gebeurd?
--

Kristof de Muynck heeft een bizar verhaal geschreven met prachtige zinnen. Het boek zou zwart zien als je al die schoonheid zou arceren.

‘Nu moest hij zijn voeten eens verzetten om een beetje lucht toe te laten in zijn vochtige rubberen laarzen, waarin hij geen kousen droeg. Zijn verweekte tenen waren witgeblakerd van het dagelijkse schuren in de uitgesleten binnenkant. Zijn weke vel omzwachtelde zijn taaie zwartgerande teennagels. Voor geen geld zou hij ze ooit publiekelijk uitdoen. Een hoer die haar rijlaarzen aanhoudt tijdens het werk’.

Het duurt even voor je begrijpt wat hier in feite verteld wordt. Zoals ook hier:

‘Met de moed die hem ingegeven werd door een mok sterke koffie had Erwin zijn ochtendlijke belagers weer het matras in geslagen – terug naar het vage niemandsland, waar geen wetten of restricties gelden, maar waar je ook niet te lang kunt verblijven. ‘

‘Erwin schouwde haar rammelende geraamte als een beenhouwer die radeloos met zijn alaam tegenover een geatrofieerd stuk wild staat, dat aan het einde van een hongerwinter uiteindelijk toch nog geslachtofferd werd.’
‘De oudste duwde hij op het hakblok, dat net stabiel genoeg was om haar te dragen, en dreef Jan Klaassen door het vleesgordijn haar poppenkast binnen, tot hij het publiek hoort gillen.’

En dan de constructie. Dit stukje begint met een summiere samenvatting, maar het boek is zoveel meer dan het verhaal. De symboliek, de stijlvormen, teveel om op te noemen. Ook op de flap staat de informatie dat deze nieuwe schrijver al vroeg vertrouwd raakte met Homerus, en Ovidius. Dat is duidelijk van invloed op zijn manier van schrijven. En ook op het verhaal. Lees mee met de dode Modest die steeds in cursief lettertype de gebeurtenissen van commentaar voorziet en en passant ook nog in het verleden duikt, zodat we kunnen beginnen begrijpen hoe het verhaal in elkaar steekt. Dat is duidelijk een element uit de klassieken. Zoals het paard en het meisje dat ook zijn.
En de vele metaforen, die met de jacht te maken hebben, in vele betekenissen.
Nee, makkelijk is het boek niet, maar het is ongelooflijk boeiend om te ontdekken wat er aan de hand is. Je moet daarvoor goed tussen de regels door lezen.
Wat is er gebeurd daar op de grens van Veldebeke en Aardegem, dat nu nog zo’n impact heeft op het leven van de bewoners? Kan iemand nog weten wat de waarheid is? En hoe moet je daar dan mee omgaan?

Kristof De Muynck (1970) vindt dat hij kapper, paardenhouder, voormalig kostuummaker, cafébaas, modeontwerper en friturist is, maar schrijver? Dat durft hij nog niet te beweren. Dat mag toch best na een debuut als Kopvoeter, dat immers nog lang nadreunt.

ISBN 9789463101332 | Paperback | 288 pagina's | Uitgeverij Polis | mei 2016

© Marjo, 22 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer: