K. Schippers

Toon alleen recensies op Leestafel van K. Schippers in de categorie:
K. Schippers op internet:

 

Waar was je nou Waar was je nou


Door Marjo's enthousiasme was ik erg benieuwd naar dit verhaal maar helaas ik kan haar enthousiasme niet delen.

Het boek begint met de zin:
'Is het schilderijtje wit met die twee vrouwen, daar in de verte?' Dat roept onmiddellijk vragen op. Wat bedoelt hij, wat is er met dat schilderijtje, wie zijn die vrouwen?
Maar om een heel boek je constant af te vragen wat er nu eigenlijk aan de hand is, is minder.
Schippers verhaal is één lange gedachtestroom, in korte zinnen beschreven. In het begin is het wel apart en ben je erdoor verrast maar gaandeweg het verhaal begint het te irriteren.

Van het verhaal zelf ben ik ook niet onder de indruk. In het kort komt het hier op neer dat Ruud, fotograaf, ontdekt dat hij letterlijk in een foto kan stappen, hij kan dus terug gaan naar bepaalde situaties die zich vroeger afspeelden. Op zich een leuk idee. Maar door de manier van vertellen raak je de weg kwijt. Wanneer is hij waar? Wat wil hij nou eigenlijk?
Zijn zus, een tamelijk narrige psychologe, gelooft hem niet en gaat zelfs mee, om het vervolgens nog niet te geloven. Ruud zint op bewijs en fixeert zich op een broche die zijn moeder graag droeg. Dat ding is zoek, als hij dát mee kan nemen uit vroeger tijden dan heeft hij bewijs. Vervolgens gaat er van alles mis en wordt het verhaal steeds warriger en schimmiger.
Tussendoor rent er ook een ex-vriendin van Ruud rond in het heden en een violist.
Ook is daar een Celia, die kennelijk een schakel is tussen heden en verleden.

Het begin van het boek is goed maar het verzandt in een soort vage hersenschimmen van Ruud.
Vreemd vond ik ook dat Ruud in het begin opmerkt dat zijn zus zelden op een foto staat om een eind verder te lezen dat zus zichzelf overal vanaf had geknipt omdat zij zich altijd een buitenstaander voelde. Een beroepsfotgraaf die niet ziet dat er delen van foto's afgeknipt zijn?
In mijn ogen waren er veel te veel personages die er eigenlijk niet toe deden. Maar misschien was dat wel de opzet van Schippers om de verwarring completer te maken.

Het boek is genomineerd voor De Gouden Doerian en heeft de Libris-prijs gewonnen. Dat is tekenend voor de wisselende reacties die het boek kennelijk oproept.


ISBN 9021480182 | Paperback | 239 pagina's | Querido | 2005

© Dettie, juni 2006


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Waar was je nou Waar was je nou


"De foto van tante Gré met haar twee kinderen op het zandpad ligt recht voor me. De rand is gekarteld. Dat zie je nergens meer. Ik strijk met een vingertop over het zand, hoor het geluid van de branding, zonder pieken, strijk over de lucht, zo diep daar, steek mijn hand in de van hitte zinderende ruimte."



Hier beginnen de vreemde ervaringen die Ruud heeft als hij bezig is met het opruimen van de foto's van zijn moeder. Hij is zelf ook fotograaf, heeft de hobby van zijn moeder overgenomen. Zijn vorige vriendin, Slim, is bij hem weggegaan omdat ze vond dat hij te weinig van zijn leven maakte. Hij kon zulke kunstzinnige foto's maken, maar hij bleef maar hangen in zijn fotozaak.
Bij het begin van dit verhaal is ze weer opgedoken, en hij is er zodanig door van slag dat hij, als hij de deur uitgaat om een ontbijtje voor hen beiden te halen, zijn sleutel vergeet. Als hij terugkomt is Slim weg.
Ruud gaat dan maar naar het huis van zijn moeder dat hij sinds haar dood samen met zus Trudy aan het opruimen is.
Als hij bezig is met de foto's verandert de tijd. Hij is terug in de tijd van de foto.
"Het ontwerp van een voorval, daar ben ik in terechtgekomen, de grondslagen van een voorval"
Als hij op een van de foto's de broche met de vlinder ziet, ziet Ruud zijn kans. Die broche is voor het symbool van een mooie herinnering, maar hoe hij ook zocht, in het huis van zijn moeder heeft hij het ding niet meer aangetroffen. Als hij die mee terug neemt uit het verleden bewijst hij meteen dat hij als het ware reist in de tijd.
Hij 'duikt' in de foto's, maakt contact met twee illusionisten, en laat de broche vervalsen. Nu heeft hij er twee, eentje voor het verleden, eentje voor het heden. Maar teruggaan in het verleden biedt verleidingen: hij zou er ook kunnen blijven..
Intussen zien zijn zus, zijn vriendin en zijn werkneemster in het heden, hem steeds zonder dat ze contact met hem hebben, en ze verbazen zich: wat spookt hij toch uit?
En wie is die Celia die zowel in heden als verleden opduikt?

Ik heb genoten van dit boek. Ik houd van het magisch-realisme, het spelen met de tijd en met herinneringen. Het is geen kant-en-klaar boek, het stimuleert je fantasie, heerlijk.
Het thema is : "het is er, maar eigenlijk is het er niet"
Die dubbelheid, letterlijk en figuurlijk komt in veel dingen terug. De foto is echt, maar geen werkelijkheid. Een afspiegeling. De dubbele broche. Danny Kaye die een tweeling speelt, waarvan de een het leven van de ander moet leven. De bril met het achteruitkijkspiegeltje, "in een spiegel kijk je altijd achteruit". Claudio die zich snel verkleedt als steeds weer een ander.

"Wanneer ziet een vrouw je op straat?" vraagt hij.
"Hoe bedoelt U?"
"Je kijkt en ze kijkt niet terug."
"O, zo,"zegt ze.
"en toch ziet ze eruit of ze je al gezien heeft."
"we kijken eerder."


ISBN 9021480182 | Paperback | 239 pagina's | Querido | 2005

© Marjo, juni 2006


Lees de reacties op het forum en/of reageer: