Judith Visser
In seizoenen
‘Fronsend keek ik naar de oorthermometer. Nog steeds gaf het schermpje 40 graden aan. Maar dat kon niet kloppen. Dat was veel te hoog. Mijn moeder had het goedkope ding jaren geleden al gekocht, die was vast onbetrouwbaar. Ik boog me over haar heen en stak de thermometer in haar andere oor.
Nog steeds 40.
Voor de zekerheid probeerde ik het bij mezelf.’
Annabel Wismar heeft vanaf de dag dat haar man uit de kast kwam en naar Spanje vertrok in haar eentje voor hun enige zoon David gezorgd. Het bleek heel moeilijk voor de toen vierjarige jongen om te accepteren dat zijn geliefde papa zomaar weg was. Hij voelde zich erg in de steek gelaten. Toen hij kort daarna bijna verdronk, reageerde Annabel, zelf bang voor water, met grote bezorgdheid. Nu hebben ze een uitzonderlijk innige band, deze moeder en zoon.
En dan blijkt Annabel kanker te hebben. Aanvankelijk lijkt de ziekte behandelbaar, tot het vonnis valt: ‘Ongeneeslijk, we kunnen niets meer voor u doen, mevrouw.’ Nog een paar maanden, een paar seizoenen. Moeder en zoon tonen zich strijdbaar. Hoezo niets aan te doen? Ze pluizen internet na en vinden een kliniek in Leuven, die met vrij onorthodoxe middelen succes schijnt te boeken. De vierendertigjarige David trekt bij zijn moeder in. Om voor haar te zorgen natuurlijk, maar even afstand tot zijn vrouw krijgen komt hem ook wel goed uit. Het gaat niet zo goed met zijn huwelijk. Zijn vrouw Josefien dringt aan op kinderen, en David wil ze niet. Wat hij wil is dat zijn Grote Liefde terugkomt, en natuurlijk dat zijn moeder beter wordt. Op dat laatste pint hij zich vast. Hij verwaarloost zijn werk, en sleept zijn moeder mee naar waar ze maar iets voor haar zouden kunnen doen. Ook als Annabel zelf al weet dat het zinloos is. David is verbeten.
Judith Visser heeft met deze roman een intrigerend verhaal geschreven over de band tussen moeder en zoon. Beiden hebben een onverwerkt verleden, onuitgesproken, maar wel met een grote impact op hun leven samen. Hier wringt het af en toe: de overgangen naar het verleden van de moeder zijn soms geforceerd, hetgeen vreemd is, want op andere momenten is die overgang heel soepel. Misschien wilde de schrijfster niet in herhaling vallen?
Hoe ga je om met de gedachte aan een onvermijdelijk naderend afscheid? Zowel de moeder als de zoon, die allebei een stem krijgen in het verhaal, hebben er grote moeite mee. Ze hebben alleen elkaar, de anderen – vader, broer, echtgenote, vriendin – zij doen niet ter zake. Zij kunnen toch immers niet begrijpen wat de twee voor elkaar betekenen.
Een zwaar onderwerp en het is dan ook geen boek dat je in een ruk uitleest. Maar het is een mooi geschreven indringend verhaal. Lezers die de situatie herkennen, vooral de scènes die zich afspelen in het ziekenhuis, door Judith Visser nietsontziend met vaak schrijnende details beschreven, kunnen hier moeite mee hebben. Het is confronterend.
Judith Visser (1978) is vooral bekend door haar thrillers. Maar dit is toch alweer haar derde roman. Een boek dat geschreven moest worden vanwege persoonlijke omstandigheden. De goed gekozen omslag is symbolisch voor de inhoud van het boek.
ISBN 9789044347500 | Paperback | 397 pagina's | The House of Books | januari 2016
© Marjo, 12 juli 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
