Pen en Nieuwe Inkt
Kasra Parsi

Pen en Nieuwe inkt is de eerste verhalenbundel die Kasra Parsi in het Nederlands heeft geschreven. Onduidelijk voor mij is of hij in zijn geboorteland Iran ook al boeken heeft geschreven. Op de achterkant van het boek staat dat hij in Iran als schrijver en programmamaker voor de media heeft gewerkt.
De bundel verdient echter wel de aandacht, de zes verhalen zijn bijzonder en doen je nadenken.

Het eerste verhaal Een verdwaalde reiziger is het schrijnende verhaal van een buitenlandse man die in de trein aan zijn landgenoot (de schrijver) vertelt hoe een loketist reageerde op zijn vraag om een reisschema uit te draaien. De reiziger verklaart aan de schrijver:
"Ik reis heel weinig. Alleen als het echt nodig is. Ik vind het nog moeilijk, vooral als ik niet direct naar mijn bestemming kan en overstapjes moet maken. Ik heb wel geleerd dat ik makkelijker kan reizen als ik in zo'n geval bij de aankoop van mijn kaartje een reisschema vraag."
De loketist reageert op een dermate onbeschofte en beroerde manier dat je perplex staat als je dit leest.

In het verhaal Pijn wordt de titel verklaard. Na de vlucht van de schrijver uit Iran begint de eindeloos lange asielprocedure. "Even wachten" werd hem steeds gezegd. Dit "even wachten ' duurde meer dan drie jaar.

"Die vreselijke slakkengangprocedure moest twaalfhonderdenzeventig misselijke, duurzame, eindeloze, bewolkte, natte, koude dagen en evenveel nachtmerrievolle, rusteloze, zwarte nachten duren. Zonder vertrouwen, zonder enige zekerheid, zonder hoop."
Eindelijk mag ook zijn gezin over komen en zijn zoontje vertelt hem dat hij opa moet bellen, opa wil hem spreken. Maar een gewoon open gesprek voeren is er niet bij, alles moet in een soort codetaal.
"Maar vertel eens, wat doe jij? Heb je je pen nog?"
Hij wilde weten of ik schreef.
"Ja en nee. Ik moet er nieuwe inkt in doen."
Hij begreep dat ik met "inkt", "de taal" bedoelde.
"Is het moeilijk?"
"Oh, vreselijk. Vreemd, moeilijk, ingewikkeld, lastig."
"Maar niet onmogelijk, jongen. Dat is het belangrijkste.
Laat je pen niet opdrogen. Je moet er heel veel mee doen."

Het gesprek doet enorm pijn, het gemis is opnieuw verschrikkelijk.

Het laatste verhaal Een zee op het eiland gaat over een man, woonachtig op Vlieland, die gezien wordt als zonderling maar eveneens zeer gewaardeerd wordt door iedereen. Deze man leeft zijn leven, heeft zijn eigen gewoontes en is wars van conventies. Wat deze man vooral heeft is interesse in iedereen. Bij deze man logeert de schrijver een weekje, nadat alles hem even te veel is geworden, en deze man weet de brug te slaan tussen het geboorteland Iran en Nederland.
Mooie verhalenbundel, geen melodramatische vertellingen maar realistische en liefdevolle verhalen over zowel het Iraanse als het Nederlandse leven.

Alle verhalen zijn schrijnend maar ook zo mooi. In elk verhaal is een herinnering aan het vaderland, de opa of de vader van de schrijver verweven. Verteld wordt bijvoorbeeld over "Yalda", een nacht die bijzonder is en gevierd wordt, die nacht worden verhalen verteld, gedichten voorgedragen en herinneringen tot leven gebracht. Of in het verhaal zit een legende verteld door opa vervlochten, of de schrijver verwerkt een wijze uitspraak van zijn vader in het verhaal.
Kasra Parsi weet naadloos over te gaan van zijn leven in Iran naar zijn huidige leven in Nederland. Het laat zien hoe groot het contrast is van een leven vol kleuren, zon, legendes, poëzie, eeuwenoude tradities en vooral familiegevoel maar ook een leven onder een streng regime naar een leven zonder dit alles. Ook laat hij een Nederland zien in al zijn facetten, zoals het enorme onbegrip van mensen, de hatelijkheden, én de vriendelijkheid en warmte die hij ontving evenals de verwarring die de gewoontes in een vreemd land veroorzaken en die je ook doen nadenken. Waarom doen wij de dingen zo?
Mooi boek!

ISBN 9789085399308 | Paperback | 150 pagina's | Uitgeverij Free Musketeers | december 2007

© Dettie, februari 2008

Lees de reacties op het forum en/of reageer: